سلام و خداقوت
و البته
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی درد ندانی که چه دردیست

به جایی رسیدیم ک وقتی میگن چت شده و از دردها و زخمهایم گوشه ای برای اطرافیانم میگم دردم بیشتر میشه
درد و زخمهایی ک برای من نیست برای “ما”ست

وای چقدر خوب که ما هم می تونیم راجع به دیدگاه دیگران نظر بدیم و Like or Dislike کنیم
خیلی کارتون جالب و قشنگ بود

به نظر من گاهی تمام زندگی انسانها بطور ناخودآگاه خلاصه میشه دراینکه زخمهای عاطفی ناشی ازکودکی شون روبه روش خودشون مداواکنن،آدمهاتوی هرسن وشغلی بازهم همون بچه های کوچک هستند بادردهایی که ازگذشته باخودشون آوردن،انسانهایی بودن که کارهای بزرگی توزندگی انجام دادن وانگیزه درونی وناخودآگاهشون درمان همون زخمهابوده
وبسیارانسانهایی که راه درستی برای درمان دردشون بلد نیستند،واون تجربه های تلخ روبارهاوبارهاتکرارمیکنندوزخمهاشون رو به جای پانسمان همیشه تازه نگه میدارند.
سوال من اینه اگراینقدر باهوش باشیم که بتونیم دردهای منحصر به فرد خودمون روپیدا کنیم،مداوای این زخمها باچه کسیه؟ باخودمون،؟
باشریک عاطفیمون؟
بامجموعه دوستانمونوخانواده مون؟
یاباهمه اینها

من فکر میکنم آدما معمولاً وقتی دردشون میاد رنگی میشن… بیشتر آدما وقتی کاریشون نداری یا حالشون خوبه یا سفیدن یا سیاه… اما درداشونه که باعث میشه بشینن یا برن جلو، یا حتی یه تغییر به وجود بیارن…

زخمها مهمن… یه وقتایی سرنوشت یه آدم با زخمهایی که بهش خورده و تصمیماتی که بعد از اون زخمها میگیره، از این رو به اون رو میشه…