«هر سال
یک بار
از لحظه‌ی مرگم
بی تفاوت گذشته ام
بی آنکه
بفهمم یک روز
در چنین لحظه ای
خواهم مُرد
بعضی مرگ ها غیرمنتظره است
با اینکه مرگ غیرمنتظره نیست
هنوز چند روز به پایان سالِ ۱۳۹۵ نمانده
این سالِ پرمسافر کبیسه هم است
یاد جناب علی معلم عزیز هم گرامی…» افشین یداللهی، ۲۳ اسفند ۱۳۹۵

دلتنگ می شویم و دلتنگی ها گویی که بر در خواسته ی ما صف کشیده اند، یکی یکی بر در می کوبند تا آهسته در گوشمان بخوانند زمان همان کشتی خوش رنگی است که تو را ناگاه در میان طوفان یا موجی آرام پیاده می کند. اگر می خواهی بمانی زندگی را نه به نفس، که به جاودانگی ای، که خود خلق می کنی گره بزن.

سلام.
اینکه بخواهم در سوگ افشین یداللهی بنویسم و یا اینکه از دشواری تحمل رفتن او پس از علی معلم، از من بر نمی آید. برای یک شاعر زلال با قلمی این اندازه توانا نوشتن از عهده ی من که هنوز تمرین نوشتن می کنم خارج است.
به جایش از این خصلتی می نویسم که اشاره کردید: جدا شدن از مسیر عمومی.
این جدا شدن در هر مقطعی و در هر سنی امکان پذیر است اگر دغدغه آدم باشد. فقط هر چه دیرتر تصمیم بگیریم، یا هر چه دیرتر اقدام کنیم، دشوارتر می شود.
کاش جوانترها قدر این جمله ی شما را بدانند.
همین.

نام دکتر افشین یداللهی برای من یادآور سریال شب دهم است. به قدری این سریال و شعر تیتراژ پایانی اش را دوست داشتم که پس از اتمام سریال، اسامی تک تک بازیگران و عوامل پشت صحنه را تا آخرین کلمه می خواندم و همزمان به صدای قربانی و متن زیبای شعر، گوش می سپردم، تا جایی که شعر را کامل از بر بودم.
آن روزها که حدودا سیزده ساله بودم دکتر افشین یداللهی را نمی شناختم و وقتی اسمش را در لیست عوامل سریال می دیدم با خود فکر می کردم چطور یک پزشک شاعر هم می شود. و غرق در افکارم او را با روپوش سفید و گوشی پزشکی آویخته بر گردن، ‌در مطبش تصور می کردم، در حالیکه شعر می نویسد. و البته فکر می کردم مراجعه کننده چندانی نباید داشته باشد که فرصت سرودن چنین اشعاری را دارد!
هنوز هم متن شعر شب دهم را دوست دارم و امشب دوباره آن را گوش خواهم داد. به قول معلم جان این شعر هم واژه های متضادی چون عقل و جنون، کفر و ایمان، شک و یقین را در خود دارد.
مرز در عقل و جنون باریک است
کفر و ایمان چه به هم نزدیک است
عشق هم در دل ما سردرگم
مثل ویرانی و بهت مردم
گیسویت تعزیتی از رویا
شب طولانی خون تا فردا
خون چرا در رگ من زنجیر است
زخم من تشنه تر از شمشیر است
مستم از جام تهی حیرانی
باده نوشیده شده پنهانی
عشق تو پشت جنون محو شده
هوشیاریست مگو سهو شده
من و رسوایی و این بار گناه
نو و تنهایی و آن چشم سیاه
از من تازه مسلمان بگذر بگذر
بگذر از سر پیمان بگذر بگذر
دین دیوانه به دین عشق تو شد
جاده ی شک به یقین عشق تو شد
مستم از جام تهی حیرانی
باده نوشیده شده پنهانی

روزگار غریبی است نازنین… روزگار غریبی است…
*****
“به سوگ من نشسته ای، ولی نمرده ام هنوز
بدان دیار گمشده، تو را نبرده ام هنوز
اگر نبود ترس تو، ازین مسیر بی بلد
خراب تن نمی شدی، چه از ازل چه تا ابد
بخواب من نیامدی، که بی اراده بگذری
تو را نمی دهم به تو، به هر کجا که می بری
تو اتفاق ساده ای، برای خود نبوده ای
تو آخر این دل مرا، به دست خود ربوده ای
سپرده ام به چشم تو، تمام آنچه دیده ام
هنوز هم نگفته ای، ولی بدان شنیده ام
به سوگ من نشسته ای، ولی نمرده ام هنوز
بدان دیار گمشده، تو را نبرده ام هنوز
اگر نبود ترس تو، ازین مسیر بی بلد
خراب تن نمی شدی، چه از ازل چه تا ابد”

(افشین یداللهی)

آقای شعبانعلی درد اینجاست که این افراد برای عموم ناشناخته مانده اند.
به نظرم چون شاید در رسانه ها بهشان فرصت داده نشده یا در شبکه های اجتماعی ترند نیستند و …. و یا شاید کم کاری ماست که آنها را نمی شناسیم و مجبوریم برایشان یاد بود برگزار کنیم قبل از اینکه یاد هست داشته باشیم. یه جور غریبی و از هم گسیختگی احساس میشه بین فرهیختگان و صاحبان قلم و فکر با عموم جامعه – شاید اگر اینها الگو و پیشرو جامعه بودند وضع ما هم بهتر بود.
واقعا نمیدانم مشکل از کجاست