سلام من هم با دوست عزیز “الف” کاملا”موافقم.

نه خیلی خوش بینانه و مطلقگرایانه است که خودمان را کوزه گر یا کوزه به دست صرف بدانیم، اتفاقا هرچه قدر در زمینه ای کوزه گر ماهری باشیم به این معناست که در زمینه های دیگر نیاز بیشتری به کوزه های ساخته شده توسط دیگران داریم. اما به نظر من تعادل با این کوزه گری و کوزه به دستی ارتباطی ندارد، نقطه تعادل شما در زندگی جایی است که احساس آرامش می کنی، یعنی کاملا نسبی و وابسته به شخص. و کمتر دو آدمی را دیده ام که نقاط تعادلشان بر هم منطبق باشد.

با سلام روزگارتون خوش
تعادل برای من تعریفش یه خورده متفاوته من هنگامی تعادل دارم که از کار و فعالیتی که انجام می دم احساس رضایت درونی بکنم این حس رضایت از زندگی ام سبب تعادلم هم میشه وقتی رضایت درونی ندارم هیچ جوری زندگی ام متعادل نیست و به هیچ بخشی از زندگی ام نمی تونم برسم .
و برای من هم رضایت از زندگی با کوزه گر بودن با کار و تلاش زیاد(با براورده کردن رویاهام) محقق میشه.
و رویاهای من در ذاتشون عمری تلاش و کوشش می طلبند.

سلام 🙂
به نظر من تعادل در زندگی برای هر کسی میتونه یه مفهوم کاملا متمایز از سایرین داشته باشه تعادل زندگی من زمانی برقراره که به هدفی که در راه رسیدن به اون تلاش کرده ام رسیده باشم و تعادل زندگی دیگری میتونه با یه سری قوانین برقرار بشه مثل شب یه ساعت مشخص خوابیدن و روز یه ساعت مشخص بیدار شدن که با چند دقیقه یا ثانیه جابه حا شدن تعادلش بریزه به هم
منتظر فایل صوتی هستیم مصمم تر از قبل استاد عزیز 😀

خوب یا بد
من کوزه به دستم
اما گاهی
از کوزه های خود به کوزه گر هم هدیه می دهم
لختی کنارش می نشینم و از او تمنا می کنم بگذارد برای اندکی من هم گل ها را لگد کنم تا شاید گذر زمان مرا یاداور گوزه گرهای زندگیم باشد