سلام محمدرضا

اول اینکه تولدت رو با تاخیر تبریک می گم. من امسال واقعا برعکس سمانه، تولد همه رو دارم با تاخیر تبریک می گم. احتمالا از همین الان حداقل سمانه هم می دونه تو دایره دوستان اطرافش جایی ندارم :)) ولی همیشه (حداقل شاید برای اینکه حس عذاب وجدانش کمتر شه)، به همه (بیشتر خودم) می گم، دیر بهتر از هرگز.

بابت کتاب ریچاد داوکینز، The Magic of reality خواستم تشکر کنم. معمولا وقتی فشار برای من بیشتر می شه، سعی می کنم کتابی با موضوعی متفاوت اما سبک تر رو انتخاب کنم تا هم عادت کتاب‌خوانی رو از دست ندم و هم اینکه برام فضایی ایجاد کنه تا بتونم گاهی از دنیای فیزیکی و درگیری‌های ذهنیم فاصله بگیرم. مجموع توضیحاتی که در مورد این کتاب بین سایر کتاب ها داده بودی، باعث شد انتخاب و شروعش کنم.

از اینکه زمان زیادی از شروعش گذشت بگذریم و ایرادی هست که من بعضی اوقات وسواس زیادی برای شروع دارم و البته اوایل خیلی نمی‌تونستم تمرکز داشته باشم، بعد از یک مدت با کتاب راحت‌تر شدم و باید بگم واقعا دوستش داشتم. واقعا توضیحت در مورد اینکه شاید باید در مدارس تدریس می شد بنظرم وصف خیلی خوبی از محتوا، سبک نگارش و هدف کتاب باشه. البته باید اعتراف کنم که خیلی موضوعات برای من هم تازگی داشت و گزاره های ذهنیم رو در مورد رخدادهای پیرامون اصلاح کرد.

با این وجود سعی کردم تا جای ممکن حواسم به توصیه ات در خصوص شیوه نگارش باشه و باید بگم واقعا لذت بردم. هم از محتوای کتاب و هم از فضای کتاب بصورت کلی. بنظرم تصویرسازی ها خیلی بجا بودند و واقعا برام شگفت انگیز بود که یک کتاب با این همه تصویرسازی چقدر حس کامل بودن رو (در کنار هم) می‌دن.

تصویرسازی ها اتفاقا اجازه می دن مدتی، مازاد بر زمان خوانش، با متن بیشتر وقت بگذرونی و وقتی تو تصاویر غرق شدی، راجبشون فکر کنی.

اینکه انقدر ساده میشه مسائل اطراف رو توضیح داد برام خیلی جذاب بود و تو این پست هم اشاره داشتی که داوکینز از اهمیت این موضوع گفته. و از همه بیشتر فصل رنگین کمان، فصل آخر و همچنین نقل قولش از Hume برام جذاب بود (البته اگر از اینکه هر فصل جذابیت خودش رو داشت بگذریم).

هیمشه در خصوص اینکه انقدر به توضیح ساده مسائل اطرافمون دقت‌نظر داشتی برای من جذاب بوده و بنظرم تو معرفی کتاب در وبلاگت هم بی‌تاثیر نبود.

اولین بار یادمه تو گردهمایی حضوری متمم، بچه ها که ارائه می کردند، وقتی برخی مسائل برام بدیهی یا ساده می‌آمد (البته از نظر من) بهش فکر می کردم که چه چیزی باعث میشه انقدر به ورود ساده و پایه ای به مسائل و توضیح و تشریحشون توجه داشته باشی، خصوصا اینکه می دیدم با ارائه کنندگان، جلسات هماهنگی می گذاشتید و ارائه‌ها رو مرور می کردید.

البته تو مرور مجدد حرف‌هات راجع به داوکینز بارها به این مسئله اشاره کردی و بقول خودت، « … ما آدم‌ها، همه‌مون، خودمون به تدریج خودمون به «امضای» کسانی که دوست‌شون داریم، تحسین‌شون می‌کنیم و پیگیر افکارشون هستیم،‌ تبدیل می‌شیم. …»

حالا هرچقدر که بیشتر می گذره، بیشتر به اهمیت این موضوع و تاثیرش برای خود آدم در درجه اول و اطرافیان در گام بعد پی می برم. وقتی می بینم موضوعاتی که براشون زیاد وقت نگذاشتم و سعی داشتم سریع یاد بگیرم و از پایه های موضوع بپرم و یا سریع بگذرم یا به بدیهیات (به برداشت خودم) کمتر توجه می کردم، موضوع در طولانی مدت ازم انرژی بیشتری می گرفت چون باید برمی گشتم و مجدد چک می کردم. از طرف دیگه، موضوعاتی که براشون گام به گام وقت گذاشتم (خصوصا تو درس‌های متمم) بیشتر تو ذهنم نشستند و کمتر نیاز پیدا می کنم برگردم و مجدد چک کنم.

نکته جالب دیگه، شیوه معرفی و ارجاع به خودش در متن هست (یا شاید بهتر باشه بگم فروتنی). بارها اشاره می‌کنه که مسئله‌ای رو نمی‌دونه یا باندازه‌ای که بتونه توضیح بده نمی‌شناسه و این کار برای من خیلی جالبه که یک نفر در کتاب خودش، مرز دانسته‌هاش رو مشخص می‌کنه و صریح به ندانسته‌هاش اشاره می‌کنه (البته این رو در نظر دارم که من کامل باهاش آشنا نیستم).

در کل دوست داشتم این تجربه رو جایی ثبت کنم وچون پست قبلی که در مورد کتاب صحبت کردیم، بنظر پر شده بود و نمی شد در ادامه صحبت اونجا گذاشت، اینجا گذاشتم.

میان نوشت بی‌ربط: در خصوص سنگ‌نوردی، من خواستم اول تو خود پست مرتبط با روملت که گفته بودید، این بخش رو اضافه کنم، ولی چون نتونستم پیداش کنم (یا شاید هنوز مطلبش منتشر نشده)، گفتم اینجا بگم. من دوستی دارم که اون موقع باهم سنگ‌نوردی می کردیم و الان خب بصورت حرفه‌ای اسلک لاین رو ادامه می ده. احتمالا این الان چالش جدیدی باشه برات که «بابا چرا یک مشت آدم جمع شدن اصرار دارن به هر روشی غیر از روش عادی و مسیر عادی راه برن» :))) جدای از شوخی، باید بگم که، از این دوستم (داریگو در اینستاگرام) نقل شده که دنیای شما به قبل/بعد از اسلک لاین تقسیم می شه. بنظرم شاید یک گام بیایم عقب‌تر، بشه گفت، بخشی از دنیای هرکسی، به قبل/بعد از انجام ورزش‌های xtreme (ورزش‌هایی که ترشح زیادی از آدرنالین رو تجربه می‌کنید)، تقسیم می‌شه :)))) گواه حرفم هم آقای عادل طالبی عزیز بعد از پرش‌های آزادشون هست :))))

راستی در مورد سوالم از تحلیل بازاریابی (Marketing analytics) جستجو کردم و یک لیست کتاب تهیه کردم. فعلا کتاب The algorithm to live by که تو گردهمایی آنلاین معرفی کردی شروع کردم و ، The AI Marketing Canvas  از Rajkumar Venkatesan و marketing analytics از Mark Grigsby و Marketing Analytics: Strategic Models and Metrics از Stephan Sorger رو فعلا تو ادامه لیست دارم. بازگشت به صحبت‌هات در مورد انتخاب رشته تخصصی، فعلا در تو مرحله دوم مدعیان تخصص هستم (البته ادعایی که ندارم باتوجه به اینکه خروجی ندارم :)) و البته متوجهم که دارم به پستی برای سال‌ها قبل اشاره می دم) و بیشتر دور خودم می‌چرخم و دارم سعی می‌کنم استراتژی برای حرکت به سمت دنیای جدید داشته باشم و فکر می کنم تحلیل عددی در کوتاه مدت (بازه ۵ ساله) احتمالا تو حوزه بازاریابی (و جزئی‌تر بازاریابی دیجیتال) مهارت خیلی بالادستی نخواهد بود و سعی می کنم به سمت AI هم کم کم حرکت کنم. کما اینکه همین الان هم بازار کارِ خیلی رقابتی اینجا حاکم هست و با اینکه مصاحبه با شرکت های بزرگ و کوچک داشتم، هنوز موفق نشدم چیزی رو تور کنم.

برای ورود به بازار کار هم اوایل سعی داشتم حتما تو همین حوزه marketing analytics که آخرین عنوان شغلیم بوده یا یا حداقل Digital Marketing که تجربه تو برخی شاخه‌هاش دارم، ورود کنم؛ با اینحال مطالعه پستت در مورد انتخاب شغل، بیشتر به این سمت بردتم که احتمالا باید حاضر باشم مالیات ورود به بازار کار جدید رو به شکل دیگه‌ای پرداخت کنم و رزومه های سبک‌تری هم آماده کردم.

ببخشید تا اینجا حرف‌هام طولانی شد. واقعیت پست‌های راجب وبلاگ و سئو رو هم کامل مطالعه و نکته برداری دارم می کنم و تو مسیری که پیش رو دارم خیلی کمک کننده بودند و ازت تشکر می‌کنم.

یک نکته‌ای که دوست داشتم در این خصوص ازت بپرسم، اینه که آیا فکر می‌کنی، در بازار بین‌المللی هم این موضوع (مجموع نکاتی که بیان کردی) صادق هست؟ من برداشت خودم اینه که اکثر موضوعات صادق هستند و احتمالا فقط باید حواسمون باشه که در خصوص بازگشت سرمایه،  بازه طولانی‌تری رو مدنظر قرار بدیم یا به قمرها هم حتما نگاه بیشتری داشته باشیم. بطور کل، دوست دارم این سوال رو از این جنبه نگاه کنیم که همه بچه ها (چه داخل/چه خارج) چطور می تونن به این مسئله ورود کنند؟ حقیقت برداشت من این هست که دوستان و همکاران من، بالقوه پتانسیل خیلی بالایی برای ورود به بازار خارج هم دارند و اگر کسی بخواهد چنین کاری کنه، وبلاگ انگلیسی/دوزبانه (به عنوان یکی از ابزارها و کانال‌ها) چقدر می تونه براش آورده داشته باشه و اساسا کار درستی هست؟ باتوجه به تجربه وبلاگ انگلیسی خودت که مدتی در زمینه محتوا تخصصی کار می کردی و همچنین اینکه همیشه درگیر فضای بین‌الملل هم بودی، احتمالا وزنی بین ابزارهای مختلف بتونی پخش کنی و برامون در موردش بگی.

اول این سوال رو شخصی‌تر طرح کرده بودم برای خودم، بعد باتوجه به زمان اندک تو، گفتم تا جای ممکن کلی کنم که هم شامل افراد بیشتری شه، هم بچه ها زیرش بحث که می کنند، نکته های خوبی ازش در میاد. برای خود من، چندباری بخاطر اینکه مسیر شغلی جاریم با مسیری که در ذهن داشتم همراستا نبوده، تصمیم به ترک شغل یا جابجایی گرفتم. اما ورود به مسیر جدید برام بسیار دشوار بوده و هست. بالطبع تکرار این تجربه از یک طرف و از طرف دیگه گذشت زمان و سن برای من هزینه بیشتری ایجاد می کند. به همین خاطر دنبال ایجاد مسیری هستم که در یک دهه آینده، بتونم باهاش تا جای ممکن به سمت اول نموداری که برای «نقر چندم رشته خودم هستم» حرکت کنم (البته اگر هنوز بنظرت صادق هست).

این نوشته از چیزی که فکر می کردم طولانی تر شد و باز سبب شد دیر پستش کنم (از قبل تولدت بخشیش رو نوشته بودم به همین خاطر امیدوارم فک نکنی تولد رو بهانه کردم بیام غر بزنم 😉 ). اینکه باز اشاره کردی سوالات احمقانه قهوه دارن، هم بهم حس دو سر برد داد، هم اینکه از طرف دیگه همیشه می گی، اینجا فضای راحت تری هست. و البته اگر لطف کنی هر قسمتی رو که فکر می کنی، می تونی در حد همین گپ بیرون سالن یا داخل تاکسی اشاره ای بکنی، خیلی لطف می کنی.

آبان‌ت خوش.

محمدرضاجان سلام، بخت‌یار بودم که ۲۳۲۱ روز توفیق شاگردی‌ات رو داشتم. روز جهانی معلم بر شما مبارک و وجود شما بر من و ما متممی‌ها مبارک. 

گر به صد منزل فراق افتد میان ما و دوست/همچنانش در میان جانِ شیرین منزل‌ست