تشکر محمدرضای عزیز
خیلی حالمون رو عوض کردی
واقعاً بعضی اوقات اینقدر سرمون شلوغه که فراموش می کنیم برای رسیدن به اینجا هزینه هایی دادیم
یادمون میره که یه چه کسانی مدیونیم
امیدوارم لیاقت این همه از خودگذشتگی رو داشته باشم

سلام، برگی از تاریخ جنگ را برایتان نقل قول می کنم . کجا؟ چه کسانی؟ چه زمانی؟ فرقی نمی کند …
جنگ با هر که و در هر کجا زشت است .نوشته ای تحت عنوان آخرین پست لنین گراد که بی ارتباط با موضوع نیست!!!
در آخرین ماه‌های سال ۱۹۴۲ خونین‌ترین صفحات تاریخ جنگ دوم جهانی در ویرانه‌های استالینگراد نوشته می‌شد-
آخرین پستی که از استالینگراد به آلمان حرکت کرد، حامل آخرین پیام سربازانی بود که در محاصره قرار گرفته بودند.
نامه‌ها به مقصد نرسید. زیرا آن‌ها را گشودند و برحسب مضامین‌شان تقسیم‌بندی کردند و به فرماندهی عالی فرستادند. آن‌ها می‌بایست به عنوان مدارک کتابی که سرفرماندهی ارتش آلمان در نظر داشت برای تبرئه‌ی خود از ننگ شکست استالینگراد منتشر کند به کار رود. اما دکتر گوبلس پس از مطالعه‌ی این «مدارک»، لحن آن‌ها را چنان یافت که به کلی از تألیف کتاب منصرف شد!
مجلهٔ آمریکایی The Hudson Review تعدادی از این نامه‌ها را زیر عنوان آخرین نامه‌های «استالینگراد» چاپ کرد.
از مردی به رفیق اندزگویش
… فایدهٔ «مرگ قهرمانانه» چیست؟ بارها خود من در صحنه‌ی نبرد، با رفتن به دهان مرگ‌های قهرمانانه، رل قهرمانان را ایفا کرده‌ام. شما که جلوی روی من نشسته بودید و تماشاچی آن بازی‌ها بودید خیال می‌کردید که آثاری از حقیقت در آن بازی‌ها هست. و آن مرگ‌ها با مرگ حقیقی ربطی می‌توانند داشته باشند.
فرض این بود که می‌بایست قهرمانانه، به طرزی الهام‌بخش و تأثرانگیز، در راه هدفی عالی و مقدس جان سپرد. آن‌ها همه‌اش بازی بود. باید دید که در حقیقت، مرگ چگونه چیزی است؟ در این‌جا هر روز صدها نفر می‌افتند و نفله می‌شوند. نه کسی اعتنایی می‌کند و نه کسی به فکر کفن و دفن و سایر تشریفات می‌افتد.
گاهی دست ندارند، گاهی پا؛ گاهی چشمانشان دریده و گاهی شکمشان سفره شده است… دلم می‌خواهد کسی فیلمی از این مناظر تهیه بکند تا شما بتوانید «زیباترین مرگ‌های قهرمانانه» را بالمعاینه ببینید. مرگی که ما با آن روبرو هستیم حتی درخور حیوانات هم نیست… اما من به خوبی می‌دانم که بعدها درباره‌ی آن نیز شاهنامه‌ها خواهند نوشت و مجسمهٔ «سرباز گمنام» که بنای یادبود دلاوران میهن را خواهد آراست، زخم‌بندی‌های «قهرمانان» را هم از یاد نخواهند برد و آن را به طور هیجان‌آوری مجسم خواهند کرد!…

“می‌گفتند اینها،

یا بازی جنگ را نمی‌فهمند یا بازی مرگ را.

که چنان خندان و شاد، به استقبال آتش و آهن می‌روند.

اما رویای شما،

حفظ لبخند ساده‌‌ی کودکان بود و نگاه آرام مادران”
” ما دوستتان داریم.”… + + + + + + + +

برای شهیدان نوشتم و خواندم. آنها که رفتنشان، مایه‌ی ماندن ما شد و هنوز هم، یا غریب‌اند و یا قربانی!
خيلي زيبا مثل تمام شعرتان
هر چه بيشتر نوشته هايتان را مي خوانم بيشتر احساس نزديكي با شما مي كنم
يزرگي كه از يك بعد به مسائل نگاه نمي كند. خداوند هميشه پشت و پناهتان باشد.