دیدن ویدئوی ایشون در مورد “شناخت توانایی ها” در سایت وبیاد هم خالی از لطف نیست(مخصوصاَ برای کسایی که با کلبفتون آشنا نیستند)
http://www.webyad.com/%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8%AE%D8%AA-%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%87%D8%A7

سایتشون هم از نظر محتوا قویه.

سلام عزیزترین..تایید نشه لطفا..
میگم خوندیم و خوب گفته بودن ولی میدونی هیچی به اندازه ی حرفای تو به آدم سرخوشی نمیده. میدونم شرح و بسط و اینا مهمه و خودمم وسواسی ام تو این موضوع، اما همیشه یه رنگ و بویی از صفا و دل در نوشته های تو هست که هیچ جایی نمیبینمش. این تکرار مکرراته خودم میدونم. همه همیشه بهت میگن و من در طی این تاریخ پرفراز و نشیب که با تو اومدم (; در قالبهای مختلفی بهت گفتم. راحت بودن با تو (البته جایی که دیگران نباشند) باعث میشه آدم خود خودشو بازی کنه و از چیزی نگران نباشه شایدم من اشتباه میکنم و این راه درستی در ارتباط و مذاکره نباشه اما من با تو به حسابگری نمیپردازم. حسابگری وقتی خودشو بهم تحمیل میکنه که میبینم همه جا دیگران هستند و من نمیتونم در رفتارم برابر تو خودم رو بازی کنم. خودم رو توی این نوشته ها به تصویر میکشم و در نزد دیگران با تو چون غریبه ای دور برخورد میکنم. همیشه احساسم این بوده که تو چیزی در وجودت هست که به اون دلیل خدا تو رو توی دل مردم محبوب میکنه. چیزی که ربط به علم و تخصص و … نداره یه گوهر وجودیه حتی نه به معنای آدم مردم دار و مهربون بودن که طبیعتا آدما رو جذب کنه. یه چیزی ورای ساز و کار عادی روابط انسانی. یه جور خلوص که به اون دلیل خدا دوستت داره. به حرفام نخندها… اِاِاِ …شایسته نیست باسواد به بی سواد بخنده ولی طبیعتا برعکسش خیلی محتمله!
بگذریم. نمیدونم از چی بگم و نگم. دلم هم که (مثل هر لحظه زندگیم از وقتی شناختمت تا حالا) برات تنگ بود. راه ارتباط دیگه ای هم که نداشتم گفتم اینجا یه خورده بنویسم. جلسه قبل استاد مدعو داشتی من هرکار کردم نتونستم بیام بیرون کلاس یه وقت به استاد بی احترامی نباشه. چون هم خودت باید ترک میکردی هم من وسط حرفاشون بیرون میرفتم شاید بد میشد. چندبار خیز برداشتم و منصرف شدم. رفت و آمد تو رو دیدم و گره ابروهات که ناشی از ناراحتی، نگرانی و شاید عصبانیت از دست من بود. نمیدونم من که از ساز و کار های تو خبر ندارم و نمیدونم چه روالی در نظرت هست. نمیدونم باید چکار کنم که بتونم با تو حرف بزنم. توجه حضار هم اذیتم میکنه. تو هم که به خودم نمیگی بمون باهات حرف دارم. من هم گاهی از کلاس میام بیرون و باز میبینم کسی با من کاری نداره شاید. اومدن سرکلاس و لذت بردن از مطالب تو و بودن در حضورت خودش به تنهایی خیلیه برام ولی این مساله یعنی رسیدن به گام بعدی، اگه مدنظر تو چنین چیزی هست، با یک تعیین قرار تلفنی راحتتر حل و فصل میشه. ولی نمیدونم چرا تماس و پیامک رو شرعا و اخلاقا بر من حرام دانسته ای D: حالا که حرومه منم پیامک نمیفرستم
D;
منم مثل خودت گناه دارما …عزیییییییییییییز دلم!
تازه من شایدم بیشتر گناه داشته باشم. شرحش رو بعدا اگه دوست داشتی برات میگم. البته اگه دور فلک همراهی کنه و من و تو بتونیم دوکلام با هم حرف بزنیم…
دوستت دارم دنیا دنیا…خداکنه کارات روبه راه باشه و حالت خوش و سرخوش…طبیعی طبیعی… D:
تاییدنکن عزیزم..