برنامه ریزی برای آدم های کمال گرا خیلی سخته! چون فاصله کمال مطلوبشون با واقعیتشون زیاده. موقع برنامه ریزی از اونجا که نمیخوان دست از کمال طلبی بکشن، برنامه رو بر مبنای کمال گرایی شون تدوین میکنن اما موقع عمل برمیگردن به اون فاز واقعی شون. در واقع برنامه ریزی برای اینجور افراد یک مکانیزم روانی هست برای اینکه به خودشون اثبات کنن کمالگرایی شون خیال و باطل نیست بلکه چیزیه که با برنامه قراره بهش برسن!

من وقتی برای یه هدفی برنامه ریزی می کنم همین که تو مرحله اجرایی به یه ناهمواری هایی بر می خورم فورا احساس شکست می کنم مایوس میشم
برای همین روشم رو عوض کردم و از دو تکنیک استفاده می کنم
یک برنامه ریزی منعطف با در نظر گرفتن اهداف بلند مدت و کوتاه مدت و بعد چک آوت نود گذاشتن برای کارهایی که من رو به اهدافم نزدیک می کنه
دو. چالش های سی روزه و متعهد میشم که عمل کنم البته این هم با کمی انعطاف یعنی اگه میخام یه چیز یاد بگیرم تو بیست روز یه چالش سی روزه برای خودم تعیین می کنم

تجربه بهم ثابت کرده برنامه ریزی های کوتاه مدت ۲-۳ روز می تونه به اعتماد به نفسم کمک کنه و مشتاق ادامه کاری باشم که شروع کردم و هیچ زمانی نتونستم به برنامه ریزی های بلند مدت خودم متعهد باشم.

من هم با مشکل اجرا در برنامه های تنظیم شده توسط خودم دارم
البته یکی از مسائلی که باعث عدم اجرا میشه تغییر شرایط یا عوض شدن ذهنیت خودم از زمان تنظیم برنامه تا حین اجرا هستش حتی این موضوع در برنامه ریزی های روزانه هم برام مشهود بوده به عنوان مثال برنامه گذاشتم با ده نفر ارتباط تلفنی برای پیگیری موضوعاتی داشته باشم ولی در حین انجام بعضی موردها رو کنسل کردم مثلا تشخیص دادم الان لازم نیست تماس بگیرم بمونه برای یه وقت دیگه.
با یه سری مشکل دیگه که مواجه هستم اینه که جذابیت یک موضوع حین برنامه ریزی با با حین اجرا برام تفاوت پیدا میکنه بعنوان مثال چند دوره برای آزمون نظام مهندسی ثبت نام کرده ام اما حین خوندن درسها بشدت بی حوصله میشم یا طرفشون نمیرم
و برخی موضوعات دیگه هم هست که دنبال راهکار میگردم و دوست دارم یه راهکار عملی باشه که بتونم به این برنامه هام برسم
ممنونم

سلام و وقت بخیر. من از افرادی هستم که رابطه عاطفی خوبی با برنامه ریزی ندارم و هیچگاه در برنامه ریزی و عمل کردن به آن موفق نبوده ام. وقتی به علت آن فکر میکنم، میبینم برنامه ریزی به عنوان یک چهارچوب کاری و زمانی خط کشی شده و غیر منعطف که نوشتن آن نیاز به تخصص و دانش دارد و نیز فرد باید خود را ملزم به اجرای آن کند، در ذهنم تداعی میشود. طبیعی است که در این حالت با آن احساس صمیمیت و نزدیکی نمیکنم. و هر بار که نتوانسته ام به برنامه عمل کنم حالتی از نا امیدی و کاهش اعتماد به نفس را تجربه کرده ام که شور و شوقم را نسبت به آن کمرنگ تر کرده. دلیل دیگری که با برنامه ریزی میانه خوبی ندارم نداشتن هدف مشخص و ابهامات مسیر و آینده است. آقای شعبانعلی عزیز ضمن تشکر از بحث بسیار جالبی که به این شکل مطرح کردید، همانطور که خود واقف هستید اکثر ما با این مقوله مشکل داریم و نیازمند آگاهی و تلاش برای تغییر نگرش در مورد برنامه ریزی هستیم. چرا که برنامه ریزی برخلاف آنچه در دوران تحصیل و یادگیری بیشتر در زمینه امور تحصیلی به ما گوشزد میشد باید به شکلی مناسب و دوست داشتنی در زندگی ما جاری باشد. خیلی خیلی مسرور شدم وقتی طرح این مسئله رو به این شکل در اینجا دیدم و امیدورام با راهنمایی شما و همت خودمان بتونیم برنامه ریزی صحیح رو یاد بگیریم استفاده کنیم و به فرزندان خود یاد دهیم.

سلام خدا قوت
از وقتی که اشنا شدم با این ۲جا هر وقت دنبال جرقه ای میگردم حتما به سایت اقای شعبانعلی و متمم سر میزنم پس جا داره ازشون تشکر کنم.
من مثل همه دوستان فک میکنم تو قسمت تعهد کارم لنگ میزنه. فک میکنم قریب به اتفاق بچه ها که خودمم عضوی از این گروهم وقتی وارد دبیرستان میشیم کم کم بوی کنکور و دانشگاه و اینا به مشاممون میرسه (فکر میکنم تعدادشون کم باشه این دسته؟ از اول راهنمایی ینی وقتی میخواستن ازمون تیزهوشان بدن با این تفکر که من دکتر خواهم شد و دانشگاه تهران یکی از صندلیاش واسه من محفوظه و از اینجور حرفا ) و اولین چیزی که به ذهنت تداعی میکنه برنامه ریزیه!!!!! بعد مشاور مدرسه /تلوزیون /تبلیغاتی که تو خیابون و در و دیوار میبینی یا اگه فرد تحصیل کرده تو خانواده باشن دائما از “برنامه ریزی” میگن. اما تا اینجا که وارد دانشگاه شدم کسی نگف چه جوری ؟ همه فقط ز برنامه ریزی درسی صحبت کردن و تعداد ساعات مطالعه و چنتا تست و….( من چون با این نوع برنامه ریزی درگیر بودم و هستم این مطلب رو نوشتم)
ولی اینکه اصول برنامه ریزی نه تنها برا درس بلکه برا زندگی برا حرکت با ارامش بیشتر رو من یکی به نوبه خودم یاد نگرفتم!!!!
هممون خیلی برنامه ها نوشتیم اما صرفا نوشتیم! به قول یکی از اساتید زندگیم : ” کاغذی که توش برنامه بنویسی و عملیش نکنی با کاغذ مچاله فرقی نداره”
اوهههه به نوبه خودم کاغذ مچاله های زیادی داشتم ودارم.
با توجه به انچه که تو متمم میخونم خب وقتی میخوام خونده هامو با عملی که انجام میدم ارزیابی کنم میبینم خب من میتونم کارام و اولویت بندی کنم مثه اکثر ادما ول خوب این کجای کاره که میلنگه؟؟
مواردی که باعث لنگیدن ما در برنامه ریزی و اجرای برناممون میشن به نظر بنده :
۱٫ عدم شناخت درست از خودمون:
یه جورایی قبل برنامه ریزی ضعفهامون کم رنگ میشن مثلا تو همین برنامه ریزی درسی(مثالهام در حیطه برنامه ریزی درسی خواهد بودچون اکثرا برا یه بارم که شده باهاش مواجه شدیم) من سرعت مطالعه ام پایینه به فرض یه جزوه ۳۰ صفحه ای دارم ۱ ساعت وقت دوره اولمم هس با توجه به شناخت خودم میدونم تو یه ساعت اونم دور اول فقط ۱۴ صفحه میتونم بخونم ولی چون موقع برنامه ریزی دچار همون هیجان و شور هستم مینویسم جزوه جلسه ۱و۲ جمعا ۴۰-۵۰ صفحه میشه که در عمل این تحقق پیدا نمیکنه نا امید میشم بقیه برنامرم بیخیال میشم.
۲٫بیش از حد با خودمون مهربون میشیم تا جایی که باعث عدم تعهد میشه:
خب برناممو نوشتم اول خوشحالم که دمت گرم خیالت دیگه راحت برنامتو نوشتی یه غرور کاذب کوتاه مدت گریبان گیرت میشه موقع عمل که میرسه مثلا نوشتی ۱۰ ساعت درس میخونم ۶-۸ ساعت خوندی ب به خودت میگی عب نداره بابا ۲ ساعته دیگه فردا جبران میکنی دمت گرم ۶-۸ ساعت خوندی اما چه ۲ ساعتهایی که جبران نشدن و ۶-۸ ساعتایی که نه تداوم پیدا کردن و نه ۱۰ ساعت شدن.
۳٫شاید ارزش برای خودمون و نوشتمون قائل نیستیم و اینم یکی از موارد عدم تعهدمون میتونه باشه:
در این باره میتونم بگم چرا وقتی کسی پیش مشاوره تحصیلی میره و این اقا یا خانم مشاور براش برنامه مطالعاتی میده خودش رو ملزم به اجراش میدونه ولی وقتی همین برنامه رو به فرض اینکه پشت کنکور مونده باشه و میخواد از برنامه یا سبک برنامه ای که مشاور سال قبلش بهش داده بود و حالا خودش میخواد با پیروی از همون سبک برنامه ریزی کنه نمیتونه؟ جواب خود من به این مطلب اینکه اونجا اگه برنامش اجرا نمیشد باید به مشاور جواب کم کاریشو میداد ولی حالا شاید میتونه یه سر خودشو کلاه بذاره و یه جواب و توجیهی برا ودش پیدا کنه! فک کنم این برا این باشه که برا خودمون ارزش قائل نیستیم و مثل اغلب موارد واسمون مهم این باشه که دیگران راجع بهمون چطور فک میکنن و از این دست حرفا.
۳٫کمبود صبر و حوصله و نتیجه ای که میخوایم و نمیگیریم:
به نظرم وقتی میگی تلاش پیوسته همین کلمه پیوسته خودش ینی تو صبر و حوصله به خرج دادی. خب من برا سه ماهم ۱۰ ساعت برنامه ریزی کردم و درس خوندم انتظار دارم ازمون ازمایشی جمعم و خیلی خوب بدم ولی متاسفانه اونجور که انتظار دارم نشد حالا به هر دلیلی ناامیدی بر من مستولی میشه!! دیگه برا ازمون بدی خیلی دل و دماغ درس خوندن ندارم پیوستگی به برنامه ۱۰ ساعتم کم میشه و این ینی صبر نکردم. به خودم نگفتم شاید نوع خوندم مشکل داشته یا عوامل دیگه ای باعث شد نتیجه ای که میخوام و نگیرم در حالی که شاید اگه حوصله میکردم و سایر جوانب رو میسنجیدم ممکن بود ازمون بدی نتیجه مطلوبم رو بگیرم.
۴٫ برنامه ریزی دکوری! که اینم فک میکنم به عدم تعهد مربوط میشه:
برنامتو به هر دلیلی سابقه ذهنی یا عوامل غیر منتظره که فکرشم نمیکردی یا اهمال کاری یا وسواس یا کمال گرایی اینا مواردیه که متمم مفصل ازشون صبت کرده دست به دست هم بدن که برنامتو اجرا نکنی و متعهد نباشی به وقتی که صرف نوشتن برنامه کردی و اینا.
۵٫جو گیری:
ممکنه اصلا معتقد به برنامه ریزی نباشه فرد دوستاش برنامه ریزی کردن اینم برا اینکه کم نیاره یه چیز نوشته که این مورد شامل دوستانی که اینجا هستن نمیشه فکر میکنم چون شاید چنین فردی دغدغه برنامه ریزی و نداشته یا اصلا بهش فکر نکرده الله و اعلم!!

فعلا همینا به ذهنم رسید .
ممنون

لغت برنامه ریزی که یاد همراهش چند تا حس هم میاد
یه مقدار کمی شوق برای تغییر، استرس، سردرگمی برای پیدا کردن نقطه شروع و انتخاب اولویت ها و…
تقریبا تو ذهنم حک شده هدفی که براش برنامه ریزی شده باشه به احتمال بسیاری قابل دست یابی هست تا راهی که بدون برنامه ریزی آغاز بشه و تصویر روشنی از مسیر ترسیم نشده باشه
به گذشته که نگاه می کنم می بینم بارها اینکار رو انجام دادم
هدفهامو نوشتم، براشون زمان مشخصی رو در نظر گرفتم و یه تصویر مبهمی هم از مسیر ایجاد کردم
اما نتیجه راضی کننده نبوده، سرعت حرکت کم، نقاط گنگ زیاد، زمان کوتاه و … نشونه هایی بوده که دیدم تکرار شده و بهشون توجه کم داشتم یعنی تقریبا همیشه یک جای کار میلنگید

حالا بعد از خوندن این مطلب دلایلی که به نظرم باعث رابطه عاطفی نامناسب با برنامه ریزی میشه رو میتونم فهرست کنم:

– عدم تعهد به اهداف تعیین و برنامه ریزی شده در گذشته
– ناتوانی در مدیریت استرس و اضطراب ناشی از نگرانی درباره آینده (استرسی که به خاطر حس مسولیت پذیری نسبت به برنامه بوجود میاد)
– نداشتن شوق ( نا امیدی ) برای دیدن نتایج
– حجم زیاد کارهای به انجام نرسیده
– کمال گرایی
– کوچک شمردن دستاوردهای کوتاه مدت
– عادت به سیستمی غیر خودی که برنامه تعیین شده و سخت رو دراختیار قرار بده (به عنوان مثال میشه توضیحی که شیوا جان در مورد روند زندگی قبل از کنکور کارشناسی رو دادند رو مطرح کرد، چیزی که خودم درگیرش بودم و آثارش هنوز هست. )
تصویری هم از تصویر مثلث رابطه عاطفی من با برنامه ریزی در حال حاضر کشیدم 🙂 چیزی شبیه این:

http://s7.picofile.com/file/8233596100/Step_2.png

سلام
من خیلی به برنامه ریزی علاقه دارم و همیشه هم توی ذهنم برای چند روز آینده برنامه دارم ولی مشکلی که هست همون مورد اولی که گفتید. نمیدونم ممکنه در طول روز چه اتفاقاتی بیوفته و از طرفی بازیگوشی و عدم تمرکز باعث میشه همیشه از برنامه هام عقب بیوفتم که خوب به همین دلیل برنامه هامو حتی روی کاغذ هم نمینویسم .مشکل دیگه ای که وجود داره کمال طلبیه و میخوام همه ی علایق و کار های واجبمو کار های مورد علاقه ام رو توی برنامه ریزیم بگنجونم که این خودش باعث میشه از برنامه عقب بیفتم و همین باعث عذاب وجدان و نارضایتی از خودم میشه. بنابراین همیشه در مرحله اجرای برنامه ریزی هام به مشکل برمیخورم.که البته با این ۳۰ قدم سعی در اصلاح خودم و گرفتن نتیجه تا قبل از سال تحویل دارم.ممنون از شما

سلام
یه مشکلی که من با برنامه ریزی دارم و انگار دغدغه دوستان دیگری هم هست اینه که برای یادگیری و کتابخوانی درباره موضوعی برنامه ریزی میکنم اما نمیتونم تا پایان تمرکزم رو روش حفظ کنم. با گذشت چند روز یا چند هفته موضوعات دیگری که به نظرم میاد برای یادگیری ارزشمندتر یا جذاب تر هستند توجه منو جلب میکنند و بنابراین من از اونجا میپرم روی یک شاخه دیگه. الان هم احساس میکنم روی هیچ شاخه ای نیستم.
نمیدونم شاید آدم های بزرگ توانایی متقاعد کردن ذهنشون رو در مورد اهمیت موضوع انتخابی دارند و موضوعات جدید نمیتونه ذهنشون رو وسوسه کنه. چه چیزی با عث میشه یک نفر بتونه ۱۲ سال روی یک موضوع مطالعه و تحقیق و پژوهش انجام بده؟

درود بر شما استاد عزیز،
طبق درخواستی که نوشته بودین که مشارکت کنید و تجربیات رو بگین،متاسفانه خیلی اهل کامنت نوشتن و وارد بحث شدن نیستم هرچند که بحث ها ونوشته های باارزشتون رو کاملا دنبال میکنم و حتی نکته برداری از نوشته های کاربردیتون،اما خواستم اینبار بنویسم چون من هم از لحاظ منطقی برنامه ریزی رو قبول دارم اما نه برنامه ریزی که همه ی کارهای زندگی رو تک تک بنویسیم و با ذکر زمان بندی چون معتقدم همچین برنامه ریزی مخصوص ربات هاست و میشه برنامه نویسی و کدنویسی نه برنامه ریزی برای زندگی یک انسان،به همین دلیل برنامه ریزی که من دارم به صورت مشخص کردن اولویت ها و کارهاییست که باید انجام بدم تا اخر هر روز احساس کنم که نفس های امروزم رو تلف نکردم و ذره ای رو به مسیر مدنظرم بوده، هرچند که یه وقتایی به صورت مکتوب نباشند…

۱- تا قبل از کنکور، زندگی ام طوری نبود که برنامه ریزی خاصی بخواد. وظیفه ام این بود که برم مدرسه و درس بخونم، بیام خونه و درس بخونم، برنامه تفریحی هم اگر بود، برنامه ای بود که توسط سایر اعضای خانواده اعلام می شد و می دونستم در هفته های بعد از امتحانات یا اوایل ثلث/ترم بعد گذاشته میشه یا مثلا عیدی، چیزی. اولین باری که مجبور شدم برنامه ریزی کنم و مجبور شدم به برنامه ام متعهد باشم، کنکور کارشناسی بود. تازه اون موقع خودم برنامه ریزی نمی کردم. می رفتم پیش مشاور، ازم می پرسید تا کجاها خوندی هر درس رو و اوضاع چه جوریه و بهم برنامه می داد تا در دو هفته ی آینده انجام بدم. بد هم نتیجه نگرفتم. خیلی هم به اون مشاور مدیونم، نه فقط به خاطر برنامه ریزی هاش البته، به خاطر همه راهنمایی هاش. تازه از اینکه به برنامه ام متعهد بودم، خیلی هم خوشحال بودم و بعد که نتیجه کنکور بد نشد، تازه از برنامه ریزی کیف کردم ولی…

مشکل من با برنامه ریزی از جایی شروع شد که پام باز شد به دانشگاه. دیگه مدرسه نبود که برنامه اش خیلی مشخص باشه، کلی فعالیت های فوق برنامه تو دانشگاه اضافه شد که از انجامشون هم خیلی یاد می گرفتم و هم لذت می بردم و دلم می خواست تو برنامه ام باشن، تفریحاتم دیگه صرفا با خانواده نبود و تفریحات جمعی با دوستان به پیشنهاد اون ها و حتی خودم(!) هم اضافه شد، همین طور دلم می خواست خودم برای علایقم برنامه ریزی کنم و بهشون برسم (مخصوصا اون علایقی که به هوای کنکور کاملا سرکوب شده بودن مثل نقاشی) و …. این باعث شد روبرو بشم با مشکلی به این مضمون که ” چه طور تعادل رو در برنامه ریزی ام رعایت کنم؟”. چه طور هم به درس برسم (که اولویت اول بود در هر حال) و هم به کارهای فوق برنامه (که اولویت دوم می شد چون به خاطرشون به هر حال مسئولیت پذیرفته بودم) و هم به تفریحاتم و هم به علایقم (که داشتم می سوختم/ شوق زیادی داشتم که انجامشون بدم بعد از مدت ها)؟ بنابراین، دست به کار برنامه ریزی شدم. دفتر رو گذاشتم جلوم. سه ستون تشکیل دادم: “کارهایی که مجبورم انجام بدم”، “کارهای فوق برنامه”، “کارهایی که دوست دارم انجام بدم”. برای هر کدوم هم یه سری برنامه ریزی کردم ولی در عمل …بعد از مدتی تمام وقتم رو فقط به ستون اول و با مصیبت، کم و بیش به ستون دوم اختصاص می دادم. کارهایی که بیش از همه شوقش رو داشتم، تقریبا ۹۰ درصد مواقع اصلا انجام ندادم. راستش رو بگم، الان هم کم و بیش همین اتفاق میفته با این تفاوت که این ۹۰ درصد مواقع شده ۸۰ درصد مواقع. به عبارتی، هیچ وقت اون تعادلی رو که با برنامه ریزی دنبالش بودم اتفاق نیفتاد و ازش ناامید شدم ولی به هر حال داشتن برنامه ریزی (حتی همین مدلی ناقص) بهتر از نداشتن برنامه است و همچنان انجامش میدم

۲- یه نکته ای هست در برنامه ریزی که من خیلی وقت ها ازش غفلت کردم و به تدریج متوجه اشتباهم شدم و اصلاحش کردم. اون هم اینه که در زمان برنامه ریزی تصور کردم که همه ی زمانم مال خودمه. کل روزهای هفته و بیست و چهار ساعت. در حالی که خیلی مواقع ممکنه مجبور بشی وقتت رو به خانواده و دوستانت بدی که بهت احتیاج دارن یا تو به اون ها احتیاج داری و این که چه روزی یا چه هفته ای این احتیاج پیش میاد، دست تو نیست ولی باید احتمالش رو در نظر بگیری. مثلا در مورد من، هر موقع مادرم (که خیلی با هم رفیقیم و برای هم، تقریبا همه کس محسوب می شیم) روحیه اش خوب نباشه و احساس کنم که در یکی دو روز آینده ممکنه روحیه اش از این هم خراب تر بشه، باید برنامه ام رو به هم بریزم و باهاش همراهی کنم. الان این رو در برنامه ام گنجانده ام که مثلا این هفته احتمالا فلان روز مادرم میگه بریم فلان جا یا فلان کار رو بکنیم. قبلا در برنامه ام چنین چیزهایی نبود. وقتی مادرم پیشنهادی می داد، یا مجبور بودم برای تعهد به برنامه (همان به هم نریختن عزت نفس که گفتید) بهشون نه بگم و عذاب وجدان بگیرم، یا اینکه برنامه ام رو انجام ندم و نگرانی عقب افتادن از برنامه رو به جون بخرم. بنابراین، الان علاوه بر اهداف شخصی اولویت ۱، احوالات اشخاص اولویت ۱ زندگی ام رو هم سعی می کنم در برنامه ریزی ام در نظر بگیرم

۳- یه مشکل اساسی دیگه که همیشه در برنامه ریزی ام دارم، اینه که خیلی کارها رو انجام میدم که برای بار اوله در برنامه ام هستن. خیلی ساده، اصلا نمی دونم چه قدر زمان می خوان یا توان من برای انجام اون کار چه قدره و باعث میشه این کار چه قدر زودتر یا دیرتر انجام بشه. بنابراین، زمانی که برای اون کار در برنامه ام مشخص می کنم، یا خیلی کمه (که باعث میشه مدام تکمیل کار عقب بیفته) یا خیلی زیاده (عملا خیلی زود انجام میشه و دست کم برای فاصله زمانی کوتاهی، کاری که بلافاصله در اون بازه بگنجانم ندارم و احساس می کنم زمانم به بطالت میگذره و کاش یه سری کارها رو جلوتر انداخته بودم) و باعث میشه برنامه خیلی به هم بریزه و احساسم از پایبندی به برنامه هم خوب نباشه

به همه ی این دلایل، من معمولا بیشتر از ۴ روز آینده، برای خودم برنامه ای نمی نویسم.
ببخشید قصه نوشتم. به نظرم به این شیوه، خیلی نکات بیان می شدند که شاید به زبان رسمی و علمی نمی توانستم به آن ها درست اشاره کنم و برداشت اشتباه می شد. همین طور، ببخشید که خیلی طولانی شد

معمولا وقتی بخوام واسه امتحانات یا کنکور درس بخونم برنامه ریزی می کنم. خیلی برنامه ریزی جدی ای واسه کارای دیگم نداشتم.
مشکل عمده ی من برای عدم برنامه ریزی برای کارهام، همون مورد اول هستش که بهش اشاره کردین، معمولا شرایط محیطی برام مبهمه و نمی دونم قراره چی پیش بیاد.
خونمون خیلی پر رفت و آمده و هر لحظه ممکنه کسی برسه و نتونم به برنامم برسم.
وقتی که کنکور داشتم قضیه فرق می کرد، دیگه همه می دونستن من درس دارم و نمی تونم از اتاقم بیام بیرون تا کمکی کنم یا پیش مهمونا بشینم، این تا حدودی هم برای خانواده و هم برای مهمونا حل شده بود.معمولا هم تو برنامه ریزی هفتگیم، پنج شنبه بعد از ظهر و جمعه رو خالی میذاشتم تا اگه به دلیلی در طول هفته به برنامه هام نرسیدم، تو این دو روز جبران کنم.
اما برنامه ریزی برای کارای دیگه غیر از درس و توضیح این برای بقیه که مثلا من الان چون برنامه ریزی کردم و باید تو این ساعت حتما مثلا متمم بخونم و تمرینشو انجام بدم یا کار با این نرم افزارو یاد بگیرم، نمی تونم در خدمتتون باشم یا فلان کارو انجام بدم، نمی تونه برای خانوادم یا دیگران قانع کننده باشه.
و خیلی وقت ها هم اگه همون موقع که از نظر جسمی و ذهنی کاملا آمادم، نتونم انجامش بدم ممکنه وقت دیگه ای در طول روز هم نتونم جبرانش کنم و دقیقا در این باره مشکل دومی رو که “آنت” عزیز در کامنتشون اشاره کردند رو دارم.
و همه ی اینها باعث میشه که نسبت به برنامه ریزی کردن دلسرد بشم و رابطه عاطفیم باهاش سست بشه.

ممنونم از معلم عزیزم برای این سی گام و امیدوارم با این سی گام بتونم پایان سال متفاوتی رو رقم بزنم.