همون هرمینوتیکه بود با هم راجع بهش حرف زدیما، همینه! خیلی چیز عجیب و ژرفیه

فیلم جدایی نادر از سیمین خیلی تکان دهنده و تاثیر گذار بود. نه به خاطر داستان به ظاهر اصلی فیلم. به خاطر توجه به جزئیاتی که ما هر روز خیلی ساده از کنارش می گذریم. مثلاً تو یه صحنه نادر به دختره می گه من می رم بالا به همسایه ها بگم که پلیس داره برای تحقیق می آد و حواسشون باشه. دختره می پرسه به چی حواسشون باشه؟ یا صحنه ای که نادر می دونست قاضی می خواد از دخترشون چی بپرسه ولی وقتی دختر پرسید چی می خواد بپرسه گفت نمی دونم. چند تا صحنه دیگه از این فیلم و از این جنس در ذهنم هست.
جناب شعبانعلی عزیز: اتفاقاً بحث کردن راجع به این جزئیات به ما عمق می ده و ما رو به لایه های عمیق تری از ارزشها می بره و گرنه با اصل داستان شما کسی بحثی نداشت که. اجازه بدین این بحث ها اینجا شکل بگیره. کم نیستن اونا که تو کامنت ها با شما موافقند و کم نیستند اونایی که در هر صورت با شما موافقند.
ضمناً نمی دونم شما چرا اصرار دارید که نظرات بقیه که نمی فهمن؟!!! براتون مهم نیست. ولی این همه تقلای شما در جوابهاتون تو کامنت ها (البته کامنت های موافق) و نوشته امروزتون و توهین های به ظاهر محترمانتون، نشون می ده اینجور نیست. بحث راجع به اون موضوع برای همه تموم شده و همه اون چیزی که باید دریافت می کردن، کردن و منتظر بقیه نوشته های شما هستند اما بحث هنوز برای شما تموم نشده.

سلام
محمدرضا دراین دیدگاه چند خط نوشتم نوشتم حرف دلم را نوشتم. در مورد دیدگاهم در ” نوشته عزت نفس” نوشتم.
مجدد پست و دیدگاه‎ها را خواندم. تصمیم گرفتم دکمه ctrl+A delete را فشار دهم.

حتی هنوز هم دو دل هستم که چرا باید این دیدگاه را بنویسم.

ولی دوست دارم بدونی کسی هست که سوالی در ذهنش بوجود میاد دوست داره از محمدرضا سوال کند اما دیگه ترجیح می‎دهد فقط نوشته‎ها را بخواند.

محمد رضا جان ، با سلام و عرض ادب
يك همدلي دوستانه : پست زيبايي كه انتخاب كردي نكته اي رو براي من يادآوري كرد كه در تفكر سيستمي از خودت ياد گرفتم و اون اينه كه سيستم وجود داره و فقط كافيه موقعيت و زاويه نگاهت رو عوض كني تا بهتر ببيني و برات قابل درك باشه .
منظورم اينه كه سيستم تبادل تجربه در دنياي مجازي ( مثل همين خونه اي كه بزرگوارانه ميزبانيش رو ميكني) با تمام برداشتهاي عجيب و بعضا غلط وجود داره و معلمهاي خوبي مثل خودت و آقايان رضايي و شيري و امثالهم كمك مي كنين كه روز به روز غلطها و سوء تفاهمها كمتر و سيستم شاداب تر بشته . صميمانه ممنونم كه تصميم گرفتي قوي تر از گذشته ادامه بدي .

سلام
فرهنگ ما به گونه ای است که همیشه در تصمیم هامون به “حرف مردم” باید اهمیت بدیم یا درست ترش اینه که از بچگی اینجوری یادمون داده اند که نظر عمو باقر بقال و اقدس خانوم از تصمیم های ما در زندگی “خودمان” مهم تر است از نظر خودمان،حالا علاوه بر این فضای فکری که در کشورمون و فرهنگ کشورمون حاکمه،من توی محیطی زندگی میکنم که شدیدا” سنتی هست،خوبی ها و بدی ها یش به کنار که بحث دیگه ای خواهد بود اما،به دور و بریام که دقت میکنم اکثرشون تحت تاثیر حرف مردم کارهایی کردن که بعدا” خودشون رو بابت “همون” کارها سرزنش کردن یا اگه هم سرزنش نکردن زیادم حالشون بابت اون کار خوب نیست،همیشه سعی کردم نسبت به دوروبرم بی تفاوت نباشم،لذا سعی کردم اشتباه بقیه رو تکرار نکنم،تقریبا” ۲ سالی میشه که تصمیم گرفتم آخرین چیزی که نگرانش باشم “حرف مردم” باشه،وقتی خودم میدونم کاری که دارم انجامش میدم درسته دقتی به برچسب هایی که بهم زده میشه نمیکنم،با شنیدنشون مشکلی ندارم،واقعیت اینه که وقتی برچسبی جدید یا برچسبی انتقادگونه میشنوم اول با رفتارام تطبیقش میدم که آیا واقعا” من اینجوریم؟ خی ی یلی کم پیش اومده که این برچسب ها چیزی رو بهم گوشزد کنه “البته ثوای بحث خودسازی خیلی چیزارو برامون روشن میکنه”،سعی میکنم با نیم نگاهی به حرف ها فیدبکی از “خودی” که پیش مردم دارم بدست بیارم، اما هیچوقت سکان زندگیمو دست “حرف مردم” نمیدم
بسیار متاسفم با انسانهایی زندگی میکنیم که به ظاهر بسیار فهمیده و بزرگوارند اما در درون بسیار “کوچیک” هستند و با گذر زمان میفهمی که این “خوبی” که به چشم تو “نور” بود لامپی نیم سوز بیش نیست و با چشمک زدنهایی که دلیلش نیم سوزیه خود لامپ بود تو رو جذب کرده وگرنه علم و معنایی در سیرت “عالم نمایش” ندارد،انسان هایی در کنار ما زندگی میکنند که انگار آمده اند تا تو را محکوم به چیزی کنند،مهم نیست چه چیزی فقط باید محکوم بشی تا “نفس” تاریکشون احساس تنهایی نکنه،گاهی به “تکبر و غرور” محکوم میشوی و گاهی به “بی شخصیتی”، تو در فکر آنها هم میتوانی شخصیتی “مودب” باشی هم “بی ادب”،هم میتوانی “فرزند” باشی هم “دشمنی خونخوار”،مهم تو نیستی مهم آرامش روان آنهاست که احساس تنهایی نکند،گاهی احساس میکنم “وینستن” هستم و دارم دوره آموزش “فکر مضاعف” رو میگذرونم،اما اینجا جسم وینستن را به تخت نمیبندند بلکه روحش را زنجیر میکنند،
احساس میکنم این حماقت های جمعی که با “توجیه شخصی” توسط اطرافیانم انجام میشوند، ندانسته “اوبراین” ی باهوشتر از اوبراین “جورج اورول” ساخته اند و مشکل اینجاست که حجم حماقت خود را نمیدانند

شما را به دلیل این رهایی تحسین می کنم. به نظرم این بزرگترین نصیحتی است که شخصی می تواند به دیگری بگوید. ولی همواره همه توصیه ها به عمل بدل نمی شود. تمام زجری که ما می کشیم به خاطر ترس از قضاوت دیگران است. به دلیل همین ترس تا مرگ خود را زندگی نمی کنیم و آدمی را زندگی می کنیم که دیگران می خواهند و وقتی که خیلی دیر شده حسرت تمام عمری را که زندگی نکرده ایم را می خوریم.
نمی دونم آیا رسیدن به چنین حسی با آموزش امکان پذیر هست یا نه؟
اگه پاسخ مثبت مثل همیشه به ما هم بیاموزید. تا از این رنج ابدی رها شویم.