سلام اقای شعبانعلی،ممنون میشم اگه وقت کردین جواب کامنتم رو بدین!
من یه دانشجوی مهندسی عمران هستم و میخوام از اتفاقی که واسم افتاده براتون بگم!
حدود دو هفته قبل روز شنبه ما درس تحلیل سازه( یکی از مهمترین دروس رشته عمران با پیش نیاز بودن برای حدود
۱۱واحد درسی دیگه) داشتیم،کلاس ما ساعت ۱۵:۴۵ شروع میشد که اونروز استاد با این که در دانشکده حضور داشت
با یک ساعت تاخیر (۱۶:۴۵) اومد سر کلاس و در حالی که من و چند تا از بچه ها در حال رایزنی با سایر دانشجوها (حدود ۵۰ نفر) برای نرفتن سر کلاس بودیم_به بهانه این که استاد بدون دلیل وقت ۵۰-۶۰ نفر ادم رو گرفته_ولی به خاطر اهمیت درس و این مسائل پیش پا افتاده کسی حاضر نشد و همه به اتفاق در کلاس حضور
پیدا کردند،این اتفاق هفته بعد هم افتاد ولی با این تفاوت که ایندفعه استاد با همون شرایط قبل با یک ساعت و ربع تاخیر(یعنی ساعت ۱۷) اومد سر کلاس،ایندفعه و با صحبتهایی که با بچه ها داشتیم حدود ۱۳ نفر سر کلاس نرفتیم و برگشتیم خوابگاه!
استاد وقتی ماجرا رو فهمیده تصمیم به حدف اموزشی تعدای از کسانی که رفته بودن و دادن نمره به کسانی که سر کلاس حاضر بودن گرفته(لازم به ذکره که اگه کسی این درس رو بیفته یا حذف بشه احتمالا باید با ۸ ترمه تموم کردن خداحافظی کنه)،حالا فردا قراره من به نمایندگی از این ۱۳ نفر با استاد صحبت کنم(استاد گفته باید علت رفتنتون رو توضیح بدبن)
میخواستم بدونم اگه شما جای من بودین تحت همچین شرایطی چی میگفتین به استاد؟
در ضمن دوست دارم بدونم اگه جای استاد ما بودین و همچنین اتفاقی واستون می افتاد چگونه با دانشجوها (۱۳ نفر) برخورد میکردین؟
با تشکر فراوان

مرسی که آرشیو نوشته های قدیمی را به سایت اضافه کردید.

آنگاه جوانی گفت ای حکيم مهربان از دوستی سخن بگوی.
پيامبر گفت:
دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.
مزرعه ی شماست که در آن با عشق دانه می کاريد و با شُکر درو می کنيد.
سفره ی طعام و شعله آتشدان شماست.
زيرا با گرسنگی نزد او می آييد و در کنارش آرامش می جوييد.
وقتی دوست شما از ضمير خويش سخن می گويد ٬
شما را نه هراس از آن باشد که گوييد ٬ « چنين نيست » و نه دريغ باشد که گوييد ٬ « آری چنين است ».
و هنگامی که او سکوت می کند قلب شما از گوش کردن به آوای قلب او باز نمی ايستد.
زيرا ٬ در اقليم دوستی همه ی انديشه ها ٬ همه ی آرزو ها و انتظارات بی هيچ کلمه ای به دنيا می آيند و ميان دو دوست تقسيم ميشوند٬با شادی و نشاطی که در زبان نمی گنجد.
و قتی از دوست جدا می شويد غمی به دل راه نمی دهيد٬
زيرا آنچه را که شما در او بيش از همه دوست می داريد
ای بسا که در جدايی بهتر در چشم شما جلوه کند٬
چنانکه کوه نَورد وقتی از دشت به کوه می نگرد آنرا بهتر می بيند.
و خوشتر آنکه در دوستی هيچ مقصودی در ميان نباشد مگر آنکه روح شما ژرف تر و عظيم تر شود.
زيرا اگر عشق در پی چيزی جز کشف اسرار عشق باشد٬ به حقيقت عشق نيست
بلکه ٬ دامی است که آدمی می گسترد و در آن صيدی جز کالای بيهوده نمی افتد.
و بگذار بهترين بخش هستی تو از آنِ دوستت باشد.
اگر او دريای وجودت را هنگام جزر آب ديده است٬ بگذار در مدّ آب نيز آنرا تجربه کند.
زيرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت او بر باد دهی ٬ بهره ی آن دوستی
چه خواهد بود؟
پس در صحبت او ساعاتی را بجوی برای زيستن ( نه برای کشتن ).
زيرا دوست برای آنست که نياز تو را بر آورد نه تهی بودنت را پُر کند.
و بگذار که در پيوند شيرين دوستی خنده و شادی باشد و شريک شدن در لذتهای يکديگر.
جبران خلیل جبران