من تقزیبا تمام این عکس ها و فایل های تصویری رو قبلا به صورت جداگانه دیده بودم ولی دیدن دوباره اش در این فایل ساده و صمیمی حس دیگری داشت.
دوباره یادم انداخت در این گذر آشنایی با شما با چه شخصیت فوق العاده ای روبه رو بودم و هستم.

نمیدونم برای اینکه امروز مورد تمجید افرادی همچون پروفسور مسعود حیدری، پروفسور علی اکبر فرهنگی و … قرار بگیرین
چه خون دلهایی خوردین
از چه شیب های تندی تو مسیر زندگیتون عبور کردین
از چه چیزایی گذشتین و به چه چیزایی پشت کردین
چه شبایی رو به سختی به صبح رسوندین
و…
درک کاملش برام امکان پذیر نیست

برام قابل تحسینه
از اینکه برای تغییر اول از خودتون شروع کردین
و از این حسن ظن به وجود اومده افرادی با شوق و اشتیاق دوشادوشتون ایستادن
که لذلت متفاوت رفتار کردن رو دارن حس میکنن

و چه قابل احتراما
افرادی که برای رشد جامعه پیرامونی شون هم ایده دارن، هم پشتکار.

و چه ستودنیه
از اینکه از ته دلشون به کاری که دارن میکنن باور دارن.

و چه حس خوبیه
از اینکه شرمنده کلماتی که تو این چند سطر نوشتم نیستم. چون فکر میکنم که بجا استفاده کردم.

سلام. ( لطفا تایید نکنید نوشتم رو)
اولین پیامم هست بهتون.
لازم نیست که مثل همه ازتون تعریفو تمجید کنم که حوصلتون سر بره! پس از این تعارفات بگذریم…
من واقعا ناامید شدم از همه چی…
امسال کنکور mba شرکت کردم و رتبم زیر ۵۰ شد ( بخاطر تاثیر معدل ۱۲٫۱۶ صدمیم – وگرنه باید رتبم حدود ۲۰ میشد)
ولی اونقدر خوب نشد که بتونم شریف(شبانه/روزانه) قبول شم و دانشگاه تهران قبول شدم…
الان به حدی دپرس هستم که دانشگاه تهران رو تو عمرم ندیدم ولی ازش متنفر شدم…. حتی دو دل بودم که ادامه ندم…
بعد از گوش دادن به فایل صوتی ۱۱ تصمیم گرفتم یه جوری باهاتون ارتباط برقرار کنم نمی دونم چرا…
شاید حرف زدن با یه روان شناس بهتر باشه واسم…
اصلا الان چی کی خوام از شما خودمم نمیدوم!
به هر حال بجای پاک کردن این پیام ، میفرستمش بازم نمیدونم چرا…

سلام محمدرضا جان
ایوان کلیما نویسنده ی کتاب روح پراگ در بخشی از کتاب مطلبی رو داره با این مضمون که«با نوشتن میشود به ناشناخته ترین سرزمینها سفر کرد،به گذشته ی غیر قابل دست رس،حتی میشود هرآنکه را که دوست میداری به میهمانی خود دعوت کنی»
من هر از گاهی اینکارو میکنم و این بار میهمان من تو بودی.زمانی این میهمانی آغاز شد که بارها و بارها این کلیپ زیبارو دیدم و شنیدم،به رسم همیشه قلم در دست گرفتم که پذیرای میهمان عزیز تر از جان باشم،تا چند کلامی را هم صحبت من باشد،عیش و نوشمان کلمات باشند و ساقی و واسطه،قلم.
همه چیز آماده بود تا میهمانی آغاز شود،اما این بار واسطه را سکوتی بر لب بود به تلخی زهرو سنگینی کوه که شکستنش کفر بودو حاصلش بدنامی،سحرایی بود مخوف،که منشاء خوفش همچون قلم،تمامی از عزیزانم بودند.
سکوت بودو سکوت…
تمامی حروف و کلمات،تن به اسارت خط تیره ها داده بودند،که مبادا فضا پر شود از آوای خوش ترانه ای،جمله ای،حرفی و حدیثی ویا آه برخواسته از غم هجرانی.
دادگاهی برخواسته بود که قلم بازی میکرد،تمام نقشهای شاکی و شاهد،موکل و قاضی،و هرآنچه برای متهم شدن یا تبرعه کردن لازم بود،زبانم را به سقف دهانم دوخته بودندو دستانم افسار به قلم سپرده بودند.
عاقبت آغاز کرد…
روزهایی را روایت کرد که تمام فکرم متوجه فایلهای صوتی معلمم بود و شبیه اژدهایی شده بودم که کارش بلعیدن فایلهای جدید،حرف های نو و نکته ی زیبا بوده.
از روزهایی گفت که به درد تنهایی ات نخوردم و لحظه هایی که برای من شاگرد تلاش کرده ای و حاصلت تنها تار موهای سفید بوده.
از شب هایی که سرمست از باده ی آگاهی و توانایی ناشی از تو،سر را زمین میگذاشتم و تا صبح،عطش انتظارت،گرمای اشتیاقت،سنگینی پلک های به بیداری متهمت را برای روشن ماندن چراغ این خانه،لحظه ای هم خواب از چشمانم نگرفت.

مرا متوجه تمام عکسها و لحظه هایی کرد که هرچه به جلو میرفتیم،در چشمانت آینده ای نمایان بود که تو دلسوزش بودی و نگران.
در تمام تصاویر،ابهامی را،پرسشی را با خود داشتی که وسعتش به اندازه ی تمام کتابها و مطالعه ها و تحقیق هایت بود که حاصلش برای من اطمینان بوده و اعتماد به نفس…

از فریادهایی که درونت را متلاتم می کرده و روانت را آزرده،اما خاطره ام از تو تنها لبخند بوده و شادی.

از گذشت هایت گفت:گذشتن از لذت و ثروت و آرامش زندگی آن طرف،همینطور گذشتن و ندیدن اشتباهات شاگردانت.
من بودمو فریادهای قلم…

دوستان عزیزم آقایان تورج جمشاسب و علیرضا داداش سلام ، بخاطر ذوق وسلیقه ای که در تهیه این هدیه زیبا به خرج دادید تبریک میگم و البته تشکر می کنم .
.
.
سلام استاد
ممنونم، بینهایت سپاسگزارم که این هدیه فوق العاده رو سخاوتمندانه به اشتراک گذاشتید . موسیقی و متن و چیدمان تصاویر و حتی فرمایش بزرگان در مورد شما رو تفسیر و قضاوت نخواهم کرد اما
محمدرضا شعبانعلی عزیز از صمیم قلب آرزو می کنم که بتونیم / بتونم به عنوان شاگرد شما ،تلاش و اهداف والای شما رو ” درک ” کنم . امیدوارم وجود و عمل من روزی ، جایی حس تنهایی ، رسوب خستگی ، غمگینی ناشی از درک نشدن و فهمیده نشدن رو برای شما تداعی نکنه .
محمدرضا شعبانعلی عزیز برند
محمدرضا شعبانعلی عزیز سرباز ملی میدان مذاکره آینده ایران ، معلم من است .
من مفتخر به شاگردی معلمی هستم که معلم بودن رو اینگونه دوست تر داره :
معلم بودن نه یک کلمه بیشتر نه یک کلمه کمتر ………
همیشه سرفراز باشید:-)

باسلام به همه دوستان مخصوصا محمدرضا جان
اين فايل رو همين الان ديدم فقط مي تونم بگم
به قول استاد؛
دمت گرم و سرت خوش باد.

سلام.
واقعا حس خوبی ایجاد می کرد.
دستشون درد نکنه.

سلام .
من چند ماه اخیر فقط فایل های صوتی مذاکره رو گوش کردم و دیروز تونستم در جایی ازش استفاده کنم.خودم هم باورم نمیشد که با اون قدرت صحبت کردم و نتیجه گرفتم.واقا ازتون ممنونم اقای شعبانعلی عزیز.

واقعا نمی دونم چطوری این حسم رو بنویسم. تمام وجودم لبریز از افتخاره. لبریز از شکرگزاری. هیچ اثری از خودشیفتگی و یا تملق تو این کلیپ نبود هر چی بود عشق بود و عشق بود و عشق. استاد شما اولین کسی بودین که سبک زندگی منو (و مطمئناً خیلیای دیگه رو) عوض کردین . ازتون یاد گرفتیم هر لحظه هرلحظه باید در حال یاد گرفتن و یاد دادن باشیم. می شه همه ابعاد زندگی رو با هم داشت. می شه غر نزد و فقط شاهد بود و یاد گرفت و لذت برد. اینکه همیشه به همه چیز می شه جور دیگه ایی نگاه کرد. همه دنیا همین چهار تا آدم دورو برمون نیستن که دنیامونو بر اساس اونا بسازیم. می شه عاشقانه و بدون هیچ چشمداشتی برا آدمایی که حتی نمی دونیم کی ان تلاش کرد و امیدوار بود به تغییرات مثبت. … از همون لحظه اول سر سفره افطار که تو برنامه ماه عسل بودین جسارت تغییر رو بهم دادین. وقتی وسط غذا از سر سفره بلند شدم تا سرچ کنم و از شما بیشتر بدونم مطمئن بودم اون لحظه، دارم پاداش یه کار خوبمو می گیرم. ببخشید از زیاده و پراکنده گوییام. ممنون از آقای داداشی عزیز و آقای تورج جمشاسب بابت این حس عالی و این یادگاری زیبا.
در پناه خدا زندگیتون همیشه پر از شادی و سرشار از آرامش استاد معظم

استاد محمدرضای عزیز
میخواستم بگم کار خیلی خوبی کردی که این کلیپ رو برای ماهایی که در سمینار نبودیم اینجا قرار دادی

“نمیدانم برای آشنایان دوری که چنین کلیپی را می‌بینند، چقدر احساس خودشیفتگی تداعی می‌شود”
راستش برای من یکی تنها احساس خوب و افتخار تداعی شد…افتخار به شاگردی استادی همچون شما

امیدوارم در آینده ای نزدیک فرصت دیدار شما از نزدیک برایم فراهم بشه
مرسی بابت بودنت و تمام خوبی هات

+ راستی واسم جالبه اگه دوست داشتی داستان عکسی که در زمان ۱:۰۵ به نمایش در میاد بعد سخنان دکتر حیدری رو واسمون تعریف کنی

سلام به همۀ دوستای عزیزم
هر بار که این کلیپ زیبا و صمیمی رو می بینم ، به داشتن چنین معلمی افتخار می کنم و هر بار ، حس ۶/۶ در وجودم تازه میشه و باید اعتراف کنم که اشک توی چشام جمع میشه . محمدرضا جان ، میدونم خیلی درگیر هستید و با مشغله ای که شما و تیم محترمتون دارید ، اینکه ازتون بخوایم وقت بیشتری رو به صورت حضوری با ما مشتاقان و شاگردانتون صرف کنید ، ولی قلباً بخوام بگم ، یه جورایی خودمون رو سهام دارِ وجودِ نازنینتون می دونیم و (توقعِ بیجا) دوست داریم بیشتر از نزدیک ببینیمتون . همینجا هم از شادیِ عزیز و سمیه جان خواهش می کنم هر جوری که صلاح میدونن ، به هر عنوان ، امکانی رو ایجاد کنن که این دیدارها با فاصلۀ زمانیِ کمتری اتفاق بیفته . در پایان از اعضای شرکت روزنه هم که این هدیۀ با ارزش رو به ما دادن ، بی نهایت سپاسگذارم
ارادتمند همۀ دوستای عزیزم و به امید دیدار به زودیِ زود

این کلیپ پر از حس دوستی و لمس مهربونی بود. ممنون از دوستانی که زحمت کشیدن. سپاس از شما که به یاد همه‌ی ما هستید.

سلام استاد عزیز
دیدن دوباره این کلیپ برای من هم تداعی روحیه و تلاش و انرژی در شماست، که قابل ستایش است.
عمرتان پربرکت و ادامهء راه درخشانتان پر انرژی باد.
ممنونم از دوستان خوبمان در “روزنه ارتباط”، که باعث شدند زحمات شما به تصویر کشیده شود.