اکنون تاریخ به دست فاتحان نوشته شد
می ترسم حتی بعدها کسی نباشد تا ترس‌هایش را با روایت شجاعت حق، تطهیر کند.
می ترسم از ان که بزدلان هوشمند هم نباشند!

یک جمله ای نوشتید که شدیدا همخوانی داره با حال این روزهای من:
“چنین شد که این نسل بزدل امروزی، عموماً بر اساس ترس‌هایشان زندگی می‌کنند، نه خواسته‌هایشان”
این روزا من دارم جایی کار کنم که نه تنها حق مارو دارند به اسم کارهای خیر می خورند که جدیدا دارن شرایط موندن رو هم مدام سخت تر می کنند و ما کارمندانی که یکی قسط وام دارد، یک میخواهد خانه بخرد و یکی که میخواهد جهیزیه بخردو…. به خاطر ترس از بی پولی و بی کاری به هر خفتی تن می دهیم. تن می دهیم چون می ترسیم…

خوش به حال رها که تو رو داره تا انارو بهش بگی و یادش بدی
اعتراف میکنم که دل منم پر از ترسه
ترسهای جورواجور….

رها جان شجاعت “شك” كردن به همه چيز را از جمله بت ها،بت پرستان و “حتي بت شكنان” را در وجودت پرورش بده
و هرگز فراموش نكن كه شجاعت با فرياد زدن يكي نيست
شايد مفهوم شجاعت به طمانينه و آرامش نزديكتر باشد تا به قيل و قال و فرياد
بشكن تا به رنج “سيزيف” گرفتار نشوي ، بشكن تا در دور باطل زيستن نماني…

“ازدواج می‌کنند. نه برای حرکت به سمت دنیایی شیرین‌تر و روشن‌تر که در ذهن خود ساخته‌اند. بلکه برای فرار از دنیای تلخ و تاریکی که از تنها و مجرد ماندن برای آنها ترسیم شده است.” …
چقدر زيبا گفتي …

و اين جمله: “… همین بزدلان، پس از تو، ترس‌هایشان را با روایت شجاعت تو، تطهیر می‌کنند.” ،
به نظرم انگار توي اين جمله، واژه ها در كنار همديگه در رقصي زيبا هستند!
خيلي لذت بردم …

براستي شهامت ِ رها، با «رها» شدن از تمام اين«بندها» چه ستودني خواهد بود …

چه تقسیم والایی : بت ، بت پرست ، بت شکن اینطوری بهتر می شه فهمید که بت شکن ها هم مثل بت در اقلیت هستند ، وقتی تبر دست گرفتی ، می شی کسی که قد علم کرده مقابل کسی که جلوی خدایی خدا قد علم کرده ، حالا خدا بهت لبخند می زنه ، شاید هم بگه : بنده من بالاخره فهمیدی که خدا من هستم ، خدای تو بخاطر این درک و فهم ، ازت ممنونه .

چقدر این نوشته منو آروم کرد.ممنونم

سلام
كاش همه كه اينگونه ميگفتي مي انديشيدن…
نگرشت رو ميپسندم محمدرضاي عزيز

دوست خوب و استاد گرامی، جناب آقای شعبانعلی
حدود دوسالی است که از نوشته های شما درس می گیرم،
حدود دو سالی است که به بیشتر نوشته هایتان لبخند تحسین می زنم و رشک می برم بر این همه دانایی، جسارت و از همه مهمتر دست و دل بازی «می گویم دست و دل بازی چون در دنیایی که همه با پول اطلاعات می دهند، شما مصرانه و مهربانانه و سخاوتمندانه زکات دانش خود را به رایگان در اختیار علاقه مندان گذاشته اید»
خیلی از نوشته هایتان برایم قشنگ بود و با اشتیاق لینک آن را برای تمامی دوستانم اشتراک گذاشتم، اما……… این نوشته چیز دیگری است. خیلی به دل می نشیند. خیلی عالی بود. خیلی حرفها در خود داشت. به «رها»ی خیالی شما حسودیم می شود. ولی خوشحالم که حرفهایتان به رها را می شنوم، می خوانم و سعی می کنم به خاطر بسپارم.
خدا قوت استاد

من جسارت رها شدن رو دوست دارم

بسیار زیبا اگر این اجازه رو داشته باشم یه بخشی اش رو با کمی تغییر در وبلاگ دخترم بذارم

“ایمان دارند. اما نه به دلیل یقین به وجود خداوند. بلکه به دلیل تردیدی در دل، که اگر جهمنی بود، چه خاکی بر سرشان کنند.

ازدواج می‌کنند.” نمی دونم بخندم یا گریه کنم.

محمدرضای عزیز
نامه به رها، نامه های غریبی ست. نامه هایی که برای هر کدام از ما میتواند راهگشایی باشد از زاویه ای که بدان نگاه میکنیم و بر آن تفکر.. نامه های شما برای من در طول این سفر سرشار از حرفهایی است که تشنه شنیدنشان هستم. احساس رها بودن و مورد خطاب قرار گرفتن در مورد نامه های شما، برایم لذت بخش و ستودنی ست.
محمدرضای عزیز، اینبار اما بسیار غریبانه نوشته ات، برای این روزهای من است. روزهایی که می بایست پا از پوسته بیرون بگذارم و شجاعانه تبری بر دست بگیرم. تبری بر عقاید و ترس های بزرگ و کوچکی که سد ادامه راه هستند. روزهایی که روزهای سخت تصمیم گیری ست . نوشته ات برای من که تنها دارایی ام از دنیا پدری پیر و مهربان است اما ساده با منش روستایی ست اثر گذار است. محمد رضای عزیز چقدر دلنشین بود نوشته ات. سپاس
درودتان را بدرود

بسیار زیبا، تشکر به خاطر مطالب تاثیر گذارتان. پیروز باشید