سلام محمدرضاجان بسيارزيبابود.

یه چیزی که یاد گرفته بودم برام مرور شد. و تکمیل:
یکی از بهترین و کاراترین تصمیمات نرتبه دوم همین رعایت شآن انسانی با سنگ محک نفس سلیم انسانه و بین بعضی از دو راهی ها مارو انتخاب کمک میکنه!! ممنون که یادآوری کردی.
.
تبریک میگم بابا-رها به خاطر تجربه ی خوب اون چند ثانیه!!!

سلام
انقدر نکته های بجا و مهمی رو عنوان کردید که بعضی وقتا آدم بنظرش ساده میان مخصوصاً آن قسمت که :
“بحثهای بیهوده مجرد” و ” توجه بی دلیل به جزئیات بی خاصیت”به من خیلی اثر کرد. متاسفانه من به جزئیات بی خاصیت اهمیت میدم نمیدونم میبینم بعضی وقتا خیلی تاثیر گذارن!!!

تغییر وضعیتی که پس از خوندن این پست بوجود اومد رو نمیشه با کلام بیان کرد . یه نوع خالی شدن به خلسه رفتن و شاید برگشتن به شکلی دیگر
عجیبه

سلام مدتیه که خواننده مطالبت هستم و انصافا با عشق و لذت میخونم و بهره میبرم اما کامنت نمیذارم چون نه سواد زیادی دارم که بخوام نظر بدم نه اینکه اهل تشویق زیادی هستم تو مینویسی و خمس دانسته هات رو میدی منم با فکر کردن و عمل کردن حق مطلب رو ادا میکنم . حالا که مینویسم برای مطلبی که در مورد حس و حالت نوشته بودی مینویسم چند روزی بود که نتونسته بودم بیام امروز اومدم و خوندم و عمیقا ناراحت شدم .محمد رضا من و امثال من و بسیاری از همین مردم که ناسزا میگن وحرفهای بی ربط میزنن به تو و افکار تو و منش تو نیازمندیم .تو خوب میگی خوب مینویسی و خوب فکر میکنی و خوب کار میکنی پس خوب هم بگذر از حرفهای کسانی که دلت رو میشکنند و به احترام و به خاطر کسانی که دوستت دارند و همیشه تو و افراد امثال تو رو در خلوتهاشون دعا گو هستن و با روش و کارشون سعی در توسعه فرهنگ فکرت دارن بمان و امیدوار باش .به امید روزی که خودت هم جز یکی از کاندیدای ریاست جمهوری باشی.

چو موج رو به گریز از خود
نه وا شدم نه گره بستم
نه ساحلی نه مردابی
سپرده ام به تکرار

خدایا آرزو میکنم رهای محمدرضا به این شعر علاقه نداشته باشه

من هم تجربه ی لحظه های نزدیک به مرگ را داشته ام.مرگ فقط در دنیای بودن ها نیست .در دنیای نبودن ها هم تجربه های نزدیک به مرگ وجود دارند .آن زمان که میخواهی باشی ونمی شود.آن زمان که میخواهی حرف بزنی وباید خفقان را تجربه کنی.
آن زمان که فریادی با سکوتت سقط می شود. آن زمان که چارچوب ها وهدف های پیچیده هم اگر نداشته باشی،برای همین رسیدن های ساده هم ،راهی نیست.وراهی هم اگر باشد ،راهی است بس شلوغ.وفکر نمیکنند که من طاقت شلوغی ها را ندارم ،دوست دارم از مسیرهایی بروم تازه وخلوت، تا راهی نو یافته باشم ،ولی راهم را سد میکنند!
میدانم ،خوب میدانم ،که بهشت، مکان وزمان نیست،که بخواهند راهش را به من نشان دهند .بهشت، آن است که من میسازم.به دست خویش ،در هر زمان وهر مکانی.
ونمیدانند، راهی که آنان نشانم میدهند .بدتر از هر جهنمی است برای من.به گمان ،مرا به سوی بهشت میرانند.اما نمیدانند که در این مسیر جهنمی ای که نشانم میدهند ،تا رسیدنم ،دیگر چیزی از من باقی نمی ماندتا بهشت.
خدایانی را به من معرفی میکنند در آنچه در کردارشان میبینم .اما به زبان میگویند :خدایشان یکی است.
من اما خوب میدانم ،که خدایانم بسیارند والهه ام یکی است .برای همین تلاش میکنم خدایانم را از آنان جدا کنم.من ،در پی خدایان خویش میروم تا به معبود برسم .از راهی دور هم میروم .راهی که روندگانش کم باشند ، نه بسیار
این را هم خوب میدانم ،که اگر خدایی هم نباشد ،باید خدایی بیافرینم برای ادامه ی این مسیر دشوار .که من ،انسانم
انسانی با بار سنگین تنهایی…

من دو هفته پیش تجربه نزدیک به مرگ داشتم..تو ماشین داشتم میرفتم قشنگ دو ثانیه قبل اینکه تصادف کنمو داشتم میدیدم شاخ به شاخ زدیم به ماشین جلویی..اون لحظه تموم کارهای کرده خوبم کرده بدم نکرده هام همش اومد جلوی چشمم…

نمیدونم چرا حس میکنم روی این حرفا با منم هست گاهی حس میکنم شاید من خود رها باشم حس میکنم خیلی تجربه کم دارم و درست روبروی کسی ایستادم که خیلی پیچ و تاب خورده تا به اینجا رسیده
هر کدوم از ما رها شده ای هستیم که تشنه ی چنین محبتی هستیم
شایدم منتظره یه کوه تا پشتمون بایسته شاید کار غلطی میکنم که خودمو میذارم جای رها
دارم از خودم میپرسم پس محمدرضا رهای کی بوده کی بهش از این تجربیات آموخته