آقای شعبانعلی عزیز
سلام
درد شما درد خیلی از ماست. زندگیهای سطحی. عشقهای سطحی.معاشقه های سطحی.
من ۳۸ سالمه .حسرتم شده یک نگاه عمیق. یک حرف عمیق. یک چیزی که ساعتها فکرمو درگیر کنه .البته درگیر میشم ولی به سطحی بودن ها . دلم هوای اون نگاههای خجالتی و دوست داشتنی دوره جوونی مونو کرده . دلم هوای “حیا” ” شرم” و چیزی تو این مایه .
به مادرم که نگاه می کنم می بینم هنوز مثل یک دختر ۱۴ ساله (از ۱۴ ساله های اون زمان” معصومه و محجوب.
دلم تنگه .خیلی دلم تنگه

سلام بر دوست گرامی که همه شناخت من از وی تنها این نوشته های نابش است و هنوز موفق به دیدار حضوری نشده ایم.

جناب شعبانعلی عزیز، من چالشی فراگیرتر و بسیار مفیدتر برایتان سراغ دارم: در جنگل های منطقه سیاهکلرود استان گیلان، کلبه هایی وجود دارند که دقیقا در عمق جنگل هستند. هیچ موبایلی با هیچ اپراتوری آنجا «آنتن» نمی دهد. هنوز گاز ندارند و اگر سردتان شد، باید زحمت کشیده به دل جنگل بزنید و برای بخاری «هیزمی» تان، کنده های درخت بیاورید. برای تأمین روشنایی از موتور برق گازوییلی استفاده می کنند. تنهاچیزی که آن جا را با یک شهر متمدن شبیه می کند، «لوله کشی آب» است و بس.

گاهی فکر می کنم باید بتوان روی وقایع زندگی «ماشینی» دکمه ی «توقف» نصب کرد؛ از قالب این زندگی آمد بیرون و چندصباحی در بی خبری کامل به آن چیزی بازگشت که هزاران سال قبل آن را ترک کرده ایم. باید بتوان هنوز هم مزه کشیدن تنه های درخت روی زمین خزه دار و خیس جنگل و عرق و خستگی آن را حس کرد. باید بتوان شب ها کنار بخاری هیزمی دراز کشید و به آهنگ چرق چرق سوختن کنده ها درون بخاری هیزمی گوش کرد؛ آن موسیقی که بشر هزاران سال است از دست داده است. گاهی باید بتوان از دود آن بخاری «سردرد» گرفت؛ بیشتر و مؤثرتر و دردناک تر از همه سردردهایی که به واسطه زل زدن هایمان به مانیتور می گیریم.

گاهی باید بتوان با تاریکی هوا، دل به جنگل سپرد و با صداهای مختلفی که تو را احاطه می کنند، ترس و بی خوابی هزاران سال پیش نیاکان انسان ریختمان را چشید؛ گاهی باید بتوان صبح ها قبل از طلوع آفتاب به جنگل زد و زندگی را با تمام وجودش استنشاق کرد. گاهی باید بتوان روی این زندگی ماشینی دکمه «توقف» نصب کرد. از جلد شهری و متمدن خارج شد و به بدوی ترین شکل ممکن زندگی کرد.

گاهی باید بتوان دست هایی پینه بسته از شکستن هیزم داشت؛ انگشتانی یخ زده از شستن ظرف ها با آب سرد. گاهی باید بتوان روزهای متمادی در تنهایی و خلوت جنگل، به کورترین نقطه درون خود بازگشت و آن جا را کشف نمود. گاهی باید بتوان وارد مزارع چای شد و عطر و بوی سحرگاهی چای شمالی را با تمام وجود حس کرد؛ گاهی باید بتوان دست ها را بر تنه همه درختان جنگل کشید و زبری آن ها را زیر انگشتانی که همواره بر سطح کیبورد و تلفن هوشمند عادت کرده اند حس کرد و انگشتان را به چالش کشید. گاهی باید بتوان از صدای جنگل ترسید، از این که در آن اطراف تا کیلومترها، صدای هیچ دزدگیر ماشینی، صدای هیچ بوق نخراشیده ای نمی آید، گاهی باید بتوان لذت برد.

همین امروز می توان روی زندگی دکمه «توقف» نصب کنیم؛ همین امروز می توانیم ساعت ها و روزهایی را به خودمان اختصاص دهیم و عطر و هوای پاک و زیبایی های فوق العاده جهانی را که از آن فقط آلودگی و دود و زشتی هایش نصیب ما شده است را به گونه ای دیگر، تنها و تنها با خودمان یا با عزیزانمان به «اشتراک» بگذاریم.

من شما را به چالش «بازگشت به خویشتن خویش» دعوت می کنم.

با تشکر

بنظرم این مطلب بیشتر یه ژست فیلسوف گرایانه اس..تا یه نقد بر اوضاع امروز…بعضی وقتا ماها دوست داریم از چیزهایی که باعث ازارمون میشه یه جورایی بافلسفه عقل معابانه باهاش برخورد کنیم یا در موردش صحبت کنیم…و بخصوص وقتی از امروزمان خسته میشیم بیاد دیروزهایمان میفتیم که بلکه کمی از احساس رنجشمان کاسته بشه …وگرنه دیروز یا گذشته همانند امروز و اینده مان هست فقط رنگ و لعابش فرق میکند..من حدود دوسالی میشه که با این وب سایت اشنا هستم و معمولا مطالبشو میخونم و خیلی هم دوس دارمش ..چون حرف دل رو میزنه ..ولی این مطلب یه کم بعید بود از اقای محمدرضا شعبانی..ببخشید

همه‌ی دوستان رو دعوت می‌کنم به خواندن کتاب “دنیای قشنگ نو”.

سال هفتاد و هشت برای بار اول بود که یه کامپیوتر رو از نزدیک ملاقات میکردم و خودم پشتش نشسته بودم (یادمه که اصلا چیزی به اسم ماوس دوروبر ش پیدا نميشد)،تو شهر ما هنوز ویندوز که تازه اومده بود باب نشده بود و معدود کسانی که از کامپیوتر سر در می آوردن با (داز) و (ان سی) کار میکردن و همونم به ما یاد میدادن(شایدم بلد نبودن) ،سال هشتاد بود که بابام یه کامپیوتر برام خرید که ميدونم پولشو قرض کرده بود(اون موقع خیلی گرون بود،تو شهر ما هم جایی به اسم کامپیوتر فروشی وجود نداشت و ما مجبور بودیم اونو از تهران سفارش بدیم و کلی هم پول باربری میدادیم) .
یادمه اون موقع با خودم فکر میکردم که دنیا دیگه عوض شده و این وسیله جدید قراره منو با این تغییر عظیم همراه کنه،
اون موقع ميگفتن یه چیز دیگه هم هست به اسم اینترنت! که خیلی خفن تر از کامپيوتره و تو رو به همه ي دنیا وصل میکنه ،
خلاصه ما به هر زور و زحمتی بود راه وصل شدن به این دنیای جدید رو پیدا کردیم ،
وقتی از دروازه‌های این دنیای جدید رد میشدی یه صدای قشنگ قیژقیژ بهت ورود تو اطلاع میداد (یادش بخیر این صدا شده بود نماد ورود به دنیای جدید و کلی باهاش ذوق ميکردم!)
بعد از چند وقت ور رفتن،فهمیدیم که یکي از ابزارهای جدید این دنیای جدید اسمش چته،بنابراین سریعا وارد عمل شدیم و پا به این دنیای جدید ارتباطات گذاشتیم ،یادمه که یکی دو ماه خواب نداشتم ،فکر میکردم نکنه از این تغییرات عظیم بی بهره بمونم!
بعد بیخوابی ها یه روز نشستم با خودم تصور کردم که ته این راه کجاها میتونه باشه؟ اون روز فهمیدم که اون تغییر عظیمی که من تصور میکردم از این راه نميگذره،بیخیال چت شدم و کم کم خودمو برای دانشگاه آماده کردم ….
سالهای اول دانشگاه بود که گفتن یه چیزی اومده به اسم فیس بوک،ميگفتن همه دنیا دارن ميرن سمتش ! بدو که عقب نموني
گفتم احتمالا این یکی دیگه خودشه…. سریع وارد عمل شده و اکانتي فراهم کردیم! جوش من رو هم گرفته بود و با وجود اینکه مطمئن بودم ماهیتش تفاوت خاصی با قبلی ها نداره بازم خودمو توجیه منطقی میکردم! که نه سامان جان،این یکی فرق داره،مگه نمی بینی که هرکسی عضواینجا نیست (اون اوایل اکثریت اعضای فیس ببوک دانشجوها ! بودن) و ….
بعد یه مدت بیخوابی مجدد به همون نتیجه سابق رسیدم و …
بعد یه مدت یه هو فهمیدیم چیز تازه تری به اسم تويتر اومده وسط، ميگفتن فرهیختگان عالم میان توش جملات قصار مينويسن و ….
آقا ما گفتیم این یکی دیگه خودشه و قص علی هذا ! ….
بعد گفتن یه چیز دیگه اومده که اونايي که باهاش صمیمی ترن صداش میکردن: اينستا !
ميگفتن اینجا دیگه خیلی از حرفه ای لی سر و ته خبری نیست،فرهیختگان اینجا بیشتر از راه تصویری با هم در ارتباطن،رفتیم دیدیم که به به چه خبره.یارو از صبح که بیدار میشه از تمام فعاليتهاييش که در راستای تغییر دنیاست به صورت لحظه ای عکس آپلود میکنه فعالیتهایی مانند: مسواک زدن صبحگاهی،…..،صبحانه خوردن،در راه دانشگاه،درحال ورود به دانشگاه،در حال……
بعدش نوبت به نرم افزارهای تلفن های هوشمند رسیده که به نظرم همون قصه ادامه داره
ولی الان یه تفاوتی با قدیما وجود داره:
قدیما یکی یکی ميومدن و ما رو سرگرم میکردن،الان دیگه دسته دسته میان و بیچاره اونايي که فکرميکنن راه اون تغييره ! ا ینه که تو همه دسته ها همزمان باشن و جزو فرهیختگان باقی بمونن
پی نوشت یک :ببخشید که طولانی شد
پی نوشت دو: همش نظر شخصی غیر کارشناسی بود و محض همدردی با این نوشته