دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

لبخند و کاغذ و بسکتبال…

سال ۷۹ بود.‌

درس‌های اختیاری سالهای آخر مکانیک. دانشگاه شریف.

به خاطر جور شدن ساعت‌های درسی، و پر شدن دو ساعت خالی، درسی را گرفتم که هیچ ربطی به رشته و علاقه‌ی آن روزهایم نداشت: مدیریت واحد‌های صنعتی

محمدرضا شعبانعلی و دکتر علیرضا فیض بخش

در کنار استاد بزرگوارم دکتر فیض بخش

میگفتند به تازگی از ژاپن آمده است.

هیچ‌کدام از استانداردهای معلمی در ایران را نمی‌دانست و نمي‌فهمید.

به معلم های خشک عادت داشتیم. به اخم‌های طولانی. به لباس‌های رسمی. به لیست‌های بلند حضور و غیاب.

اما او خودش را به شکل دیگری معرفی کرد.

علیرضا هستم. فیض بخش. برق شریف خوانده‌ام. دکترایم را در ژاپن خوانده‌ام. مدیریت. بسکتبال دوست دارم و هر کس بسکتبال بازی کند نمره‌ی بهتری خواهد گرفت!

طول کشید تا حرف‌هایش را باور کنیم.

وقتی در میان اساتید رسمی دانشگاه، با لباس ورزشی دیدیم که در کنارمان بازی می‌کند! و حرفش را وقتی خوب باور کردیم که دیدیم علاقمندان به بسکتبال، نمره‌ی بهتری گرفتند!

هنوز چارچوب‌ها و قوانین نانوشته‌ی آموزش را نمی‌فهمید و نمی‌دانست. یا بهتر بگویم: نمی خواست بفهمد.

در دانشگاه ما، جشنواره‌ی کارآفرینی راه انداخت. یادگرفتیم آش بپزیم و بفروشیم. یاد گرفتیم گدایی کنیم و از ورشکستگی نترسیم! یاد گرفتیم موسیقی بنوازیم و پول بگیریم.

در قلب دانشگاه شریف، جایی که به گمان خیلی‌ها، اندازه‌ی عینک، عمق فهم و شخصیت تو را مشخص می‌کند، بسکتبال معیار نمره شد و فریاد زدن برای فروختن آش، راهی برای قبولی در درس مدیریت!

کار کردن برای او در محیط سنتی دانشگاه، ساده نبود. می‌گفتند محیط دانشگاه را به شوخی گرفته. هر از چند گاهی، آوازه‌های مخالفت از این سو و آن سو برمیخاست.

اما او هنوز هم چارچوب‌ها را نمی‌فهمید. یا… نمی‌خواست بفهمد….

پنج سال طول کشید تا در سال ۸۴ وقتی دوباره به شریف برگشتم. این بار به بهانه‌ی MBA. دوباره دانشجویش شدم. او هنوز هم نمی‌فمید!

دوستمان بود. با ما می‌گفت و می‌خندید. تک تکمان را به اسم کوچک صدا می‌زد. در حیاط پینگ پونگ بازی می‌کرد. سر کلاس اشتباه‌هایمان را مسخره می‌کرد و اگر هفته‌ای، در کلاس «بودیم» و «دیده نمی‌شدیم» حالمان، خوب نبود. برای رفع اشکال درسی، به سادگی پیدایش نمی‌کردی. اما اگر مشکلی وجود داشت، یا اگر در حیاط دانشگاه غمگین نشسته بودی، قبل از آنکه صدایش کنی، پیدا می‌شد.

یادم نمی‌رود. آن سالها پر روتر از دوران کارشناسی بودم. سر کلاس می‌گفتم و می‌خندیدم و از شوخیهای خودم لذت می‌بردم! یک روز اول کلاس آمد. کیفتش را باز کرد. برگه‌ای را درآورد و گفت: شعبانعلی! می‌دانی این چیست؟ اینها مزخرفاتی است که چند سال قبل در دوران کارشناسی، به عنوان تمرین و امتحان تحویلم دادی! من آنها را نگه داشتم چون می‌دانستم روزی به کارم می‌آید. الان کاغذها را دست به دست می‌دهم تا بچرخد و بچه‌ها نوشته‌های سابق این دانشجوی مدعی را بخوانند… یادم رفته بود. یادم رفته بود که شاید بزرگتر شده‌ایم. شاید شوخی های بیشتری یاد گرفته‌ایم. شاید خود را هوشمند‌تر می‌دانیم. اما او، هنوز معلم ماست. و برگ آخر بازی، مثل همیشه در دست اوست…

هشت سال گذشت. با من تماس گرفتند و به دعوت او به دانشگاه رفتم تا برای دانشجویان جدید، درباره‌ی انتخاب گرایش در مدیریت حرف بزنم و از کارآفرینی بگویم. از اینکه مرا دانشجوی موفق خود معرفی می‌کرد، احساس غرور کردم. هر چند می‌دانستم که اگر لازم باشد، هنوز هم کاغذهایی برای نشان دادن در بساطش هست!

حرفها و مراسم تمام شد.

صدایم کرد. گفت با من بیا. می خواهم برایت یک مسافرت مهیا کنم. بدون همسفر آشنا. بی‌درد سر. تا خودت باشی و زندگی کنی و زنده شوی.

برایم جالب است که هنوز در میان هزار مشغله، دغدغه‌ها را در نگاه دانشجویان سابقش می‌بیند.

او هنوز هم برای پاسخگویی به سوالات درسی، چندان در دسترس نیست. اما اگر دلت بگیرد، حتما هست.

او هنوز هم، سنت استادهای خشک و سنتی دانشگاه‌ را، نمی‌فهمد… آرزو می‌کنم هرگز نفهمد…

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


64 نظر بر روی پست “لبخند و کاغذ و بسکتبال…

  • خط سوم گفت:

    مطلب جالب و آموزنده ای بود.ما که افتخار شاگردی شما نصیبمون نشده و لی فکر می کنم که شما هم از دکتر فیض بخش عزیز چیزی کم نداشته باشید!!

  • آرزو گفت:

    وقتی میخوندم میخندیدم
    ولی تو دلم گریه
    الان سال چهارم دانشگاهم و هیچ استاد ومعلمی که برا دانشجو وشاگردش وقت بذاره (مگر اینکه یه نفعی برا خودش داشته باشه) ندیدم ندیدم ندیدم ندیدم
    اما خوش به حالم که شما رو دارم

  • علی گفت:

    دلم استاد خواست

  • شاگرد کوچک تو گفت:

    استاد… نه محمد رضای عزیزم
    ممکنه کمی از شیطنت های درس و دانشگاهت بگی…
    تو هم استادات را اذیت میکردی؟؟؟اینطور که نوشتی همه اش درس نبوده
    میدانم برای نمره ام که چونه نمیزدی
    بیشتر میخواهم بدانم چطوری استادها تو را برای دو ساعت یک جا می نشاندن(:

    • دوست من.
      راستش من همیشه و هنوز هم برای درس خواندن خیلی حوصله دارم. زمانی که در میان انبوه کار به کلاس‌های ارشد می‌رفتم و پیامک‌های کاری موبایلم یک لحظه قطع نمی‌شد، ۴ رنگ خودکار داشتم تا جزوه‌هایم را تمیز بنویسم.
      راستش من معمولاً حرف‌های علمی اساتید را نمی‌نویسم. چون یا قبلاً در کتابها خوانده‌ام یا بعداً خواهم خواند.
      من رفتارها و نکات و مثالها و جملات و ایده‌ها و قضاوت‌هایشان را می‌نوشتم. چون آنها را نمی‌شد جایی پیدا کرد.

      در جزوه‌ی کارآفرینی و تئوری مدیریت من در کلاس دکتر فیض بخش، نه نامی از تیلور هست. نه فایول. نه هیسریچ. نه چارچوب کلی طرح‌های کسب و کار.
      اما خاطرات ژاپن او را نوشته‌ام. شوخی‌هایش با بچه‌ها را نوشته‌ام. اینکه کجا جدی می‌شد و اجازه نمی‌داد شوخی کنیم را نوشته‌ام و …

      • mojtaba گفت:

        محمدرضا سلام
        میشه کمی از دست نوشته هات رو هم رو سایت بزاری تا از اونا هم استفاده کنیم
        ممنون

      • شاگرد کوچک تو گفت:

        من از شما خیلی چیزها یاد گرفتم، و معتقدم در امر تدریس از برترین ها هستید. میدانم یک چیزائی در نهاد آدمه و به راحتی نمیشه آنها را به دست آورد، ولی شاید بشود شیوه های جدید آموزش را هم آموزش داد!!! به آنهائی که دوست دارندمثل شما شاگرد ها در کلاس هم بیاموزند و هم لذت ببرند. این آرزوی زیادیه! ولی دلم می خواهد…. محمد رضایی که خیلی برایم عزیز و محترمه تکثیر بشود و شیوه تدریست به نام خودت ثبت بشود. بگو که میشه و راجع بهش فکر میکنی

  • سینا گفت:

    محمد رضا راستش منم همیشه همه جا تو زندگیم،
    تو مشکلات نفهمیدم،
    یا نخواستم بفهمم.
    خیلی ها بهم خندیدن،
    واسه خیلی ها عجیب بودم،
    اما اگه غیر از این بودم الان پوسیده بودم.

  • عظیمه (اختصاصی) گفت:

    خیلی جالبه استاد، چون من هم معلم کارشناسیم رو در مترو ملاقات کردم و سر حال و احوال و صحبت باز شد… تصمیم گرفتم با معلمینم که هنوز میتونم ازشون خبر بگیرم، یه گپ شاگردی داشته باشم. از باقی ماجرا حتما براتون مینویسم…
    راستی، من هم شاگردیم که برگ آخر بازی در دست معلم هام هست…!!
    سفر خوش… 🙂

  • آرام گفت:

    چه خوب استاد خوش بحالتون…
    ما که باید برای خنثی سازی خطرات ناشی از عمل نکردن استادانمون به حداقلها هم از روح و روانمون هزینه میکردیم
    اینجاهاست که فرق معلم واقعی با بقیه آدمها معلوم میشه.
    این محبتها در فضای معلم و شاگردی خیلی پذیرفته شده و خیلی شیرینه و ریشه تاریخی هم داره اما وقتی سراغ فضای کار و امرار معاش یک گروه در کاری میریم و جنبه های مادی خود را به آدمها تحمیل میکند آنوقت خیلی سخت میشه با محبت متقابل زندگی آدمهایی که دغدغه آینده شان را دارند تامین کرد. کار و پروژه های دانشجویی و امثال اون فرق داره با فضای کاررسمی. نکته بعدی امکان برقراری عادلانه محبت میان افرادی است که شخص رو به عنوان فردی عاطفی و اهل دل بشناسند. این کاررو خیلی سخت میکنه.
    اما بعد از اینهمه اراجیف که گفتم میگم که من هم محدود معلمان واقعی داشتم که همیشه در ذهن و دلم هستند اما در طول زمان امکان ادامه کار با آنان نبود.
    محبوبترین افراد زندگی من برخی معلمانم بوده اند.
    راستش اونقدر جایگاه معلمی برایم پرمسؤلیت و والا بوده که جرات نزدیک شدن به ساحت اونو به خودم ندادم. مسؤلیت علمی و اخلاقی و داشتن سواد و ظرفیت لازم برای مراقبت از لحاظ روانی از شاگردان رو ضروری میدونستم.

    همیشه فکر میکنم (همسنگ خطاهای خودم) بهترین هدیه ها و بدترین آسیبها رو از معلمان و استادانم دریافت کرده ام.

    دیدن یک معلم خوب حال من رو خیلی خوب میکنه و دیدن یک معلم بد به وسط جهنم میبره. من هم همیشه از ترس بد بودن در معلمی از ورود به این عرصه طفره رفتم و در واقع علاقه چندانی به معلم شدن پیدا نکردم. تجربیات بدی از دوره دبیرستان از معلمهای ضعیف داشتم که وجود خوبهای قبلی و بعدی هم نتوانست به تغییر نگرش من نسبت به معلم شدن خودم کمک کند.
    دانشگاه که دیگه بدتر از همه بود.
    امید که تعداد معلمان حقیقی روز به روز زیادتر بشه. اگرچه معلمها فقط کسانی نیستند که رسما نام معلم را یدک بکشند.

  • سپیده گفت:

    سلام ,خدا قوت استاد عزیز
    کاش میشد بیشتر از این خاطراتتون که انگار همیشه زنده است برامون بگین ,نمیدونید چقدر انرژی گرفتم ممنونم از شما

  • قاسم قهرمانی گفت:

    محمدرضای عزیزم
    هرروز دلم برات تنگ میشه
    هر روز تشنه ترم می کنی
    داری تبدیل می شی به یه هسته قدرتمند انرژی با جاذبه هائی ناب
    جاذبه هایی متشکل از صداقت ، اعتماد ، حقیقت ، عشق و عشق و عشق
    ممنون که دفعه پیش جوابمو دادی و راهنمائیم کردی.
    راستش در پایان حرفات با عطش زیاد منتظر بودم ببینم بعدش چی شد؟ استادتون شما رو به کدام سفر می بره و منظورش چیه؟
    نمی دونم من کند ذهنم یا اینکه حرفات ناتموم موند.
    آخه هیچ کدوم از دوستان چیزی در این زمینه نپرسیدند.
    اگه میشه یه کم توضیح بده.
    خدا قوت می گم به شما و تیم شریفتون.
    دوست دارم

  • رضا گفت:

    کنار این همه کار و تلاش های شبانه روزی همچین دیدارهایی میتونه یه تجدید قوای خوب باشه امیدوارم از این اتفاقها براتون بیشتر بیفته و اگر هم خدای نکرده نیفتاد خودتون هر از چند گاهی یه استراحت مشت ! به خودتون بدید .
    سپاسگزارم از زحماتتون .

  • معصومه گفت:

    سلام
    من دانشگاه ریاضی درس می دادم آنهم یک شهرستان کوچک یکی از اهدافم همین بود اینطوری در کنار دانشجویان بودن هرچند هزارویک دلیل دارم که نشد و خیلی اندک شد. و البته حسهای کوچک شیرینی هم داشتم بعضی از آنها مرا با مشاوره اشتباه می گرفتند و مشکلات شخصی شان را می گفتند بخصوص پسرها که کمتر گوش شنوایی برای شنیدنشان بود و چقدر آن روزها برای پسرهایمان احساس رنج از نشنیده شدنشان پیدا کردم. این متن را که خواندم یاد آ« روزها افتادم و تلاشی که داشتم. من خارج از کلاس رفتارم با دانشجویان کاملا متفاوت بود و… حس خوبی بود. ممنون

  • مریم حسین پور گفت:

    این تیپ استادا هیچوقت فراموش نمیشن،مثل استاد اقتصاد ما که همه ما رو به این درس ۲ واحدی علاقه مند کرد.

  • الهه گفت:

    با سلام ،به جناب دکتر علیرضا فیض بخش تبریک میگم،به خاطر تربیت چنین شاگردانی،که در حال حاضر شاگرد ایشان،استاد عزیز و بزرگوار ما هستن.

  • مسعود گفت:

    با نوشته ات انگیزه ای دادی که فیلم انجمن شاعران مرده رابرای بعد از چندین بار تماشا،دوباره ببینم

  • مسعود گفت:

    با نوشته ات انگیزه ای دادی که فیلم انجمن شاعران مرده رابرای بعد از چندین بار تماشا،دوباره ببینم،مرسی

  • نرگس ف گفت:

    خوش به حال همه كساني كه سر كلاس يك همچين استادي نشستند عمرشون طولاني باشه ان شا الله 🙂

  • محمد گفت:

    خوب تو ازش یاد بگیر وقتی بت میگم ۲ دقیقه درباره تفکر سیستمی بگو الکی نگو باشه بعد خودتو بزن به ….

    • محمد شاید باور نکنی.
      وقتی از کلاس اومدم بیرون و یادم افتاد که دستور تو رو یادم رفته، حالم بد شد. خیلی بد.
      برای خودم یک جا نوشتم که تو این روزها حتما یک مطلب راجع بهش بنویسم.

      خیلی شرمنده‌ام. خیلی زیاد. راستش تراکم مطالب جلسه‌ی آخر و نیم ساعت اضافه نگه‌داشتن بچه‌ها سرکلاس، بهم استرس وارد کرد…

      • محمد گفت:

        بهت حق میدم بابت وقت کم .از جو کلاس مشخص بود .منم از سوالم منصرف شدم ولی بهرحال گفتم شاید لااقل یه کتاب معرفی بکنی و ازش بگذری که … نشد

        • قطعاً کتاب خوب تفکر سیستمی، پنجمین فرمان پیتر سنگه هست. اما راستش به نظرم کتاب محتوای عالی داره و اما خوب ساماندهی نشده اینه که اگر بتونی حوصله کنی و تا آخر بخونی عالیه. اگر نه که باید لطف کنی و کمی وقت بگذاری تا من یک متنی بنویسم محمد جان.

    • زیبا گفت:

      سلام
      منم خیلی دوس دارم در مورد تفکر سیستمی بیشتر بدونم. ولی نمیتونم سر کلاستون باشم. اگه یه مطلب کلی بنویسید ممنون میشم.

  • مهدی گفت:

    خیلی خوب بود. کلی خندیدم بخاطر اون برگه ها و خودم را در شرایط شما فرض کردم. اگر یکی از استادهام با من اینکارو کنه …
    مطمئنا تاثیری که اینگونه اساتید بر انسان میذارن با خواندن دهها مقاله و کتاب در یک کورس قابل مقایسه نیست و نخواهد بود

  • ناشناس گفت:

    خیلی خوب بود. کلی خندیدم بخاطر اون برگه ها و خودم را در شرایط شما فرض کردم. اگر یکی از استادهام با من اینکارو کنه …
    مطمئنا تاثیری که اینگونه اساتید بر انسان میذارن با خواندن دهها مقاله و کتاب در یک کورس قابل مقایسه نیست و نخواهد بود

  • بندر ، دریا ، شرجی گفت:

    با سلام
    از نوشته های شما استفاده می کنم و به وب نوشت شما عادت کرده ام به نحوی که اگر روزی سر بزنم و مطلب جدیدی ننوشته باشید عصبانی می شوم! این مطلب خیلی به دلم نشستک.موفق باشید

  • میثم گفت:

    درود بر چنین استادی که پرورش میدهد فکر را … و درود بر تو ای استاد شعبانعلی که خوب فهمیدی درست را و خوب میفهمانی ما را… امید روزی که ما هم شایستگی عنوان “دانشجوی موفق” شما را داشته باشم همانطور که شما برای استادتان داشتید
    مرسی بابت به اشتراک گذاری این حس خوب و خدا قوت بخاطر زحمات بی وقفه شما استاد گرامی

  • آذر گفت:

    واقعا خوشبحالتون که همچین اساتیدی داشتید!

  • عليرضا داداشي گفت:

    سلام
    ما از همه معلم ها ياد مي گيريم ولي همه معلم ها در يادمان نمي مانند.
    اسم معلم كلاس سوم ابتدايي من خانم كلانتري بود. وقتي حدود ۱۵ سال بعد براي رد گيري خاطراتم به محله و مدرسه قديمي مون رفتم همه اش چشمم دنبال پيدا كردن خانم كلانتري بود.
    آن قدر دوست داشتني بودند كه يك بار كه گفتند به خاطر شلوغي كلاس ما مي خواهند چند نفر از بچه ها را به كلاس ديگري بفرستند . من داشت گريه ام مي گرفت ولي خوشبختانه كلاسم عوض نشد.
    او تنها، معلم «مطالب درسي» ما نبود. يادم مي آيد يك بار كه بچه هاي نوبت بعد از ما روي تخته كلاس حرف زشتي درباره اونوشته بودند، ما – با همان تعصب همه دانش آموزان به معلم شان- تصميم گرفتيم تخته را پاك نكنيم تا ببيند و به شكل مقتضي حال آنها را بگيرد. او آمد. تخته را خواند و احتمالاً‌ نيت مار ا هم فهميد. اما كاري كرد متفاوت. او براي ما داستان جنگ خندق و حضرت علي را گفت و آب دهان انداختن عمروبن عبدود بر چهره ايشان را.
    به ما ياد داد كه به خاطر خودمان بر كسي خشم نگيريم. حتي خشم را هم به خاطر چيزي بزرگتر خرج كنيم.
    يادمه بعد از اين ماجرا وقتي تخته – آنموقع – سياه را پاك مي كرد، ماهمه مغموم و آرام او را نگاه مي كرديم.
    خشم تعصب برانگيز ما را به آرامش تبديل كرده بود.
    دوست دارم و تلاش مي كنم چنان معلمي باشم.
    مثل شما استاد شعبانعلي

  • پگاه گفت:

    مسلما این طرز برخورد رو از دوران تحصیل در خارج کشور گرفتن …هرچند استادای زیادی این تجربه رو دارن و می دونن و درک میکنن این سیستم چارچوب دار خفه کننده جوابگو نیست ولی اکثرا مثل ایشون توان نفهمیدن و تظاهر به نفهمیدن خیلی باید و نبایدهای دست و پا گیر رو ندارن..

  • شیما گفت:

    🙂
    نوشته ی شیرینی بود
    خدا حفظتون کنه

  • فاطمه گفت:

    کاش بیشتر از علوم انسانی بشنوم و یاد بگیرم 🙂
    مرسی

  • آوا گفت:

    سلام.خیلی زیبا بود.

  • هادی گفت:

    درود . . .

  • سپید گفت:

    پاینده باد استاد فیض بخش پاینده باد استاد محمدرضا جان
    این یاد ایام شما انقدر شیرین بود که موقع خوندنش لبخند از روی صورتم نرفت،خدا حفظ کنه همه اساتید نازنین رو

  • الهام گفت:

    استاد نوشتتون باعث شد دلم واسه همه معلم هاي زندگيم كه استاندارد جديدي از آموزشو بهم نشون دادن تنگ بشه ،مخصوصا اونايي كه از اين راه امرار معاش نميكردن ولي ذاتا استاد بودن،مثل شما
    خدا قوت
    درآرامش ويقين باشيد

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser