“هیچکس از متوسط اطرافیانش فراتر نمیرود” به نظر صرفا توصیفی از واقعیت است نه تعلیل آن.
چرا ما از متوسط اطرافیانمان بالاتر نمی رویم؟ شاید چون پورفسور کوچولوی درونمان ما را از ان منع می کند و صد البته با استدلال های قانع کننده خودش. اگر بخواهیم زیاد از سطح متوسط اطرافیانمان فاصله بگیریم متوجه نگاه های غریب اطرافیان به خود خواهیم شد … ” اوه ! فلانی رو !!! معلومه داره چی کار می کنه!!! ….” همان ضرب المثل مشهور که “به قطاری که سرعت بیشتری دارد بیشتر سنگ پرتاب می کنند.”
از دست دادن اطرافیان چیزی است که کمتر کسی آن را تحمل خواهد کرد. زحمتی که به فاصله عمرمان برای به دست آوردن این اطرافیان کشیده ایم را چرا باید هدر بدهیم ؟!!
به هر حال، این هم تنها یکی از علل مساله است

هیچکس از متوسط اطرافیانش چندان فراتر نمی‌رود
نمی دانم چرا این جمله نگاه من به آینده را دگرگون خواهد کرد
https://www.facebook.com/mohammad.r.jamshidi.1

سلام آقای مهندس شعبانعلی
سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم بابت تمام مطالب عالی و آموزنده اتون.
خدا حفظتون کنه . ان شاءالله هر جای این کره خاکی هستید تنتون سلامت و دلتون شاد شاد باشه .
به وجود نازنینتون واقعا افتخار می کنم .

تو نیکی کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز
آدمی هر کاری رو واسه نفع خودش انجام می ده(مادی یا معنوی )بجز جاهایی مثل ایثار گذشت شهادت۰۰۰۰
شاید آدمی داره با شتاب به عقب برمی گرده کی مدونه راه کمال کدوم وریه
شاید هم کار مثبتی که ما انجام میدیم انرژی میشه که فکر ما رو می سازه و مارو به جلو میندازه

متن فوق العاده زیباست . آنجا که می گوید “بالا بردن دیگران،‌ اگر همزمان به بهبود توانمندی‌ها و نگاه خود فکر کنیم، هزینه ندارد. دیگران پله‌ای می‌شوند برای بالا رفتن ما و ما پله‌ای برای رشد آنها و این بازی ادامه پیدا می‌کند.” احسنت به این طرز تفکر .

سلام آقای شعبانعلی عزیز…
یه فکری هم به حال ما دانشجوها بکنید… خواهشاً یه پست درباره کسب و کار دانشجویی بذارید… چطوری می تونیم در دوره دانشجویی کسب درآمد و یا فروش داشته باشیم؟ الآن در دانشگاه ما (دانشگاه صنعت نفت اهواز) بچه ها در اتاق هاشون عسل، زعفران، خرما، شلوار، چراغ مطالعه و … می فروشند. خواهشا یه راهنمایی هم به ما بکنید تا بتونیم در حین تحصیل یک درآمدی برای خودمون داشته باشیم و فقط کار علمی و تلاش برای بالا بردن معدلمون نداشته باشیم!! آدم وقتی بچه هایی رو میبینه که در مقطع ارشد هستند و صبح زود میرند سالن مطالعه و تا چندین ساعت اونجا می مونند و درس میخونند واقعا یه حالی میشه … ای کاش کسی یه راهنمایی درست و حسابی به من می کرد، علاقه شدیدی به فروش دارم و دوست دارم هر چیزی گیرم میاد رو بفروشم… ولی متأسفانه خانواده مخالفند… اگر راه چاره رو میافتم همین امروز درس رو میذاشتم کنار و میرفتم دنبال علاقم… (با توجه به اینکه مقطع لیسانس رو مهندسی نفت در دانشگاه تهران خوندم و ارشد هم در دانشگاه صنعت نفت هستم و از لحاظ استخدامی هیچ مشکلی ندارم)…

از روزی که اینو ازت شنیدم در بررسی اطرافم مدام در پستوی ذهنم چک میکردم که چقد درسته این حرف.واقعیت اینه که درست بوده و هست ظاهرا.مفید هم هست.چون باعث میشه مغرور نشی و از طرفی اعتماد به نفستو هم از دست ندی.چون همونطور که تو فراتر نمیری اونا هم نمیرن!

یه مغازه داریم میشه ده نفر توش کار کنن.مثلا یه فروشگاه مواد غذایی بزنی.حساب کردم دیدم اگه اون کارو بکنم در مقایسه با وقتی که خودم تنها یه کار دیگه بکنم میزان در آمدم کمی پایین تر میشه.یعنی تنها توش یه کاری غیر از فروشگاه بکنم شاید فقط کمی در آمدم بیشتر میشه.ووقتی هم میبینم کسانی شاید ثروتشون بیشتراز بقیه باشه شاید به این دلیله که کسب و کاری ندارند.مثلا فرض کنید طرف ۵۰۰ میلیون ارث بهش رسیده کل پولشو میذاره بانک و ماهیانه تقریبا ۱۰ میلیون سود میگیره حالا بیاییم اینو با اطرافش مقایسه کنیم می بینیم طرف یه کسب و کاری راه انداخته ۷ نفر توش کار میکنن مدیره ۴ تومن گیرش میاد بقیه ماهی یه تومن.یه جورایی وقتی تو بطنی تبادل گرمات با محیط آهسته است ولی وقتی یه سرمایه داری و تو کار و ریسک نمیندازیش تبادلت با محیط کمه و…

خلاصه اینکه قانون قابل تاملیست.

سلام آقای شعبانعلی بزرگوار…
چند روز هست که چیزی نمینویسید… خیلی دلم تنگگگگگگگگ شدههههه… هرجا هستید آرزوی لحظات پر از شادی و شادابی را برایتان دارم… ممنونم که هستید

با متنی که نوشتی موافقم به جز این پاراگراف آخری:
“”بالا بردن دیگران،‌ اگر همزمان به بهبود توانمندی‌ها و نگاه خود فکر کنیم، هزینه ندارد. دیگران پله‌ای می‌شوند برای بالا رفتن ما و ما پله‌ای برای رشد آنها و این بازی ادامه پیدا می‌کند. حتی اگر دیگرانی را دیدیم که از این بازی، سرپیچی و سواستفاده کردند، ما نباخته‌ایم. ما تجربه‌ای کسب کرده‌ایم که شریک و همراه و کارمند و دوست توانمند و شایسته را از همراه ناشایسته تشخیص دهیم.””

من به دید بالا بردن اطرافیانم، در اصطلاح آموخته هایم را به انها می آموزم ولی بعد میبینم اطرافیانم مثل من فکر نمیکنند و آنها که الان به فکر بالا رفتن هستند از من جدا میشوند و من اطرافیانی که میخواستم بالا ببرمشان را از دست دادم. من الان ۲ سوال دارم:
۱٫الان ججوری میتونم جواب این حسی که الان دارمو بدم؟
این جمله من را قانع و ارضا نمیکند: “”حتی اگر دیگرانی را دیدیم که از این بازی، سرپیچی و سواستفاده کردند، ما نباخته‌ایم. ما تجربه‌ای کسب کرده‌ایم که شریک و همراه و کارمند و دوست توانمند و شایسته را از همراه ناشایسته تشخیص دهیم.””
من نمیتوانم بعد ار این همه مدت این گونه جواب خودم رو بدم که :(عیب ندارد، بجاش شریک شایسته را از شریک ناشایسته تشخیص دادی) مگر کل اطرافیانی که من به دید بالا بردنشان دارم چقدر است؟ آدمی دوست و آشنا زیاد دارد ولی اینکه به امید پیشرفت به اطرافیان نگاه کنی و بخوای این مسیرو با اونا بری از تعداد اونا کم میکنه و فقط با جند نفر این کارو میشه انجام داد.

۲٫من جه کاری از دستم بر میاد که این اتفاق نیفته؟

ممنونم از انتشار مطلبتون .. مطالعه کردم و مثل همیشه لذت برم .. مواردی که در ذهن داشتم رو گفتنی‌ها رو دوستان گفتند 🙂 خواندم و لذت بردم ..
.
همراه شما هستیم .. سعید عباسپور //

آورده اند روزی شیخ ومریدان در کوهستان سفر می کردندی و به ریل قطاری رسیدندی که ریزش کوه آن را بند آورده بودی. و ناگهان صدای قطاری از دور شنیده شد. شیخ فریاد برآورد که جامه ها بدرید و آتش بزنید که این داستان را قبلن بدجوری شنیده ام. و مریدان و شیخ در حالی که جامه ها را آتش زده و فریاد می زدند ، به سمت قطار حرکت کردندی. مریدی گفت:” یا شیخ ! نباید انگشت مان را در سوراخی فرو ببریم؟” شیخ گفت:” نه! حیف نان! آن یک ‏داستان دیگر است.” راننده ی قطار که از دور گروهی را لخت دید که فریاد می زنند، فکر کرد که به دزدان زمینی سومالی برخورد کرده و تخت گاز داد و قطار به سرعت به کوه خوردی و همه ی سرنشینان جان به جان آفرین مردند. شیخ و مریدان ایستادند و شیخ رو به مریدان گفت:” قاعدتن نباید این طور می شد!” سپس رو به پخمه کردی و گفت:”تو چرا لباست را در نیاوردی و آتش نزدی؟” پخمه گفت: آخر الان سر ظهر است! گفتم شاید همین طوری هم ما را ببینند و نیازی نباشد…

و اینگونه بود که در مدیریت ، شاخه ای به نام مدیریت زمان!!! ایجاد شد…

محمدرضای عزیز.
با سلام و تشکر قلبی و عمییییییییییییییق از زحمات خودت و تیم همراهت.
این قانونی که شما مطرح کردی پشتوانه های قوی براش وجود داره. در اقتصاد یک تئوری در رابطه با توسعه داریم به اسم «تئوری متن-حاشیه». این تئوری می گه شما هیچ گاه در یک حاشیه توسعه نیافته نمی تونید یک متن توسعه یافته ایجاد کنید. دلیلشم اینه که متن و حاشیه رو هم اثر می ذارن. مثالهای اقتصادیش زیاده اما با توجه به موضوع بحث من چند تا مثال می زنم. تو یه سازمان به ندرت بتونی واحدی رو پیدا کنی که خیلی متفاوت از بقیه باشه. ما به عنوان یک واحد اگه می خوایم خیلی رشد یافته عمل کنیم باید حاشبه خودمون رو رشد بدیم تا بتونیم در سطح بالاتری به رشد ادامه بدیم وگرنه متوقف می شیم.
تو سازمانهای ما، تو هر صنعت کمتر می تونی سازمانی رو پیدا کنی که خیلی متفاوت از بقیه باشه.بخاطره همینه که تو هر سازمانی می ری می بینی آسمون تقریباً همون رنگه.
به نظرم این نگاه زائیده تفکر سیستمیه. به قول شما چه بخوایم و چه نخوایم سیستم ها وجود دارند. ما در یک سیستم هستیم. تو یه سیستم که شما نمی تونید یه عضو خیلی برجسته پیدا کنید. اگر هم وجود داشته باشه ناچار باید با بقیه هماهنگ بشه. اجزای یه سیستم با هم رشد می کنن. یه آدم لاغر و ضعیف نمی تونه فقط یکی از بازوهاش شبیه بازوی آرنولد بشه.