دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

صحبت‌هایی درباره کارآفرینی – برنامه تلویزیونی ایران شهر

محسن امین از دوستان عزیز و بزرگوار من هستند که بعید است کسی در حوزه اجتماعی فعالیت بکند و نمونه کارهای ارزشمند او را ندیده باشد. محسن عزیز و نیز خانم نرگس خانعلیزاده لطف بزرگی به من کردند و یکی از گفتگوهای ما در برنامه تلویزیونی ایرانشهر را پیاده سازی و در روزنامه همشهری منتشر کردند.

از ایشان اجازه گرفتم تا همان متن را در اینجا هم بازنشر کنم. طبیعی است برنامه، یک برنامه عمومی زنده تلویزیونی است. بنابراین اگر جایی محتوا و جملات را درست و مفید می‌بینید، به لطف دوستان عزیزم است و اگر خطایی در آن می‌بینید، اشتباهات و بی‌دقتی‌هایی است که من در برنامه داشته‌ام.

از جمله زحمات محسن امین، یک مجله اینترنتی علمی پژوهشی به نام عصر مس آنلاین است که نمونه‌ای از یک مجموعه تولید محتوای تخصصی صنعتی – مدیریتی است. امیدوارم که این نوع نشریات کیفی تخصصی هم به تدریج گسترش یافته و جایگاه خود را در صنعت محتوای کشور پیدا کنند.

صحبتهای محمدرضا شعبانعلی در برنامه تلویزیونی ایران شهر

زودبازده ترين كار، روزمزدي است

«همیشه خدا را شکر می‌کنم که پدیده‌ای به نام شکست وجود دارد و ما به خیلی از آرزوهایمان نمی‌رسیم. اگر هرکس به هرچه که دلش می‌خواست، می‌رسید که دیگر ما یک جامعه‌ای پر از پزشک داشتیم؛ بدون حتی یک تاکسی که ما را جابه‌جا کند. یا همه مهندس بودیم بدون اینکه یک‌نفر باشد تا ما را درمان کند. یا اینکه همه کارآفرین بودیم، بدون اینکه کسی برای ما و جامعه‌مان کار کند. حالا خوشبختانه شکست در این زمینه به ما کمک کرده. جواب اين است: قطعا نه؛ همه نباید کارآفرین باشیم.  طبیعتا ما سعی می‌کنیم کارآفرینی را تبلیغ کنیم اما از طرف دیگر، تمایل ذاتی آدم‌ها به محافظه‌کار بودن و اینکه یک آب‌باریکه‌ای برایمان باشد، باعث می‌شود که به روال عادي زندگي هم برگردیم. اگر در یک جامعه، همه کارآفرین باشند، پس چه کسی کار کند؟» اينها را “محمدرضا شعبانعلی” ميگويد، نام تقریبا آشنایی برای همه کسانی که دستی در كارافريني، مديريت و تجارت دارند. با او درباره کارآفرین شدن و کارآفرین ماندن حرف زده ايم.

***

مشخصات یک آدم کارآفرین چيست که یک نفر باید آن را در خودش پیدا کند؟

ما دو نوع حرکت به سوی کارآفرینی داریم. اولین نوع، کارآفرینی ناشي از فشار بیرونی مثل کار کردن با یک مدیر بداخلاق است که باعث می‌شود شخص کارش را رها کند و به فکر کارآفرینی بیفتد. می‌گوید ک دیگر نمی‌توانم با او کنار بیایم و باید برای خودم کار کنم. نوع دوم آغاز کارآفرینی، داشتن انگیزه درونی است و شخص ایده‌ای دارد که در مملکت وجود ندارد و به نظر می‌تواند به خوبی آن را اجرا و پیاده کند. نمی‌گویم که شروع کارآفرینی با فشار بیرونی بد است. اتفاقا خیلی از آدم‌هایی که امروز در این عرصه موفق هستند، کسانی هستند که به همين شيوه شروع كرده اند. اما کسی که با فشار بیرونی کارآفرین شده، باید همه‌چیز را دوبار چک کند. بعید نیست کسی که با فشار شروع می‌کند، با فشار دیگری ببرد و کار را کنار بگذارد. دوستی داشتم که از کارش جدا شد و گفت می‌خواهم خودم کاری را شروع کنم. پرسیدم چرا؟ چه شده؟ گفت من یک مدیر بد دارم. ۴ ماه گذشت و من دوباره او را دیدم و پرسیدم که از کارت راضی هستی؟ با دلخوری گفت: “نه آن‌طور که دلم می‌خواهد. مردم هم كارهاي من را درك نمي كنند!” گفتم شاید تو داری یک خیابان یک‌طرفه را برعکس می‌روی و این مردم نیستند که اشتباه می‌کنند؛ گفت: “تو هم من را درك نميكني.”این‌طور فکر کردن درباره همه اشتباه است. این همان فشار بیرونی است که ممکن است باعث شود فرد، یک‌جایی کار را تمام کند و دیگر ادامه ندهد.

چرا ما فکر نمی‌کنیم که خودمان برای خودمان کاری درست کنیم؟ چرا همیشه در روزنامه‌ها دنبال کار می‌گردیم؟

واقعیت این است که ما خیلی تمایل داریم که محافظه‌کار باشیم. از بچگی همین‌طور است؛ برای قبولی در دانشگاه از ما نمی‌پرسند که چه رشته‌ای را دوست داری؟ همه می‌دانند که اگر من موسیقی بخوانم، جزو ۱۰ نفر اول موفق آن عرصه هستم اما می‌گویند که برو مهندس شو که اگر جزو ۱۰ درصد سوم هم باشی، می‌توانی زندگی‌ات را بگذرانی. این یک متوسط قابل قبول است و همان آب‌باریکه‌ای است که اکثر ما به دنبالش هستند.

شما با این روش موافقید؟

می‌شود به جای آب‌باریکه به یک رودخانه بزرگ هم فکر کرد اما گاهی اوقات ممکن است به امید پیدا کردن رودخانه، در بیابان گم شویم. اگر نگاهی به آمار بیندازید، می‌بینید که همه کارآفرین‌ها موفق نیستند. یک‌سری از آن‌ها، شب‌ها در خیابان می‌خوابند و بعضی‌های دیگرشان نگران چک‌های به اجرا گذاشته‌شان هستند. در این مرحله، مهم است که بپذیریم و آماده باشیم و سنگ بزرگ برنداریم. باید مهارت‌ها را بدانیم.

فکر می‌کنید کارآفرینی می‌تواند یک‌جور سبک زندگی باشد؟

سبک زندگی از اینجا شروع می‌شود که من نه‌تنها بتوانم تغییری در زندگی خودم بدهم، بلکه بتوانم کاری کنم که چند نفر دیگر هم تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. در مدرسه، دانشگاه، سرکار و …؛ اینطور نباشد که دیگران به ما بفهمانند که تو نه‌تنها نقشی نداری، بلکه مجبور باشي حواست را جمع كني که دیگران زندگی‌ات تو را تغيير ندهند. طبیعتا من نوعي دیگر در ذهنم نمی‌گنجد که بتوانم سهمی در اتفاقات بزرگ داشته باشم. اگر با این ذهنیت کارآفرین شدیم، ۲ سال دیگر که یک کارآفرین موفق نشده‌ایم، نمی‌گوییم که کارم غلط بوده یا من راه را اشتباه رفته‌ام؛ می‌گویم دولت حمایت نکرد، مردم جنس داخلی نمی‌خرند، بانک وام نمی‌دهد. کسی که این حرف‌ها را می‌زند، کارآفرین نبوده؛ فقط دچار یک تب زود‌گذر بوده.
خیلی وقت‌ها چون یکی در یک شغلی موفق شده، همه می‌رویم سراغ همان شغل. یعنی این‌طور به قضیه نگاه می‌کنیم که اگر یک نفر سنگی از چاهی درآورده و آن سنگ خوب بوده، همه به سراغ همان چاه می‌رویم. باید به این نکته توجه داشته باشیم که برگ برنده کارآفرینی کار متفاوت کردن است. البته نه به‌طور قطع و همیشگی ولی به هرحال باید بدانیم که مسیری که دیگران آن را رفته‌اند و هموارش کرده‌اند، به همان اندازه که برای من راحت است، برای دیگر رقبایم هم راحت است.

پس چه کسی باید کارآفرین باشد؟

آدمی که باید فردا ساعت ۸ صبح سرکارش باشد و ۸ و نیم می‌رسد و می‌گوید ترافیک بود، قطعا نمی‌تواند کارآفرین باشد و اگر به دنبال آن برود، اشتباه کرده. چون فردا می‌خواهد بگوید که بانک وام نداد. این آدم امروز باید بگوید که من با وجود اینکه که یک سال است این راه را می‌روم، راه را اشتباه رفتم، یا صبح خواب ماندم، یا تخمین غلط زدم و به جای دو ساعت زودتر راه افتادن، یک ساعت و نیم زودتر راه افتادم. اگر این‌طوری گفت و اینطوری فکر کرد، قطعا می‌تواند کارآفرین باشد و اگر ۵ بار هم شکست بخورد، باز هم می‌تواند جبران کند. اما اگر کسی ترافیک را بهانه دیر رسیدنش آورد، به نظر من بهترین گزینه برای او همان کارمندی است.

مهم‌ترین نكته برای موفقیت در کارآفرینی چه چیزی است؟

کار آفرینی، پشت‌زمینه اش صبر است. نمی‌شود انتظار داشت به سرعت جواب بگیریم. واژه نادرستی جدیدا در جامعه به نام “بنگاه‌های زودبازده” راه افتاده که باعث بروز توقع بی‌جا مي شود. در صورتی که زودبازده‌ترین کار، کارگری است. اينكه من امروز صبح بروم كار كنم و عصر، حقوقم را بگیرم.  کمی جلوتر از آن، کارمندی است که من کارکنم و آخر ماه حقوقم را بگیرم. جلوتر از آن، این است که من مدیر یک شرکت باشم نه مالک آن؛ که یک سال تمام کار کنم و هیئت‌مدیره به من پاداش بدهد و آخرین و دیربازده‌ترین کار، کارآفرینی است که من یک ماه، یک‌سال، ۵ سال یا ۱۰ سال سختي بکشم و بعد از این سال‌ها، تازه بخواهم سودش را ببرم. یک جمله معروفی هست که می‌گوید: «کارآفرین کسی است که بتواند سال‌های زیادی با شکم گرسنه بخوابد.» البته به نظر من این تنها تعریف “کارآفرین” است اما “کارآفرین موفق” به این جمله محدود نمی‌شود. کارآفرین موفق کسی است که بتواند ۱۰ نفر دیگر را هم برای سختي كشيدن راضی کند! چون به هرحال کارآفرینی تیم و همراهي می‌خواهد.

ریشه این ویژگی که دوست داریم از همه‌چیز زود نتیجه بگیریم در چيست؟

واقعیت این است که کارآفرینی دقیقا مثل این است که من بخواهم یک ارتش را در زمین جلو ببرم. حالا این ارتش چه چيزهايي است؟ “تحمل” است که باید در من بزرگ و قوی باشد، “توان مالی” من است، “مهارت ارتباطی” من است و “اعتماد” دیگران به من است. اگر ما این لشکر را فهرست کنیم، می‌بینیم که کسی که یک‌نفره سراغ کارآفرینی رفته هم، عملاً يك گروه را هدایت كرده. طبیعتا حرکت دادن چنین ارتشی نیاز به زمان دارد. حالا اگر در این بین، سرمایه‌ای به من تزریق شود، نباید فکر کنیم اين سرمایه به تنهایی می‌تواند کار من را حل کند؛ خیلی وقتها مشکل این است که همه‌جانبه‌نگری نداریم، مساله اي كه ریشه همه زود‌خواهی‌هاست. همین الان اگر من از یک جمعی بپرسم ریشه تورم در چه چیزی است؟ هرکس فقط یک دلیل خاص را می‌گوید. هیچکس نمی‌گوید که من فکر می‌کنم ۲۰ عامل دارد که من ۳ تای آن را می‌دانم. دقیقا همین حالت در سوال‌های مختلف است؛ مثلا حالا شما بپرس که دوست من، شما چرا شغل نداری؟ فقط یک علت را بیان می‌کند که من به این دلیل است که در حال حاضر بیکار هستم در صورتی که قطعا این‌طور نیست و عوامل مختلفی دست به دست هم داده‌اند. این فرهنگ دقیقا در کارآفرینی موضوعیت دارد  که یک‌نفر فکر می‌کند کارآفرینی فقط به پول نیاز دارد که من آن را دارم پس شروع می‌کنم. یک‌نفر دیگر فکر می‌کند مسئله مهم در کارآفرینی تلاش است که خب من اين ويژگي را دارم. اما این را نمی‌دانند که ده‌ها عامل است که باعث موفقیت در کارآفرینی می‌شود.

گسترش كار و تمركز بر كار گروهي چقدر در موفقيت ملاك است؟

اینکه دو نفر با هم کار کنند و بعد از گذشت چند سال همچنان خودشان باشند و کسی به آن‌ها اضافه نشده باشد، نشانه شکست نیست. از طرفی هم، اضافه شدن افراد مختلف به جمع، نشانه موفقیت نیست. این مترهای عجیبی است که ما دیگران را با آن‌ها می‌سنجیم. گاهی اوقات یادمان می‌رود که موفقیت کارآفرینی، الزاما به این نیست که من چقدر آدم دور خودم جمع کرده‌ام و چقدر آدم را می‌چرخانم. اول از همه به این است که من بار ایجاد شغل را از دوش دیگران برداشته‌ام. یعنی یک نفر برای خودش کار کرد و نرفت به یکی دیگر بگوید که آقا به من حقوق بده. دومین معیار این است که به ارزش‌‌آفرینی نگاه کنیم.  مثلا یک خانم خانه‌دار یک دسر خوشمزه درست می‌کند. وقتی ما از او می‌پرسیم که چقدر برای این دسر هزینه کرده ای؟ می‌گوید دو هزار تومان هزینه کردم و ۱۱ هزار تومان مردم آن را از من خریدند و خیلی هم خوشحال هستند. در حقیقت این خانم ۹ هزار تومان، ارزش افزوده ایجاد کرده. از طرف دیگر، وقتی از مالک یک رستوران درباره سرمایه و سودش می‌پرسیم، به ما می‌گوید من یک رستوران دارم که سالی یک میلیارد در آن تزریق می‌کنم و یک میلیارد و صد میلیون هم فروش دارم. حالا ما با مقایسه این دو با هم نباید فکر کنیم که رستوران دار موفق‌تر است. بايد ديد كدامشان ارزش افزوده بيشتري نسبت به سرمايه شان ايجاد كرده اند.

براي نكته آخر، در كارافريني به دنبال چه چيزي بايد بود؟

ذاتا اگر قرار باشد که کارآفرین به نظر ديگران نگاه کند، بیچاره است. چون از همان اول راه خانواده می‌گویند که این چه کاری است؟ پاشو برو دنبال یک کار نان و آبدار بگرد. بعد از آن بقیه مردم نصيحت خواهند كرد؛ بنابراین در این عرصه نظر دیگران اصلا نباید برای فرد کارآفرین مهم باشد. اصلش این است که رضایت درونی افراد ارزش اصلي است. اینکه از یک نفر بپرسی راضی هستی؟ و او جواب بدهد، بله؛ دیگر بحث  ندارد. او راضی است. اما اینکه بپرسی تو در زندگیت موفق هستی يا نه؟ و طرف مقابل جواب بدهد بله، موفق هستم. جاي بحث دارد. می‌شود رفت و بررسی کرد که او در زندگی‌اش چه چیزهایی دارد که معنای موفقیت می‌دهد. در نهایت  باید بگویم که کارآفرین به دنبال رضایت است نه موفقیت؛ چرا كه موفقيت شکست را هم همراه خودش دارد.

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


31 نظر بر روی پست “صحبت‌هایی درباره کارآفرینی – برنامه تلویزیونی ایران شهر

  • عالیه گفت:

    “ذاتا اگر قرار باشد که کارآفرین به نظر دیگران نگاه کند، بیچاره است. چون از همان اول راه خانواده می‌گویند که این چه کاری است؟ پاشو برو دنبال یک کار نان و آبدار بگرد. بعد از آن بقیه مردم نصیحت خواهند کرد؛ بنابراین در این عرصه نظر دیگران اصلا نباید برای فرد کارآفرین مهم باشد.”
    سلام. با توجه به متن بالا اگه بخواهیم به بدون توجه به مخالفت ها و بازدارندگی های خانواده، طیق برنامه و اهداف خود پیش برویم. خانواده برچسب خودسری و بی حیایی رو می زنند و می گویند به آن ها بی احترامی می کنیم و… و مخصوصا اگر دختر باشی انتظار ملایمت و احترام و اطاعت و متانت بیشتری را انتظار دارند و تو می مانی و دلی که نمی داند که با ساز دلش برقصد یا دختر خوب و باحیا و سنگین و سر به زیر خانواده باشد.

  • افشار گفت:

    سلام
    یکی از روش های جدید کسب درآمد استفاده از شبکه های مجازی است که شاید فروشنده ها بدون داشتن مغازه و پرداخت هزینه های مربوط به آب، برق و … مشغول کسب و کار هستن. به نظر من این روش کسب درآمد یک نوع کارآفرینی به حساب میاد و سود نسبتا خوبی هم داره.

  • سميه گفت:

    “كارآفرين موفق كسي است كه بتواند ١٠ نفر ديگر را هم براي سختي كشيدن راضي كند”
    اين خيلي عامل مهميه، من دقيقا به خاطر نداشتن اين ويژگي البته در كنار ضعفهاي ديگه، با تمام تلاشي كه براي شروع يه كار نو انجام دادم، نتونستم كارم رو پيش ببرم، چون نتونستم ديگران رو به سختي كشيدن و انجام يه كار جديد و مفيد ولي ديربازده راضي كنم.
    البته هنوز هم با اينكه خودم بسيار به اين كار اعتقاد دارم، نمي دونم چطور ميشه اينكارو انجام داد و مهارت اينكارو چطور بايد كسب كرد.
    خوشحال ميشم راهنمايي دوستان متمي رو بخونم.

  • سپیده.ر گفت:

    سلام محمدرضا!
    امروز برای اولین بار به صورت زنده تو رو دیدم 🙂
    اول مامان تلویزیونو روشن کرد و داشت از کانال ها عبور میکرد، منم کلا اهل تلوزیون زیاد نیستم. فقط بدون اینکه تصویرو ببینم، یه صدای آشنا شنیدم. اصلا حواسم نبود فکر کردم دکتر شیریه… گفتم مامان بزن همونجا….
    واااای ، محمدرضا شعبانعلیهههه. خواهرمم صدا کردم.
    تعریفت از استعداد چقدر خوب بود.
    ممنون
    راستی برنامه کی هاهست؟ شنبه ها یا یکشنبه ها بالخره(مجری تهش یه چیزایی گفت، متوجه نشدم)

  • غزل گفت:

    امروز که برنامه ایرانشهر رو می دیدم ,استعداد رو اینطور تعریف کردی که ما گذر زمان رو در حین انجام اونکار حس نکنیم.
    خیلی از ماها گذر زمان رو وقتی که تو شبکه های اجتماعی میگذرونیم حس نمی کنیم…نمیدونم یعنی خیلی از ماها در ول چرخیدن (اصطلاح عامیانه) استعداد داریم:)) (من باب طنز)

  • محمدجواد علیمحمدی گفت:

    سلام
    هر کسی که در مورد کار آفرینی صحبت می کنه ، در بی طرفانه ترین حالات هم بازی رو به نفع کار آفرینی برنده اعلام میکنه.
    اینکه میگن همه که نباید دکتر بشن و جامعه به رفتگر هم نیاز داره ، به نظرم یک نوعی تحقیر و فرض عدم استعداد عالی در خودش داره. اینکه بگیم هر کسی برای دیر کردنش سر کار بهانه بیاره روحیه کارآفرینی نداره و باید کارمند بمونه خواه ناخواه این مفهوم رو پشت سر خودش داره که: کارمندی با روحیه ی بهانه گیری میخونه.(البته منطقا حرف من درست نیست ولی به احساسات پشت حرف هم توجه کنید)
    به نظرم هیچ برتری در هیچ شغلی نیست .اینکه پولهای یک جامعه به سمت یک حرفه سرازیر میشه لزوما دلیل بر ارزشمندی آن شغل نیست. کارآفرین بودن و کارمند بودن هیچ فرقی ندارند، در شرایطی که کارآفرینی سخت است از عهده برآمدن از ریسک ها و زحمات کارآفرینی هم سخت می شود بنابراین کارآفرین به دلیل قدرت عبور از این گردنه ها تقدیر می شود.
    کارآفرین بودن پولداربودن را به ذهن غالب مردم القا می کند، یکی از مهمترین علت های توصیه به کارآفرینی هم برای غالب مردم پول بیش تر و آزادی های آن هست.

    • مسعود گفت:

      بهروز جان، من هم دقیقا مثل سپیده حدود ده ساله که تلویزیون ندیدم، البته موردی ممکنه اخبار و یا مستندی رو تماشا کنم، من تلویزیون رو کم کم کنار گذاشتم و وقتی که دانشگاه رفتم و تو خوابگاه تلویزیون نداشتیم، راستش فقط تو سالن تلویزیون یکی بود که همیشه یا فوتبال بود یا برنامه هایی که دوست نداشتم، بعد یه مدت واقعا از دیدن تلویزیون زده شدم و الان وقتی می بینم یه نفر بیشتر از یکی دو ساعت در هفته تلویزیون میبینه ناخودآگاه احساس میکنم طرف انسان حقیری هست که سرمایه اش که همون زمان و پول هست (هرچند پول برق ناچیزه) رو هزینه میکنه تا بذنامه ای رو ببینه که هیچ فایده ای نداره و سودش فقط برای سازندگان و پخش کنندگان اون برنامس، و متاسفانه این انسان ها حتی در خانواده من هم هستند و روزی چند بار ناخودآگاه همین حس بهم دست میده… به نظرم تلویزیون بزرگترین خیانت به بشریت هست. وسیله ای که ما رو از پیشرفت و رسیدن به علایق دور نگه میداره و خط فکری ما رو تعیین میکنه، به ما میگه چی ببین و چی نبین، چه موقع ببین و چه زمانی نبین…

      شخصا فقط برنامه top gear رو تماشا میکنم و گاهی خبرهای مهم مثل توافقات هسته ای و نه بیشتر!

      من ترجیح میدم پادکست گوش بدم، شاید نهایتا هفته ای یک ساعت هم تو یوتیوب کلیپ های کوتاهی ببینم که حالمو خوب کنه. شاید ماهی یه فسلم سینمایی هم از اینترنت بگیرم و تماشا کنم. همین.

  • بهروز گفت:

    سلام
    محمدرضای عزیز
    مدتی سوالی در ذهنم داشتم که علاوه بر خجالت جایی مرتبط با این سوال رو هم پیدانمیکردم که مطرح کنم.ولی از شنیدن اینکه از ۲۰ سالگی با تلویزیون خداحافظی کردی واقعا شوکه شدم.برای منی که مدتی بود دغدغه ی شناخت بازیگران,دیدن مسابقات فوتبال,اخبار بازیگران,…رو علی رغم نداشتن وقت کافی داشتم یک جمعه کامل وقت برد تا یک نگاه دقیق بخودم کنم و از بعضی رفتارهای غلط و بیمورد خودم که پای ثابت رفتارهای خیلیا هست شرمنده و شروع بترکشان کنم.
    سوال اصلیم این هست:شما با اینهمه حجم زیاد کار,چطور بسلامتیت میرسی؟لااقل من هیچ جایی ندیدم صحبتی مبنی بر داشتن برنامه منظم ورزشی(اعم از باشگاه یا شخصی)کنی.
    و سوال دوم:محمدرضا جان میشه ندیدن تلویزیون از ۲۰ سالگی رو در یکی دو جمله ی کوتاه تفسیر کنی؟؟؟! واقعا هرچقدر فکر کردم نتونستم بفمم.برای من و هم سنای جوون خودم باورکن نامفهومه
    ممنونم ازت

    • سپیده گفت:

      دوست عزیزم من هم تقریبا ۱۰ ساله بیننده ی تلویزیون نیستم و شاید موردی بعضی برنامه هارو به سفارش ببینم ولی شاید هفته ای یک بار تلویزیون روشن بشه در منزل ما. اوایل سخت بود و سعی کردم با رادیو خودم رو سرگرم کنم. خوبی رادیو این بود که لازم نبود میخکوب صفحه نمایش بشی و از کار و زندگی بیوفتی تازه به نظرم خیلی برنامه های آموزنده تری داشت. بعد از مدتی به شنیدن و دیدن فایل های صوتی و تصویری آموزشی روی آوردم که چون مباحث مورد علاقم و گزینش می کردم خیلی لذت می بردم. الان اگر کسی تلویزیون ببینه برام عجیبه و واسش ناراحت میشم. سعی کن در زمینه های مورد علاقت فایل تصویری یا صوتی تهیه کنی و در زمان دلخواه مشاهده کنی. اینطوری تو برای اوقات فراغت برنامه ریزی می کنی نه مدیران مربوطه. مثلا اگه به فیلم یا مستند یا موزیک ویدیو علاقه داری می تونی راحت و با کمی جستجو مجموعه خوبی تهیه کنی. راستی دغدغه حواشی فوتبال و افراد سرشناس هم با مطالعه اخبار این حواشی هر روز بیشتر آدمو معتاد می کنه. کمی مقاومت کن قطعا مدتی از این اخبار بی اطلاع باشی نسبت بهشون بی تفاوت خواهی شد و علاقه به دونستنشون نداری. من معتاد به وب گردی بودم ولی چند ماهی هست که برای وب گردی تنها سایتهایی رو میرم که فقط با مطالبی که در اینجا یا متمم یاد می گیرم مرتبط هستند. موفق باشی دوست من

  • م. محمدی گفت:

    با سلام
    ببخشید استاد مفهوم این جمله رو متوجه نشدم
    “باید بگویم که کارآفرین به دنبال رضایت است نه موفقیت؛ چرا که موفقیت شکست را هم همراه خودش دارد.”

    کسی که کاری رو انجام میدهد که در ان رضایت دارد کارافرین است ؟ معمولا کسی رو به عنوان کارافرین به ما معرفی می کنند که در پس شکستهای مختلفی که داشته نهایتا به موفقیت رسیده است و اکنون از رسیدن به هدفهایش و تلاشی که در این راه کرده رضایت دارد

  • عباد گفت:

    سلام ممنون از مطالب مفید و خوبتون
    من یه ایده شروع یه کسب و کار اینترنتی رو دارم و در حال کسب دانش این کار هستم و توضیحات شما برای من خیلی مفید بود

  • مهنوش گفت:

    معلم عزیزم ،آموزه هاتون اونقدر پر از مفهوم و نکته و تذکر به جا و به موقع هست که اگه در یک برنامه گفته بشه ، باید اون برنامه رو ضبط کرد و چند بار گوش داد و چه بهتر که مثل این گفتگو به رشته تحریر دربیاد و بشه چندین مرتبه خوندش و با هر بار خوندن ، کلی نکته جدید یاد گرفت.
    اما سوالی که برای من پیش اومده اینه که شخصیت آدم ها در مواردی از این دست مثل کارآفرین بودن یا نبودن، از کی ،کجا و چگونه شکل میگیره؟و آیا این شخصیت میتونه در هر سنی و با هر نوع سبک زندگی در گذشته ، با یادگیری مهارت های یک کارآفرین موفق ،تغییر پیدا کنه؟؟
    چون وقتی بیوگرافی و زندگینامه افراد موفق در حوزه کارآفرینی و کسب و کار رو میخونیم متوجه میشیم که اغلب کسانی بودن که از سنین نوجوانی یا اوایل دوره جوانی کار کرده ان ،شاید بارها شکست خورده ان و دوباره کار جدید یا ایده نویی رو شروع کردن و در دورانی که شاکله شخصیتشون داره شکل میگیره ،تجربه های اینچنینی داشتن.و حتی در دوران کودکیشون میشه نشانه هایی پیدا کرد ازینکه این آدم در بزرگسالی احتمالا انسان خلاق و نو آوری خواهد شد و یا میتونه رهبری یک گروه رو عهده دار بشه.مثل همون قضیه معروفی که وجودداره در باره مخترعین که ظاهرا بسیاریشان از دوران کودکی عادت به بازکردن پیچ ومهره های وسایل برقی و مکانیکی خونشون داشتن!!
    چون به خاطر دارم که یکی از اساتید دوران دانشگاهم میگفت شخصیت آدم ها مثل مجسمه ای میمونه که اون پیکره اصلیش عموما تا سن حدود ۱۸سالگی براساس استعدادها ، شرایط و محیطی که در اون بزرگ میشه و بعضی معیارهای دیگه ،شکل میگیره و بعد از اون هر یادگیری و تغییری که هست صرفا مثل ریزه کاری هایی میمونه که میشه روی این مجسمه انجام داد.وتغییر بسیاری ار باورها و ویژگی های ذهنی و رفتاری یک آدم بعد از این سن ،عملا مثل شکستن وخورد کردن این مجسمه هست و دیگه چیزی از این آدم باقی نمیمونه…
    نمیدونم چقدر حرف ایشون درست بوده ولی خیلی برام جالب هست که نظر شما رو در این مورد بدونم . اینکه تغییر درونی در انسانها تا چه اندازه ای و بیشتر در چه مواردی میتونه اتفاق بیفته؟؟واینکه آیا میشه اینطور گفت که یک آدم پتانسیل مثلا کارآفرین شدن رو داره یا کلا یک همچین ظرفیتی درش وجود نداره؟؟!!
    بازهم ازتون ممنونم که می آموزید.

  • آرام گفت:

    ممنون مطلب خیلی خوبی بود
    میخوام درباره کارکرد واقعی تلویزیون بگم در اشاره به یک کامنت…واقعا فقط در حد سرگرمی و خبر دادن از اینکه فلان رویداد یا برنامه یا کارشناس قراره باشه خوبه …وقتی کارشناس داخل برنامه میره از میزان کارایی خودش هم کم میشه از بس که محدودیت در اجرا و زمانبندی و مقدمات و موخرات هست و بدتر اینکه زمان کوتاه برنامه ها همونطوری که اشاره کردید فقط باعث ذبح مطلب میشه. البته شاید برای رسوندن دو تا جمله و آشنا کردن سطحی با یه موضوع خوب باشه اما واقعا یادگیری نداره. من هم چندسالی هست تلویزیون نگاه نمیکنم البته مطالعه هم زیاد ندارم اما همون مطالعه کم بسیار بیش از برنامه های تلویزیونی برام حرفی داشته. گرچه ممیدونیم یادگیری وقتی واقعا یادگیری ست که نتیجه ای از اون در رفتار من نشون داده بشه.

  • فواد گفت:

    خیلی عالی بود

  • رضا گفت:

    من هیچ قسمتی از این برنامه رو ندیدم اما مشکل اصلی برنامه های اینچنینی در تلویزیون اینه که یک کارمند به عنوان مجری میاد با یک کارآفرین صحبت می کنه یعنی کسی که در عمرش یک کبریت هم برای درآمد نفروخته، میاد در مورد کارآفرینی حرف میزنه و سوال می پرسه. نمونه اش برنامه پایش از شبکه ۱ که مجری از مهمان ها می پرسه، من می خوام یه کاری رو راه بندازم از کجا شروع کنم؟! (و بعضاً اصرار هم داره که راهکار گام به گام باشه!!) یا مثلاً چه ایده ای در ایران وجود داره که تا الان عملی نشده باشه؟!!! فکر می کنم اینها بدترین سوالهایی هست که میشه از یه نفر که کار اقتصادی میکنه پرسید. این مجری نمی دونه شروع کار جدید آدرس یک خونه نیست که بگیم از این خیابان و این کوچه برو، به مقصد می رسی.
    یا در مورد ایده، این مجری نمی دونه که یک کارآفرین خودش دنبال ایده های جدید هست بعد چطور این شخص میاد ایده خودش رو جلوی چند میلیون بیننده ارائه بده، و در ثانی نمی دونه ایده ای که جلوی این تعداد بیننده گفته بشه عملاً در همون لحظه سوخته و طرف عرضه اش اشباع شده.
    متاسفانه در تلویزیون جای مجری کارشناس ها خالی هست و صرفاً به مجری هایی که خوب اجرا می کنند بسنده شده.

    • رضا جان.

      من خودم هم این برنامه رو تا حالا ندیده‌ام. مثل همه برنامه‌های دیگه. چون از ۲۰ سالگی که از پدر و مادرم جدا شدم تلویزیون نداشتم.
      (الان هم دارم اما به هیچ جا وصل نیست. حتی به برق! به عنوان دکور گذاشتمش).
      .
      احتمالاً می‌دونی که من در حوزه تلویزیون و تحلیل فضای اون رسانه، به شدت به نیل پستمن ارادت دارم و به همین دلیل فکر می‌کنم که وظیفه تلویزیون در حالت متعارف سرگرم کردنه (Entertainment) و در حالت ایده‌آل نهایتاً شاید آموزش و سرگرمی همزمان (Edutainment).
      وقتی هدف آموزش واقعی باشه، باید زمان بسیار زیادی در برنامه به یک موضوع اختصاص داده بشه و این جهش‌های MTV Style از یک موضوع به موضوع بعدی دیگه خیلی معنا پیدا نمی‌کنه و در اون حالت هم مخاطب خیلی کم می‌شه و هزینه تولید برنامه منطقی نیست.
      .
      شاید یکی از ده‌ها دلیلی که باعث شده که تلویزیون به عنوان یک رسانه منقرض بشه (و به نظر من ده سال بعد ما مفهومی به نام تلویزیون یا حتی لغتی به این اسم نداریم و اون چیزی که به دیوارها نصب می‌شه Display یا صفحه نمایشه. همون چیزی که من ۱۵ سال قبل شروع کردم!).
      .
      طبیعیه که برنامه‌هایی مثل پایش یا هر برنامه دیگری هم درآمدزایی خودشون رو از طریق جذب اسپانسر (که متاسفانه خیلی وقتها با مهمان برنامه یکسان هست!) انجام می‌دهند و نگاه کارشناسی و آموزشی به برنامه، نقض غرض محسوب میشه.
      .
      تعهد تو و علاقه تو رو به آموزش می فهمم. اما مفهوم مجری کارشناس به نظرم یک فرض پنهان در خودش داره و اون پذیرش اینه که تلویزیون در دوران معاصر، می‌تواند ظرفیت آموزشی داشته باشد.
      (که اگر به عشق دوست داشتنی من نیل پستمن علاقه داشته باشی احتمالاً این گزاره رو حتی در نخستین روز اختراع تلویزیون هم تایید نخواهی کرد!)

      • majid sadeghian گفت:

        دیشب انقدر حرص خوردم این برنامه رو دیدم که حد نداره اما تحمل کردم شما بیای ببینمت نه به عنوان کارشناس، به عنوان یه دوست که صداش تو گوشمه و نوشته هاش تو ذهنم. وگرنه خیلی از حرفات آشنا بود بنظرم. حالا جالبه من دانشجوی معمولی حالم بد شد . شما چجور اون فضا رو تحمل می کنی خدا می دونه. اما بالاخره منم حس کنم ممکنه حرفام یه جا و برای یه عده مفید باشه میرم و حرف می زنم.

      • سپیده گفت:

        چند وقت پیش در همین برنامه پایش مهمانی رو آوردن به عنوان کارآفرین نمونه که باشگاه اشتغال و کارآفرینی راه اندازی کرده بود و آموزش کارآفرینی می داد ولی این آقا وسط بحث علناً گفتن که بعضی جاها باید قانون رو دور زد یا بعضی وقتها مجبوریم رشوه بدیم وگرنه کارمون راه نمیوفته! و گفت خودم هم همین کارو کردم چون کارم راه نمیوفتاد! مجری جوان برنامه هم که تقریبا سکته داشت می کرد خواست جمعش کنه ولی بدتر شد و باز این آقا گفت که اگر می خواین درس اخلاق بدین چرا میگین بیا راجع به کارآفرینی آموزش بده! اینا واقعیتهاییه که باید بدونن جوونها و …
        جدیدا مثالهای زیادی می شنوم که متاسفانه اینو القا می کنه که برای کارآفرین شدن باید مفسد اقتصادی یا اخلاقی هم بود و قانون رو دور زد! ولی به نظر خودم فقط کسایی که راحت طلبند دنبال مسیر های انحرافی و میانبر میرن. معتقدم مسیر قانونی هم هست ولی صبر بیشتری می طلبه.

  • محمد گفت:

    سلام محمدرضای عزیز
    از این مطلب خیلی حس خوبی پیدا کردم.
    ممنونم ازت بخاطر اینکه هر بار باعث میشی درک و فهمی پیدا کنم و محکم تر قدم بردارم.
    معمولا کامنت نمیذارم،چون همیشه مجذوب تفکراتت هستم، اما اینبار خواستم قدردانی خودم را اعلام کنم تا بدونی حضورت در زندگیم ارزشمند هست.
    مرسی که هستی.

    پاینده باشی

  • رضا گفت:

    سلام

    احتمالاً یادتان باشد چند ماه پیش در جواب یکی از دوستان که از تناقض متمایز و اول بودن پرسیده بود و از یاد دادن آنچه آموخته اید به خیلی ها، از جمله ما؛ یادم هست در قسمتی از پاسختان نوشته بودید وقتی میبینید کسی در حرفه تان خیلی خیلی از شما جلوتر هست حالتان بد میشود و سعی میکنید بهش برسید. این روزها دارم به فاصله ام از محمدرضا فکر میکنم، البته چند ماهه؛ محمدرضا خیلی جلو هستی، خیلی زیاد. آنقدر زیاد که آدم ناامید میشود. وقتی میداند احتمالاً تا آخر عمرش به جایی که تو چندین سال پیش آنجا بوده ای هم نخواهد رسید، برایم سخت و تلخ است، نه اینکه به محمدرضایی که عاشقانه دوستش دارم حسودی کنم، نه؛ بیشتر از خودم و کوتوله بودن خودم حالم بد میشود، از اینکه بودنی کم ارزش و شاید بی ارزش دارم. به شکل غبطه انگیزی، دوست داشتنی و دست نیافتنی هستی

    این روزها احساس میکنم تفاوت معنای دو واژه ناامیدی و بی امیدی را خوب میفهمم و آرزو میکنم معنی همه لغت هایی که می نویسید را هم به همین خوبی بفهمم. بعضی وقت ها به تنبلی ام اِسناد میدهم، بعضی وقت ها به بی استعدادی و شرایط زندگی ام. نمیدانم. واقعا نمیدانم مشکل کار کجاست، و شاید هم نمیخواهم بفهمم. وقتی چند روز پیش در جواب دوستی از “حال خوب” نوشتید حالم بدتر هم شد. وقتی خودم را با فاصله ای به مقیاس سال نوری از “حال خوب” دیدم

    ببخشید بی ربط و غیرآموزنده نوشتم. متاسفانه آدم های ناخوشایندی مثل من هم بازدید کننده سایت شما هستند

  • احسان م گفت:

    خواندن این مطلب واقعاً برای کسانی که فکر میکنند با تبلیغ شدید و بوجود آوردن تصوری تخیلی از کارآفرین (کسی که کمتر کار میکنه (به کار کردن بقیه نگاه میکنه!) و پول زیادتری درمیاره مشکل بیکاری را حل میکنند لازمه!

  • رضا گفت:

    کاش ویدیو های برنامه ایران شهر رو واسه ما آپلود میکردی
    البته یکی از دوستامون زحمت آپلود قسمت هایی از اون برنامه هارو کشیده که همینجا ازش تشکر میکنم ، اما کامل نیست.
    http://www.aparat.com/imtish

  • الهام گفت:

    بی ربط به این متنه ولی همینجا مینویسم.. داشتم سرچ میکردم، چند تا سایت رو سر زدم(سایت های خوبی بودن) این از ذهنم رد شد که چقدر سایت شما مرتبه، همه چی سرجاشه انگار، و همینطور متمم..نمیدونم دقیقن چ واژه ای باید بکار ببرم، سایتاتون راحته.. خیلی خوبه 🙂

  • ایمان(4px) گفت:

    اون جایی که کلمه نفهم پاستوریزه شده حق مطلب ادا نمیشه “گفت من یک مدیر بد دارم…” باید نفهم رو با تاکید محمدرضا روی “ف” گوش داد تا اصل مطلب برای همیشه توی ذهن باقی بمونه 😉
    محمدرضا خیلی خوشحالم که در یک برنامه پخش زنده با پیچیدگی های خاص صدا و سیما تونستی حضور روتین داشته باشی ، وقتی شما رو توی تلوزیون دیدم متوجه شدم روی شما احساس مالکیت دارم احساس می کنم این تو نیستی داری برنامه اجرا می کنی، این ما هستیم داریم برنامه اجرا می کنیم.واقعا ببخشید این از عوارض حضور دائم من در سایت های شماست.

    • مریم گفت:

      سلام دوست عزیز
      من متوجه نشدم منظورتون چیه از اینکه این ما هستیم که برنامه اجرا می کنیم ؟ اخه اگر هم همچین حسی باشه بالطبع باید برعکس باشه یعنی اگه یه روزی یکی از ما جایی حرفی بزنه و یا مطلبی رو بگه محمدرضا می تونه حس کنه که این اونه که داره این حرف رو میزنه چون ما داریم از آموزه های ایشون اسفاده می کنیم و ممکنه نظرات و حرفهاش از بین فکر و حرفهای ما بیرون بیاد.ممنون.

      • ایمان(4px) گفت:

        سلام مریم عزیز
        حرف شما کاملا درست است و من بابت این جسارت در انتهای صحبتم عذرخواهی کردم ولی نمی شود کنایه من از شدت دوست داشتن محمدرضا رو ندید معمولا ما وقتی عزیزان مان (پدر مادر برادر دوست صمیمی و…) رو موفق و پیروز می بینیم بواسطه رابطه ای که داریم به حق و ناحق خودمون رو سهیم می دونیم و احساس مالکیت داریم.
        نمی دونم چند روز و چند سال است محمدرضا رو می شناسید ، نزدیک هزار روز ، هر روز اینجا سر زدم و یه جورهایی دارم اینجا بزرگ میشم و رشد می کنم چطور میتونم از این احساس صمیمت و مالکیت جلوگیری کنم؟!

        پ.ن: موفقیت و پیروزی در اینجا تحمیل یک معلم آزاد اندیش به صدا و سیمای بسته و دستوری اندیش است و گرنه ما همه می دونیم فکر و عمل محمدرضا فراتر از یک برنامه تلوزیونی است و بیشتر برنامه ایرانشهر که داره از مخاطب های محمدرضا استفاده می کنه.

        • شهرزاد گفت:

          آقای ایمان عزیز. سلام.
          می خواستم بگم کامنت شما و حرفهاتون خیلی برام جالب بود. خیلی زیاد ..
          چون من هم دقیقا یک همچین حسی مشابه شما رو داشتم.
          شاید بشه اون حس رو حتی به قول شما به چیزی شبیه احساس مالکیت ترجمه کرد! یه احساس مالکیت شیرین که خودت فقط توی وجود خودت حسش میکنی و در تمام طول برنامه یه لبخند شیرین رو روی لبت مینشونه.
          اینکه حس می کنی اولین باره که داری یه برنامه تلویزیونی رو نگاه می کنی که آدمی که توش حرف میزنه، اینقدر و تا این اندازه برات آشناست و میشناسیش. خودش، حرکاتش، صداش، لحنش، جنس خاطره هاش، جنس حرفهاش، جنس افکارش و …جنس دغدغه هاش…
          و اینکه تک تک کلمه ها و جمله ها (مثلا همین آرزوهای آموخته شده یا تعلیق ذهنی یا …) و مفاهیمشون رو مدتهاست که توی این خونه و متمم باهاشون زندگی کردی و توی عمق وجودت نشسته اند. این کلمات و این جملات و این آموخته ها و این آموزه ها رو بارها و بارها مزمزه کردی و طعمشون رو خیلی خوب میشناسی.
          خلاصه… در تکمیل حرفهای شما میخوام بگم با دیدن این ۱۵ ، ۲۰ دقیقه ای که محمدرضا توی این برنامه صحبت می کرد، من هم حس قشنگ و در عین حال عجیبی داشتم که تا به حال از دیدن هیچ برنامه تلویزیونی به این شکل تجربه اش نکرده بودم.

          • سپیده گفت:

            شهرزاد عزیزم منم حس مشابه شما رو داشتم تازه کلی هم استرس داشتم ! (چون محمدرضا گفته بود هنوز هم با سخنرانی جلوی جمع خیلی راحت نیست کمی نگرانش بودم) خوشحالم میتونم معلم عزیزم رو به کسانی که بیشتر شیفته رسانه تصویری هستند و وقت کمی رو به فضای وب اختصاص می دن معرفی کنم و همین کارم کردم.

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser