من اومدم

salam nakardam, salam o yaldatoon mobarak

سلام محمد رضا جان خوبي؟
آخرين شب پاييزيت به خير يلدات مبارك
جمله خوب زياد شنيدم اما نميدونم چرا ذهنم متمركز نميشه بگم البته تو مهمونيم دور وبرم شلوغه دل هم پيش شما و دوستان و مهمونيه
با موبايلم وصل ميشم اگه دير به دير كامنت ميزارم ببخشيد ولي به حرفاي شما و بچه ها گوش ميدم

بعضی سوختن ها جوری هستند که تو امروز میسوزی، اما فردا دردش را حس میکنی. داستان کیفیت زندگی و “رشد” آدمها در جاهایی که ” جهان سوم” نامیده میشوند، مثل همین جور سوزش هاست. از هر دوره که میگذری، میسوزی و در دوره بعد دردش را میفهمی.

شادی ها و دغدغه های کودکی ما : در همان گوشه دنیا که “جهان سوم ” نامیده میشود، شادی های کودکی ما درجه سه است ، ولی دغدغه های ما جدی و درجه یک. شادی کودکیمان این است که کلکسیون ” پوست آدامس” جمع کنیم. توپ پلاستیکی دو پوسته ای داشته باشیم و با آجر، دروازه درست کنیم و در کوچه های خاکی فوتبال بازی کنیم. اما دغدغه هایمان ترسناک تر بودند. اینکه نکند موشکی یا بمبی، فردا صبح را از تقویم زندگی ات خط بزند. اینکه نکند “دفاعی مقدس”، منجر به مرگ نامقدس تو بشود یا تو را یتیم کند.
از دیفتری میترسیدیم، از وبا، از جنون گاوی. مدرسه، دغدغه ما بود. خودکار بین انگشتان دستمان که تلافی حرفهای دیروز صاحبخانه به معلممان بود. تکلیفهای حجیم عید. یا کتابهایی که پنجاه سال بود بابا در آنها آب و انار میداد.

شادی ها و دغدغه های نوجوانی ما: دوره ای که ذاتا بحرانی بود و بحران ” جهان سوم” بودن هم به آن اضافه شده. در آن دوره، شادی هایمان جنس ” ممنوعی” دارند. اینکه موقتی عاشق شوی. دوست داشتن را امتحان کنی. اینکه لبت را با لبی آشنا کنی. اما همه این شادی ها را در ذهنمان برگزار میکردیم. در خیالمان عاشق میشویم، همخوابه میشویم، می بوسیم. کلا زندگی یک نفره ای داریم با فکری دو نفره. این می شد که یاد بگیریم “جهان سومی” شادی کنیم. به جای اینکه دست در دست دخترک بگذاریم،او را … با او قدم نزنیم و فقط دنبالش کنیم. یا اینکه نگوییم” دوستت دارم” و بگوییم ” امروز خانه خالی دارم”.

در عوض دغدغه هایمان بازهم جدی هستند. اینکه از امروز که ۱۵ سال داری، باید مثل یک مرتاض روی کتابهای میخی مدرسه ات دراز بکشی و تا بیست و چهار سالگی همانجا بمانی. بترسی از این که قرار است چند صفحه پر از سوالات “چهار گزینه ای” ، آینده تو ، شغل تو ، همسر تو و لقب تو را تعیین کنند. تو فقط سه ساعت برای همه اینها فرصت داری.

شادی ها و دغدغه های جوانی ما: شادی ها کمرنگ تر میشوند و دغدغه ها پررنگ تر. شاید هم این باشد که شادی هایت هم، شکل دغدغه به خودشان میگیرند. مثلا شادی تو این است که روزی خانه و ماشین می خری . اما رسیدن به این شادی ها برایت دغدغه می شود. رسیدن به آنها برای تو هدف می شود. هدفی که حتما باید “جهان سومی” باشی که آنرا داشته باشی و هیج جای دیگربرای کسی هدف نیستند.

معیارهای ” آدم خوب بودن” جهان سومی هم دغدغه تو میشود. اینکه سر پا مثانه را خالی کنی یا نشسته. اینکه موهای کجای بدنت را میتراشی و کجا را نمیتراشی. و میترسی از اینکه نکند کسی قبل از خدا، تو را در این دنیا محاکمه کند.

بعضی از شادی هایت غیر انسانی میشوند. با پول شهوتت را میخری. با گردی سفید مست میشوی نه با شرابی سرخ. با دود دغدغه هایت را کمرنگتر میکنی و غبار آلود.

اگر جهان سومی باشی، استاندارد و مقیاس های تمام اجزای زندگی تو، جهان سومی می شوند. اینکه در سال چند بار لبخند میزنی. در روز چند بار گریه میکنی. راهی که تو را به بهشت و جهنم میرساند. و حتی جنس خدای تو هم جهان سومیست.

در این دنیای عجیب، دیدن دست برهنه یک زن هم میتواند براحتی تو را خطاکار کند و قلبت را به تپش وادارد. در این دنیا “سلام ” به غریبه و بی دلیل، نشانه دیوانگیست. لبخند بی جای زن هم دلیل (……) اوست.

در این جهان سوم ، کسی را نداری که به تو بگوید چقدر مسواک و خمیردندان، واکسن، ک.ا.ن.د.و.م، بوسیدن، خندیدن، رقصیدن خوب هستند. اینکه آینده خوب را خودت باید رقم بزنی و کسی قرار نیست برای این کار به تو کمک بکند. اینکه همیشه جهان اول ، طاعون جهان سوم نیست.

گاهی فکر میکنی که به سرزمین جهان اولی ها مهاجرت کنی تا از جهان سومی بودن رها شوی. اما می فهمی که با مهاجرتت شادی ها، دغدغه ها، جهان بینی، خدا و معیارهایت هم با تو سفر میکنند. گاهی می مانی که این جهان سوم است که کیفیت تو را تعیین میکند یا اینکه “تو ” جهان سوم را درست میکنی؟

نویسنده: ناشناس جمله ۵

آدم از متوسط اطرافیانش خیلی بهتر نمی تونه باشه….

ممنون بابت فایل. حس خوبی داد.

اگر میخواهید خوشبخت باشید زندگی را به یک هدف گره بزنید نه به آدم ها و اشیا(انیشتن)
تقدیم به همه شما دوستان