به نام خدا
محمد رضای عزیز سلام
شاید از این حرف من ناراحت بشی ولی مدتی است که سایت شما از یه سایت آموزشی قوی به یه دفترچه خاطرات و یا
یه سایت سرگرمی ضعیف تبدیل شده و فعالیت آموزشی جدی توش انجام نمیشه . به شدت دچار افت شده. به امید روز هایی که وقت بیشتری برای سایتت بزاری.

بیا اینگونه ببینیم
تو رویایت را نفروختی محمدرضا ،حتی آن زمان که بازرگان بودی
تو برای رسیدن به رویایت ،در آن شرایط و آن زمان هم ،۲۰۰۱ لینز هزینه کردی.
مگر نه اینکه برای رسیدن به رویا ها باید تلاش کرد،مگر نه اینکه شیرینی و لذت داشتن خواسته هامان به این است ،که چه اندازه برای آنها رنج برده ایم.

طبق قانون اول سمانه :رویا نه فروختنی است ونه ازبین رفتنی ،فقط از زمانی که شکل میگیرد تا زمانی دیگر، که به وقوع بپیوندد با ما همراه است تا حقیقی شود .لااقل حقیقی اگر نشد ،واقعی شود.

من در زندگیم قانون های دیگری هم دارم .
قانون دیگر این است که هرگز به خاطر انتخاب هایی که داشته ام پشیمان نشوم وخود را سرزنش نکنم .چرا که «بااطلاعات و شرایطی که داشته ام ودر آن قرار گرفته ام» ،بهترین تصمیمم را انتخاذ کرده ام.

و…..
که اینجا جای گفتن همه شان نیست .
و من این قوانین را از همین محمدرضا شعبانعلی بازرگان ۲۲ ساله ی سالهای نه چندان دور ،و معلم ونویسنده ی همین روزهایی که نفس میکشم ،یاد گرفته ام.نه از سیبی که از درختی افتاده باشد .
اگر هم سیبی بوده ، این سیب را تو به دست ما دادی،«سیب دانایی» و ما دوباره هبوط کردیم ،این بار از بهشت ندانسته هامان ،وبا درد دانایی سرگردانیم …
بخند به همه ی روزهایی که گذشت .میدانم ،زخم هایش را تو با خود جابه جا میکنی ،زخم از دست دادن هایی که این روزها ،حاصل دست آوردهایت را به ما هدیه میدهی.
شاید آنگونه که برای رستگاری «رها»یت از جنس رستگاری وزندگانی مینویسی،رستگار نشویم .اما راز ورمزهای موفقیت ورستگاری را به ما نشان داده ای ونشان میدهی .
من ،تو را یک« معلم» میدانم ،نه یک بازرگان . و به پاس معلمی ، قیام میکنم در برابرت و سر خم میکنم .
بگذار بگویند محمدرضا شعبانعلی ۳۴ سال بیشتر ندارد! من که میدانم ارزش واقعی هر کسی،به عمق زخم های اوست…

این متن رو نوشتم ودوست ندارم برگردم واز اول بخونم واصلاحش کنم .این حس من بعد از خوندن این نوشته تو بود که قبلتر هم خونده بودمش ،اما ۵ ونیم صبح امروز اتفاق عجیبی رو برای من رقم زد …