رهای عزیزم. بترس.
بترس از اینکه علمی که تو را می آموزانند، نه راهی به سوی روشنایی، که توجیهی برای تاریکی باشد.
بترس از اینکه صدای تشویق آنان که در پشت تو می دوند، صدای فریاد و فرو افتادن آنها که در پیش تو می روند را در خود گم کند.
بترس از اینکه جنگیدن با نیزه را در میدانی که تانک ها راه می روند، برای تو با عنوان «شیوه ی نبرد برابر»، تقدیس کنند…
بترس از روزی که مردم، چنان از سیاست و قدرت دلسرد شوند که جایگاه سیاست و قدرت، برای نامردمان، آماده و خالی بماند.
بترس از مشکلاتی که چنان بزرگ و عمیق می نمایند، که جرأت تفکر و چاره اندیشی را از تو میگیرند.
بترس. از اینکه وقتت به حرف زدن از کسانی بگذرد که خود حرفی برای زدن ندارند…
بترس از آن روز که «آنچه دیگران به دست آورده اند» بیشتر از «آنچه خود از دست می دهی» دغدغه ات شود.
بترس. از هر پیوند محبتی که در زندگیت گسسته میشود بترس. چرا که هر یک، زخمی بر روح تو بر جای میگذارد که تا آخرین لحظه ی زندگی، با تو همراه می ماند.
بترس از تمام «دوستت دارم» هایی که نگفته ای و فرصتی برایشان باقی نمانده است.
رهای عزیزم. بخند.
به اتفاقهای بدی که نیفتاده اند بخند.
به روزهای خوبی که گذشته اند بخند.
به آنها که به رویاهایت میخندند، بخند.
بخند. حتی گاهی به مهمترین اصول تغییر ناپذیر زندگیت بخند. بگذار در خاطرت بماند که هیچ اصلی تغییر ناپذیر نیست.
مردمان با خود می اندیشند، جدیت نشانه ی قدرت است. اما بدان که اوج قدرت را در هنگام خندیدن تجربه خواهی کرد.
و آخرین حرفم اینکه اگر…
اگر کسی آنقدر شجاع بود که با وجود مخالفت تمامی جمع، حقیقتی را – هر چند آرام – بر زبان آورد، تو در حمایت از او بایست و فریاد کن.
ترجیح میدهم حقیقت گوی شکست خورده ی میدانها باشی تا پیروز خاموش گفتگوها…
خط به خطش رو باید بارها بخونی و بارها از اعجاز کلمات و مفهوم بلندشون لذت ببری.سپاس از بودنتون
در چهره و كلام شما عشقي بزرگ و ناب نمايان است
تشکر.فکر میکنم شما همه ایرانیها یا همه آدمها رو مثل رها دوست دارید.به همه به چشم فرزند نگاه میکنید.
به اتفاقهای بدی که نیفتاده اند بخند.
به روزهای خوبی که گذشته اند بخند.
به آنها که به رویاهایت میخندند، بخند.
بخند. حتی گاهی به مهمترین اصول تغییر ناپذیر زندگیت بخند. بگذار در خاطرت بماند که هیچ اصلی تغییر ناپذیر نیست..
ایکاش یه موسیقی روی این متن میزاشتن و بین همه مردم پخش میشد.
تشکر
تشکر
درود و دوصد بدرود بر بهترین دوست و همکار عزیزم راستش من فکر میکنم بهترین ها هرگز نیازی به تعریف ندارند اما چه میشه کرد که اینقدر خوب و زیبا مینویسید که زبان را نمی توان نگه داشت ممنون از متن زیبا و دوست داشتنیتون سلامتی و نشاط را برای شما آرزومندم طلوع شادی ها و غروب غم ها آرزوی همگی ما برای شماست.
سلام
متوجه مفهوم اين جمله تون نشدم، ممنون ميشم كمي بيشتر توضيحش بدين:
” بترس از اینکه صدای تشویق آنان که در پشت تو می دوند، صدای فریاد و فرو افتادن آنها که در پیش تو می روند را در خود گم کند. ”
ممنونم
نازیلا.
من همیشه احساس میکنم که کسانی که در مسیری پیشرو هستند (در حوزه علمی، اجتماعی، فرهنگی، مذهبی و …) یک دام بزرگ، پشت سر دارند (نمی‌گویم پیش رو می‌گویم: پشت سر!)
و آن تشویقها و حمایت‌های دیگران است.
تشویقها و حمایت هایی که باعث میشود اینها با انرژی بیشتر و روحیه‌ی بهتر مسیر رشد و پیشرفت را طی کنند. این جنبه‌ی مثبت ماجراست.
اما جنبه‌ی منفی هم دارد.
در هر حوزه‌ای که باشی، کسانی هستند که جلوتر از تو هستند. آنها راه تو را زودتر از تو پیموده‌اند و دیر یا زود تو هم از همان نقطه‌ها عبور خواهی کرد. توجه به آنها، مشکلات آنها، اشتباهات آنها و توضیحاتی که آنها از گذشته‌ی خود می‌دهند، می‌تواند چراغ راه آینده‌ی من و تو باشد.
متشكرم كه جوابم را داديد، منتظر بودم
ديدگاه تون جالب بود و آموزنده
ممنونم
سلام
خیلی عالی بود مرسی
سلام استاد این چند روز خیلی منتظر بودم به ایمیلم جواب بدین ولی هنوز جوابی نرسیده و من ناامید شدم.
امشب حتما جواب میدم
بسیار زیبا بود و ایکاش سرمشق سیاستمداران حال حاضر ایران می بود.
عالی…
این روزها که همه چی هیچ مفهومی واسم نداره و حوصله ی خوندن هیچ متنی رو ندارم سایت شما پیشنهاد اتفاقیه خوبی بود…
زيبا بودخيلي خيلي تكان دهنده …………
سلام
منم اردیبهشت امسال برای شما ایمیلی فرستادم و از تون راهنمایی خواسته بودم اما هنوز جوابی نرسیده
امکانش هست جواب منم بدید؟ یا دوباره براتون ارسال کنم؟
ممنون
کوروش جان. میلت رو پیدا نمیکنم. یا آدرس ایمیلت رو اینجا برام بگذار یا لطفاً دوباره ایمیل کن. همین امشب جواب بدم.
وزنه ی ترسش بیشتر بود، من واقعا ترسیدم
سلام معلم
عالی بود
من میخواستم از شرایط فعلی وبیکاریم باهتون صحبت کنم در واقع یه ایمیل بفرستم که خودتون بخونین و اگه امکانش باشه راهنماییم کنین ولی آدرس ایمیلتون رو نمیدونم!یعنی امکانش هست؟!
بله.
این روزها خوشبختانه فرصت بیشتری برای بررسی ایمیل ها وجود دارد.
info at shabanali dot com
درود به استاد عزیز
فوق العاده بود
همیشه سبز باشی
به آنها که به رویاهایت میخندند، بخند…
خیلی سخته که بخندی، اما قدرت خواستن و رسیدن به این رویاها، درست در همین لحظه مشخص میشه.
محمدرضا خيلي خوب بود
قولت واسه اومدن به شهرمون يادت نره
آره سارا. خیلی دوست دارم زودتر بیام قم سر بزنم. متأسفانه فعلاً فرصت نشده. اما قولم یادم هست 🙂
بسیار دلنشین و تاثیرگذار
حقیقت گوی شکست خورده ی میدان ها، چه تعبیر جالبی بود.
فریاد؟ برای کدوم گوش؟ شاید اگه جای گوش رو با دماغ عوض کنیم بشه فریاد کشید … ما بو کشیدنو بهتر از گوش دادن بلدیم… جایی که غذا پیدا کنیم …
خوش به هال رها….
فعلا كه حقيقت گو در اين دوره زمونه، قبل از اين كه شكست بخوره يا برنده بشه، چهلمشم برگزار شده. به شخصه هميشه جنگيدن در راه حقيقت برام مهمترين چيز بوده تا حدى كه جانم را هم در راه حقيقت فدا كنم. تا اين كه با مسائلى رو برو شدم، كه كلا دنيا رو برام تغيير داد. وقتى اعتقادات همچون نخى ميشه براى عروسك گردان! و حتى ممكنه روزى انسان دريابد كه اعتقادش نادرست بوده و علمى جهت توجيه تاريكى! كلاً مردن در راه عقيده، يك رفتار هيجانى به نظر مى رسه.
ترجیح میدهم حقیقت گوی شکست خورده ی میدانها باشی تا پیروز خاموش گفتگوها…
عالی بود واقعاً.
مگر می شود در یک نقطه ماند ؟ مگر می توان ؟ تا کی و تا چند می توانی چون سگی کتک خورده درون ِ لانه ات کز کنی ؟ در این دنیای بزرگ ، جایی هم آخر برای تو هست. راهی هم آخر برای تو هست.
در ِ زندگانی را که گِل نگرفته اند !
جای خالی سلوچ / محمود دولت آبادی
بی نظیر بود، بی نظیر!
عجب نوشته ای بود من الان کدوم قسمتشو واسه اشناهام اس ام اس کنم..همش قشنگ بود..
عالی بود.لذت بردم.
خیلی زیبا بود.ممنون بابت انتشاررهانامه ها.