بسیار خرسند و خوشحالم که بزرگانی مثل آقای شعبانعلی و دوستانش داخل مرز های کشورم مانده اند!

و برای آموزش فرزندان خودشان تلاش و تکاپو میکنند!

آرزوی سربلندی و موفقیت دارم برای همه دوستان خودم در متمم!

هیچ گاه لبخند همیشه بر لب شمارا استاد عزیز فراموش نمیکنم!

بزرگترین درسهای زندگیم رو از شما گرفتم و واقعا شما نقش بسزایی در زندگی من داشتید!

موفق باشید دوستانِ زحمت کشِ در متمم!و همچنین دوستان عزیزِ زحمت کش سایت شعبانعلی که مثل تصویر بردار های فیلم میمونن! زحمت زیاد میکشن ولی دیده نمیشن!:) شما هم خسته نباشی

سلام به تمام دوستان
از محمد رضای عزیز و تیم متمم و تمام متممی‌ها برای ایجاد شبی خاطره انگیز تشکر می‌کنم.

دوستان میدونین کجا آدم خیییلی حرصش میگیره؟

اینکه سر وقت ایمیلو گرفته باشی
برنامه ها تو تنظیم کرده باشی
اما یکی طوری بیاد یزنه توی کاسه کوزه ت که نتونی از جات بلند شی

من هم بدلیل درگیری با ویروسها از قافله عقب موندم
هیچی دیگه گفتیم شر ویروسها عیش جمع اون شب رو برامون مبدل به طیش نکنه از فرصت مغتنم گذشتیم …
حالا بقیه دوستان جامانده هم زیاد غصه نخورن !

خوبه که متمم حالش خوبه و داره بزرگ میشه…

اون شب برای ما که خیلی به یاد ماندنی شد. تا رسیدن به ماشین کاملا مثل موش آب کشیده شدیم 🙂

سلام، همه چيز طبق انتظار عالي بود خوشحالم از اينكه مفهوم سيستم و تفكر سيستمي رو عملا مشاهده ميكنم، از خدا ميخام به محمدرضاي عزيز و پدر وو مادر و خانواده گراميش عمر با عزت بده و به ما هم اراده و پشتكار كه شاگردهاي زرنگي باشيم تا از اين فرصت پيش اومده براي بهبود زندگي فردي و اجتماعيمون استفاده كنيم.

سلام به همۀ دوستای عزیزم
صبح آدینۀ شما بخیر
نمیدونم چه جوری حس زیبای اون شب رو براتون بگم . اون شب برای من ، مثل سمینار ۶/۶ ، فقط یک شب ، یک بازدید ، یک مهمانی ، یک تجمع ، یک قرار و یک دعوت نبود . از روزی که ایمیل رو دریافت کردم واقعاً به شوق دیدار عزیزانم ، لحظه شماری کردم . عزیزانی که به لطف محمدرضای عزیز و تیم محترمشون (به خصوص شادی جان و سمیۀ عزیز) چنان صمیمیتی رو در بینمون دیدیم که مثل اعضای یک خانواده که سالهای سال همدیگه رو ندیده بودیم ، شوق دیدار در دلمون موج میزد . واقعاً با درایت و بزرگواریِ محمدرضای عزیز و تیم زحمتکششون ، شبی به یاد موندنی برای ما رقم خورد . باید اعتراف کنم که به دلیل محدودیت های بسیار (از جمله ظرفیت ۱۵۰ نفرۀ سالن پلانتاریوم ) فشارهای زیادی بر دوش میزبان های عزیز و محترممون وارد شد ؛ از ناراضی و ناراحت شدن عده ای از دوستان که به دلیل این محدودیت ها نتونسته بودن دعوتشون کنن ؛ تا هماهنگی های دقیقۀ ۹۰ دعوت شدگان . ایکاش دوربین همراهم بود تا عکس هایی بهتر و با کیفیت تر از دوستانم که بودند ، چه برای خودمون چه برای عزیزانی که نبودند تهیه می کردم . ای کاش همۀ دوستای عزیزم رو می تونستم بشناسم و خدمتشون عرض ادب و احترام بکنم و بهشون بگم که چقدر برام عزیز هستن . دوستان نازنین و با همت من مثل یاسین اسقندیار عزیز که از گلستان و به شوق حضور ، بیش از ۴۰۰ کیلومتر راه اومده بود و همون شب همین مسافت رو برگشت ، حمید حاجتی عزیز که بیش از ۳۰۰ کیلومتر رو از همدان اومده بود و همون شب دوباره اون مسافت رو برگشت ، محسن نوری عزیز که از قم و به شوق حضور در اون جمع دوستانه اومده بود و شبانه برگشت و بسیاری از دوستان نازنین دیگه که از راه های دور و نزدیک و به شوق دیدن اعضای خانوادۀ بزرگ متمم و هم خونه ای هامون و میزبان های بی نظیرمون ، علیرغم مشکلات متعدد و بارش باران ، اومدن و حضور داشتن ، (با رعایت شئونات) دست همتون رو می بوسم که اون حس زیبا رو در وجودم ایجاد کردید و به وجود تک تک شما عزیزان ، قلباً افتخار می کنم و خدای بزرگ رو شاکرم که در طول عمر کوتاه من ، من رو قابل دونست که عضو کوچکی از این «خونۀ با صفا و هم خونه ای های بی نظیرش» باشم . لحظه لحظۀ اون شب ، برام عزیز و به یاد موندنی هست . مثل آدمی که عزیزای خودش رو می بینه ، از دیدن تک تک هم خونه ای های عزیزم ، از احساس شور و شوق و شعف لبریز میشدم . دلم میخواد اسم تک تکِ شما عزیزان رو که افتخار دیدنتون رو داشتم بیارم و از همتون برای ابراز محبتی که صادقانه و خالصانه داشتید قدردانی کنم ولی فکر می کنم ، تیم تایید کنندۀ کامنت ها ، پوستم رو برای روده درازی می کنن . امیدوارم با توجه به محدودیت های موجود و کمبود امکانات ، بتونیم «به زودیِ زود» ، با اجازۀ صاحبخونۀ عزیزمون (محمدرضای عزیز و تیم محترم و زحمتکش متمم) و با همت همۀ هم خونه ای های عزیزم ، شرایط رو برای یک «گردهمایی بزرگِ خانوادۀ متمم» فراهم کنیم که دیگه دوستان عزیزمون ، حسرتِ عدمِ حضور در دلشون ایجاد نشه و همۀ عزیزان لبریز از حس رضایت و لذتِ حضور در کنار محمدرضای عزیز و همۀ هم خونه ای ها و متممی های عزیز باشن .
پی نوشت ۱ : از محمود ذاکری عزیز و آترین زارع عزیز که عکس ها رو بهمون دادن ، ممنونم چون با هر بار دیدن این عکس ها ، خاطرۀ اون شبِ فراموش نشدنی در دلم تازه میشه
پی نوشت ۲ : جای همۀ هم خونه ای های عزیزم که اون شب در بینمون حضور نداشتن سبزِ سبز بود و امیدوارم «به زودیِ زود» افتخار دیدنتون ، نصیبم بشه
ارادتمند همۀ هم خونه ای های عزیز وصاحب خونۀ بی نظیرمون محمدرضای عزیز و تیم زحمتکش و نازنین متمم