سلام

سمینار فوق العاده عالی بود و محمدرضا شعبانعلی عالی تر

تبریک به تیم متمم و تشکر از زحمات همه عزیزان

از اینکه فرصتی مهیا کردین که در یک جمع فرهیخته هفتصد نفر متممی نفس بکشیم انرژی بگیریم لذت ببریم زندگی کنیم حتی برای چند ساعت از تک تک اعضای تیم محترم متمم سپاسگزارم.

همه گفتنی ها رو دوستان چه به نیکی گفتن واقعا لبخندهای آشنای دوستان هرگز ندیده چقدر دلنشین بود.

رضایت حاصل از انتخاب مسیر درست باعث میشه دوری راه و سفر ده ساعته زمینی و قطعی صدا و …. نه تنها به چشممون نیاد که با جان و دل پذیرا باشیم. به نظرم یکی از دلایلش هم اینه که حرف ها و عقاید شما در رفتارتون مشهوده و این به دل میشینه سواد و به روز بودن که دیگه جای خود داره

میهمان سمینار هم فوق العاده بود اشتیاق دکتر برای پیشرفت و حس میهن پرستی ایشون تحسین برانگیز بود – کاش میشد اون ویدئوی که پخش نشد رو ببینیم و اگر مقدور بود اسلایدهای ایشون رو هم داشته باشیم.

کارت پستال ساده و صمیمی با دست خط و امضای زنده شما بهترین هدیه ممکن بود دست مریزاد

آقای شعبانعلی هزاران بار ازتون ممنونم (میدونم از کامنتهای تعریفی خوشتون نمیاد منم آدم چاپلوسی نیستم ولی سعی میکنم قدرشناس باشم و نمیتونم از بابت حس خوبی که برام بوجود آوردید تشکر نکنم من متاسفانه بدلیل همون E پایین نتونستم مستقیم باهاتون صحبت کنم ولی از دور سادگی و سخاوت و تواضع ستودنی شما رو تماشا میکردم و به شاگردی استادی چون شما افتخار میکردم – من هم تونستم لبخند رضایت مادر بزرگوارتون از داشتن فرزند خلفی مثل شما رو رصد کنم و تو دلم بهتون غبطه بخورم که لیاقت ایجاد این حس رو برای مادرتون داشتید)

از آشنایی و هم کلامی با سمانه جان عبدلی هم بسیار خرسندم بانویی مهربان و صمیمی

امیدوارم فعالیتم در متمم اونقدری بشه که لیاقت و سعادت حضور در جمع های آتی رو هم داشته داشته باشم.

با تشکر
الهام نوری از شهری که دریاچه نمکینش خشک شد (!!).

سلام
من نتونستم شرکت کنم به دلیل دوری مسافت و از این بابت متاسفم .از خوندن متن محمد رضای بزرگوار هم مثل همیشه لذت بردم و درس گرفتم. کامنت دوستان شرکت کننده رو خوندم و لایک کردم، خوش به حالشون و گوارای وجودشون این همه انرژی و اطلاعات .
آشنایی با سایت متمم و محمد رضا عزیز ، سعادت است و سلامت.

من در سمينار نبودم ولي محمدرضا زحمات شما منوط به يك روز سمينار نيست روزهاي زياديست كه داري فكر مي كني و عمل مي كني. آخرين سخنراني اصلا ناراحت كننده نيست معنايش اينست كه محمدرضا راهي بهتر موثرتر پيدا كرده است

محمد رضا عزیز

از اولین روزی که افتخار شاگردیت را داشتم بسیار اموختم ، اموزشهای تو تاثیر خوبی روی زندگیم داشت. از این جهت ممنونم.

امید وارم موفقیت هایت همچنان استمرار داشته باشه.

امیدوارم این این بوسیدن چهار گوشه رینگ دایمی نباشه ولی اگر هم تصمیمت جدیه ، بدون که چنان در اوج خداحافظی کردی که دیگران تا مدتها رشک خواهند برد.

درود بی پایان
مطابق توصیه شما ساعت ۱۳۳۰ در مرکز همایش بودم. نوزدهم شهریور را چندین روز قبل مرخصی گرفته و با شوق فراوان منتظرش بودم. از صبح زود بلند شده و تمام مطالبی که برای سمینار بود را دوباره خواندم و راه افتادم. ذهنم را از تمام دغدغه ها و مشکلات و برنامه ها خالی کردم تا یک «یادگاری همیشگی» به ارمغان بیاید، و بیش از آن شد.
.
از لحظه ورود، خوش برخوردی میزبانان و دوستان شما، آهنگ ملایم و دلنشین سالن، پوشه های مرتب و شماره گذاری شده و از همه زیباتر، لبخند «غریبه های آشنا» زیبا بود، غریبه چون همدیگر را هیچوقت ندیده بودیم، آشنا چون در دل همدیگر را متممی می دانستیم، و ریزبینی زیبایی اش، وجود این حس آشنایی بین زن و مرد و جوان و باتجربه ها بود.
.
قطعی صدا، عادی ترین چالش عادی شده هر گردهمایی در ایران است.
برای هیچ یک از ما، این موضوع مهم نبود، لم داده بود به صندلی ها و داشتیم تو را نگاه می کردیم که “استاد با یک چالش بسیار مهم چه خواهد کرد؟” ، منتظر بودیم درسی در زندگی بگیریم، از نزدیک و واقعی.
و تو بسیار زیبا، شروع کردی، بسیار زیبا، پس از سلام و شروع با شوخی “احمد رضا میگه سخت افزارش جواب میده” ، تیر خلاصی را زدی و مجلس را در دست گرفتی و با تمام وجود آغاز کردی و در ادامه دوستان خوب، همراه تو شدند و آنچه باید می شد، شد.
.
کلمه به کلمه حرفهایت را گوش دادم، تمام ثانیه ها آنجا بودم، گریزی می زدم و عکسی و «ثبت خاطره ای شخصی» و بر میگشتم به جریان جمع.
پایان هم بسیار آموزنده بود، یکی از ریزترین نکاتی که شنیده بودم، بیانی نیک و راهکاری عملی برای آن، «توجه و تمرین های جالب و جذابش».
.
پس از پایان حرفهایت، صدای ممتد دست های جمع اگر خواهش تو برای اتمامش نبود، به درازا می کشید، و کشید. دیدم کسانی را که چون من، گوشه چشمشان خیس شد، چرایش را دیگر نمیدانم!
.
پس از پایان، شروعی دیگر بود، گفتی که دیگر چنین جمعی نخواهد بود و این بر آتش وداع، افزود
آرزوی من عکس گرفتن با تو بود، عکس گرفتن با استادی که خیلی دوستش دارم. اما وقتی وارد سالن شدم، دیدم قطره میان دریای مشتاقانم.
گفتم شاید زود جمع را ترک خواهی کرد، به زور آمدم و گفتم: آقا من یه دونه ای ام، یه عکس سلفی بگیریم؟ و گرفتیم
اما وقتی که گوشه ای ایستادم، از دور، چیزهای زیادی دیدم، جنس دوست داشتنت فرق میکند، کمتر دیده ام، مخلوطی از «محبوبیت و ارادت» و حتی این را حس کردم که شاگردی تو، جنس دیگری است: «شاگردی که مرید است و سرکش » !
پدر و مادرت را هم دیدم، اشک در چشمان مادر و نوع نگاهش، مرا یاد مادرم می انداخت، (محمدرضا، نوع نگاهش و تمنای چشمانش، مادرم را تداعی می کرد)
….و من آموخته های زیادی از این صحنه ها دارم که هیچگاه قابل نوشتن نیست.
در بین سمینار گفتی که کسی برایش سلسله اتفاق هایی رخ می دهد که او را به مرز پختگی نزدیک تر میکند، نوزدهم شهریور و کار تو برای من یک رخداد از این جنس بود.
.
خواستم لابلای آن همه جمعیت بیایم جلو و در گوشی حرفی بگویم و بروم، که نشد، یعنی جمعیت و اشتیاقش تصمیم را عوض کرد که بعدا یک همچنین جایی بگویم: محمدرضا، در آغوش خدایی.
.
امیدوارم لایق حضور در جمع های دوستانه متممی ها باشم، سعی می کنم شاگرد خوبی باشم.
.
در پایان :
–قضیه LCD مانیتور احمدرضا بعلاوه گارانتی ماشین تو، باید در همین سمینار و در حضور ما به قضاوت کشیده میشد 🙂
–متشکرم که عکس اول را از من پسندیدی، فقط استاد من، لینک اسم من اشکال داره برمیگرده تو سایت خودتون 🙂 😉
–هزارمین پست اینستاگرامتون هم بهترین محتوای ممکن را در خود جای داد. کتاب.
–دست نوشته دیجیتال اختصاصی من، فراموش نشود لطفا. دایرکت بفرمایید.

خسته نباشی معلم عزیزم
همه سعی خودم رو انجام میدم که این زنجیری که شما و دوستان ساخته اید آخرین حلقه اش من نباشم و هر چه یاد گرفتم را به دیگران هم یاد بدهم
هنوز روز های اول که عکس شما رو کنار وبلاگ toforget دیدم فکر کردم یک معلم اصفهانی هستید! که وبلاگ رو برای دانش آموزانتون مینویسید رو به خوبی یادمه همون روز ها که جملات شما و داستان های شهر موش ها رو برای خودم کپی میکردم (البته گاها بدون ذکر منبع! اینم یه عذاب وجدان قدیمیه امیدوارم که ببخشید) و اصلا نمیدونستم شغل اصلی شما چیه و فقط از اون وبلاگ نویسی و جمع دوستان وبلاگی شما لذت می بردم
یا هنوز قولی که زیر پست جشنواره وب ایران همین وبلاگ دادم رو یادمه و اگر روزی دیده شدم از شما بیشتر و بیشتر خواهم گفت و تشکر میکنم رو به خوبی یادمه
و الان که شما رو گاها در برنامه این شهر میبینم و برادرم ناخواسته میپرسه که این همون آقاست که حرفاش رو گوش میدی؟، و علاقه مند میشه و میشنه پای تلوزیونی که این روز ها ازش فراری هستیم ،
یا همون دوستانی که براشون گوش کردن پادکست حرف های شما عجیب بود امروز همه جا حرف های شما رو نقل و قول میکنند برام خیلی ارزشمنده
امیدوارم تنتون سلامت باشه
دوست شش ساله و ندیده شما 🙂

سلام
خیلی دلم میخواد همه اون چیزایی که الان توی دلم هست رو بنویسم ولی باز هم نمیتونم حسرتم از خبر نداشتن از این سمینار(بهتره بگم کلاس درس) و بدتر اینکه از شانس من این آخرین سمینار شما بود رو انتقال بدم و فقط میتونم بگم افسوس به حال خودم…
ارادتمندتان
عضو ۲ روزه متمم

چ جمله خوبی:شکل گرفتن فضاهایی است که در آن، خودم از هدفم پررنگ تر هستم.
در جریان همین سمیناری که نبودم داشتم به این فکر میکردم که من اگه بودم اصلن نمیتونستم تو اون جمعیت بیام حرف بزنم یا عکس بگیرم، همش با خودم کلنجار میرفتم که خسته ست یا مثلن چجوری جواب این همه آدم رو بده منم اضافه میشم به این شلوغی.. احتمالن حسرتش میموند به دلم :)) آدم چ حسی میشه از اینکه این همه آدم قلبن دوسش دارن? از این همه ابراز احساسات! فکرای کودکانه ایه شاید! یا چقدر ذهن شما رو درگیر میکنه? تو دلتون مغرور میشید یا فقط ی حس خوبه براتون?یا احساس سنگینتر شدن مسیولیت!
هرچند سادگی شما کاملن به چشم میاد..احساسات گذرای شما هم برام جالبه!
چجوری باید محبتمون به آدمهای محبوبمون رو نشون بدیم? که اون دچار بهترین حس بشه!نه معذب باشه … اصلن این محبتا شما ر معذب میکنه?
شایدم اینا به ذهنتون نمیاد اصلن:)

سلام
همه چی عالی بود! 🙂
کلی پیز یاد گرفتم، مثل همیشه.
اما متاسفانه فقط یه ده دقیقه تونستم بیرون سالن و نزدیک شما بایستم و از نزدیک ببینمتون چون “محدودیت زمانی من اجازه نداد که بیش از آن در آنجا منتظر بمانم تا بتوانیم یکدیگر را بهتر ببینیم”
🙁
یه خاطره: راننده آژانس تو راه برگشت به ترمینال غرب ازم پرسید سمینار چی بود؟ گفتم: رفتارشناسی تو کسب و کار، موضوعات مدیریتی و …آقای محمدرضا شعبانعلی، پرسید: حالا ارزش داشت این همه راه رو اومدین؟ با یه تعجب عاقل اندر سفیه نیگاش کردم و چنان با قطعیت گفتم پس چی؟!! که بنده خدا به تته پته افتاد 🙂 🙂
خودمم بعدش خنده ام گرفت، جو گیر شده بودم فکر میکردم هنوز تو جمع دوستان متممی هستم و همه شما و توانایی هاتون رو میشناسن 🙂
بازم ممنون، برای همیشه و برای این سمینار خوب. ممنون که بدون نیاز به تحمل درد مهاجرت، داری جامعه دور و برمون رو تغییر میدی و بهمون امید بهتر شدن رو میدی.

با علي امدم جلو دست بوستون باشيم
خجالت كشيدم هم خسته بوديد وهم دوستاني كه ازراه دور أمده بودند دراولويت
منمنون كه حامي فكري ما هستيد

محمدرضاي عزيز بابت متمم و اينكه عضوي كوچك از اين خانواده هستم به خود مي بالم.
روز پنجشنبه وقتي با حاميان متمم روبرو شدم به دليل آن همه انرژي كه در هر بار ديدن اين سايت دريافت مي كنم پي بردم.

حُسنت به اتفاق ملاحت، جهان گرفت آری، به اتفاق، جهان می‌توان گرفت