بنظرم شکاف های ارتباطی میتونه بیشتر از اینا هم باشه

از تعاریف خسته ام،
به دنیایی پا میگذارم که کمترین تعریف بیشترین معنا را با خود دارد…
شاید به دامنه های سبز کوهستان
به گفتن به زبان طبیعت و شنیدن از آن…
سخن گفتن با سکوت چمنزار را به هیاهوی بی حاصل
ترجیح میدهم این روزها…
شاید پاکی و آرامشش مرا با خود به بالاترین ارتفاع ممکنم ببرد…
نه معنای «استراتژیک» برای تصمیم خود میشناسم و نه میخواهم تحلیلش کنم…
شاید راز ماندگاری برای من در دامان پرمهر و لطافت جنگلهای مرتفع و سلام و علیک با مردمان باصفای روستایی باشد…
از آنجا با دوستان خوبم سخن خواهم گفت…
هرگاه که فهمیدم آن بعد سوم (واقعیت من) چیست.