دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

درباره‌ی دانستن…

در نگاه نخست، دانستن از ندانستن بهتر به نظر می‌رسد. همچنانکه روز از شب، یا مرگ از زندگی، یا سیرابی از تشنگی.

اما این تنها در نگاه نخست است. دانستن شاید به لذت منجر شود اما همیشه به رضایت منجر نمی‌شود.

درباره دانستن

***

نخستین حوزه‌ی دردناک دانستن، داشتن دانش است. منظورم از دانش، مشتق و انتگرال و ترتیب عناصر جدول مندلیوف و نام کرم‌های پیچیده مثل دراکونکولوس نیست. منظور من از دانستن، هر آن چیزی است که درک بهتری از محیط ایجاد می‌کند و آگاهی می‌بخشد. آنکس که اقتصاد می‌آموزد، مدیریت می‌فهمد، مغز را می‌شناسد، فلسفه را درک می‌کند، روانشناس می‌شود، جامعه‌شناسی دغدغه‌اش می‌شود، «آگاه‌تر» می‌شود و آگاهی یعنی رنج.

رنج اینکه دردهای دیگران را می‌بینی. دردهایی که یا خود نمی‌بینند و یا نمی‌فهمند.

رنج اینکه در میانه‌ی جمع تنها می‌شوی. چیزهایی را می‌خواهی که دیگران نمی‌خواهند و دیگران در رفتار و گفتار و زندگیت، چیزهایی می‌بینند که هرگز ندیده‌ای و به آن فکر نکرده‌ای.

رنج اینکه دیگران طردت می‌کنند.

رنج اینکه دیگران قضاوتت می‌کنند.

به آن «گنگ خواب‌دیده‌ای» تبدیل می‌شوی که عالم برایش «تمام کر» است. نه زبانی برای گفتن داری و نه آن روز که بر زبان آوردی گوشی برای شنیدن خواهی یافت.

***

حوزه‌ی دردناک دیگر، در محیط خانواده است. به یاد می‌آورم آن زن را که برای آزمون وفاداری همسرش، در غیاب خودش صدای همسرش را ضبط کرد و در بازپخش آن، دو «نکته» بر «دانسته‌هایش» افزوده شد. نخست اینکه همسرش به او خیانت می‌کند و دوم اینکه او را یک «خرس گوشتالود» می‌داند.

آنها جدا شدند. مرد بر سر زندگی دیگری رفت تا به خدمت یا به خیانت، آن را اداره کند. اما زن، حتی در شیرین‌ترین لحظات زندگی نیز، حتی در شنیدن دوستانه‌ترین و عاشقانه‌ترین واژه‌ها نیز، در گوشه‌های پنهان دلش، بر خود خواهد لرزید که شاید اینجا نیز در غیابم، «خرس گوشتالویی» بیش نباشم.

آن زن تا روز مرگ، با احساس یک «خرس» زندگی خواهد کرد. بی هیچ دلیلی. جز آنکه در لحظه‌ای، نتوانست بر وسوسه‌ی بیشتر دانستن غلبه کند.

***

حوزه‌ی آسیب زننده‌ی دیگر، محیط کار است. حرف زدن پشت سر مدیران، از جمله اخلاق‌های نادرست کارکنان است که مروری کوتاه به تاریخ مدیریت و سلطنت، نشان می‌دهد که قدمتی هم‌اندازه‌ی حضور انسان بر این کره دارد. همچنانکه اخلاق نادرست مدیران نیز در این است که در گفتگو با هم‌ رده‌های خویش، برای اثبات برتری و قدرت، از اعتبار و نام کارکنان خود خرج می‌کنند. مدیرانی که مکالمه‌های کارکنان را گوش می‌دهند و یا کارکنانی که کوچکترین حرف‌های مدیران را ردیابی می‌کنند، کیفیت زندگی کاری خود را بهبود نمی‌بخشند. بلکه خود را در محیط کار شکنجه می‌دهند.

***

در مذاکره و ارتباطات نیز ماجرا همین است. زیادتر دانستن، الزاماً به نتیجه‌ی بهتر منجر نمی‌شود. گاه ما را به سمت رفتارهای عجولانه سوق می‌دهد و گاه چنان عنان اختیار از کف ما می‌رباید که از ادامه‌ی گفتگو باز می‌مانیم.

***

به نظر می‌رسد در بهشت دنیا، «دانستن» درخت ممنوعه‌ای است که اگر چه، هر کدام تا حدی به تغذیه از آن برای زنده ماندن نیاز داریم، اما هر گاز بیشتر از نیاز، دردها و رنج‌های بیشماری را به جسم و جان ما تحمیل خواهد کرد…

——————————————————

نوشته‌ای که تا حد زیادی مرتبط است: حریم شخصی

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


65 نظر بر روی پست “درباره‌ی دانستن…

  • بهنام گفت:

    یکم نامربوط هستش با موضوع “دانستن” ولی از نظر کمیت و در نظر گرفتن اینکه که ما فکر می کنیم هر چیزی بیشترش قاعدتا بهتر است, در کتاب دشواری های انتخاب ( http://trustzone.ir/?p=1 ) هم اشاره می شه که خیلی وقت بر خلاف تصور ما داشتن انتخاب های مختلف عملا باعث رضایت ما نمی شه برعکس حتی می تونه ما رو اسیر کنه!

  • ملیحه گفت:

    دنیای ما پر از اشتیاق دانستن(تجسس) و فرار از دانستنه (اگاهتر شدن) که هر دو درده

  • مریم ف گفت:

    بالاترین دانایی ها نادانی است!
    بالاترین نادانی ها حیرت است!
    و بالاترین حیرت ها بینش است!

  • علی گفت:

    محمدرضای عزیز، سلام
    این اولین کامنت من برای توست و پیشاپیش عذرخواهی می کنم از این که اولین نوشته ام طولانی و شاید نامتعارف است و وقتی بیش از حد معمول از تو خواهد گرفت. من این توفیق را داشتم که به اتفاق دختر و پسرم در همایش “انتخاب” شرکت کنم. مدتی است که با توصیه و تأکید دخترم بعضی از مطالبت را می خوانم و بسیار بهره می برم.
    ابتدا اجازه بده نه از سر چاپلوسی، بلکه برخاسته از احساس مقاومت ناپذیری که روبرو شدن با شعور و دانایی و زیبایی، در وجود آدمی برمی انگیزد، به سیاق قدما به تو بگویم: “خردت مرا صید کرد”.
    و مگر می توان از بازوان نیرومند “خرد” گریخت؟! همان گونه که می گوییم “عشق” دیر یا زود بر همه کس چیره خواهد شد؛ پس بگذار خود را تسلیم او کنیم، ناگزیریم درباره ی “عقل” نیز چنین بگوییم و چنین رفتار کنیم. ضمناً فکر می کنم که هیچگاه نبایستی پذیرای این باور تاریخی و فراگیر پذیرفته شده و رسمیت یافته – که بخشی معتنابه از ادبیات ما را به خود اختصاص داده است- باشیم که: “عقل و عشق در مصافی جاودانه و پایان ناپذیرند”. چنان که کارل یاسپرس – با تمام احترامی که برای کانت قائل است و او را بسیار بزرگ می شمارد- گفته است (قریب به مضمون): “کانت این همه درباره ی “عقل” گفت؛ ولی کاش او پی می برد که “عقل” همانا “عشق” است.”
    عقل و قلب – اگر از سلامت لازم برخوردار باشند – همراه و هماهنگ و سرشار از تفاهم اند.
    محمدرضای عزیز
    تو از عقلی ورزیده و عواطفی ناب و سرشار بهره مند هستی و با نوشته های پرمغزت بر عقل و قلب مخاطبت به طور توأمان و به گونه ای شدید و عمیق تأثیر می گذاری. لطفاً از این پس منِ پرگو را نیز در این خانه ی باصفا که خوان رنگینی در آن گسترده ای، پذیرا باش.
    در ارتباط با نوشته ی واقع بینانه و راهگشایت درباره ی “دانستن” و “رنجی که می آفریند”، ضمن تحسین نگاهت، مایلم بیفزایم که: به نظر می رسد این دو، ارتباطی دو سویه دارند: “دانستن” می تواند رنج بیافریند و “رنج” نیز می تواند آفریننده ی شناخت و آگاهی باشد. همان گونه که داستایفسکی – که توانایی شگفت انگیزی در درک رنج آدمی داشت – گفته است: “رنج، سهم انسانهایی است که انتخاب و نشان شده اند.” چنان که آگاهی نیز چنین است و سهم آنانی است که دغدغه ی آن را دارند و در راستای به دست آوردن آن، کوشا و مصمم اند. “رنج” زمینه و مقدمه ی “شناخت و آگاهی” است؛ انسان های همدرد و هم رنج، و آنها که درد و رنج مشترک دارند، با هم آشنا می شوند و نسبت به هم شناخت پیدا می کنند. (با لحاظ تفاوتی که برای درد و رنج قائل هستیم و درد را ناگزیر، و رنج را اختیاری می دانیم.) اهمیت درد تا به آن پایه است که ما انسان ها تا آنگاه که اعضا و جوارح و اندامهایمان دچار بیماری و آسیب و درد نشده اند، معمولاً توجهمان به هستی یا وجودشان چندان برانگیخته نمی شود و گویا درد است که حتی بودن و هستی فیزیکی ما را به ما یادآور می شود و می نمایاند. بر این اساس، به اعتباری، خاستگاه شناخت ما از خود، درد و رنج است. و وقتی درد و رنجی را در وجود خود تجربه کردیم می توانیم درد و رنجی با همان چگونگی را در وجود همنوعانمان بفهمیم، تأثیر بپذیریم و به یاری شان بشتابیم. و این درد و رنج مشترک است که ما انسان ها را به هم نزدیک می کند و به هم می شناساند. و اینجاست که اهمیت درد و رنج مشترک در راستای تشخیص وظایف اجتماعی و پایبندی به انجام آن، بیش از پیش تبیین می شود. چنان که میلان کوندرا در نقد شناخت شناسی دکارت گفته است: “من فکر می کنم پس هستم”، گفته ی روشنفکری است که دندان درد را ناچیز می شمرد؛ “من احساس می کنم پس هستم” حقیقت و اعتبار بیشتری دارد.
    آزی دانستن می تواند رنج آفرین و مخاطره آمیز باشد، اما ناگزیریم که در پی آن باشیم و هماره گفته ی کانت را مد نظر داشته باشیم که: “جرأت دانستن داشته باش”.
    محمدرضا جان، ضمن قدرشناسی و سپاسگزاری از تو که با نوشته های اندیشمندانه ات، ما را مهمان خوان گسترده و رنگین دانایی و مهربانی ات می کنی. نوشته ام را با گفته ای به پایان می برم که کی یر که گر به عنوان دعایی منسوب به اسقف آلبرتینی نقل کرده است و می تواند یک نوع همدلی و هم رأیی تلقی شود با بعضی از دوستانی که به تعبیری، میان “دانستنی ها”تفاوت و تمایز قائل شده و بعضی را خوشایند و بااهمیت و بعضی دیگر را ناخوشایند و غیر مفید دانسته اند: “پروردگارا، برای آنچه اهمیتی ندارد، چشمانی ضعیف به من بخش، و برای حقیقت خود، چشمانی روشن.”

    • علی جان.
      ممنونم از اینکه لطف کردی و برایم در مورد «دانستن» حرف زدی.
      همچنین ممنونم از اینکه دیده‌ی پاک خطاپوش شما، فقط خوبی‌ها را دیده و ضعف‌ها و سستی‌ها و مشکلات را نادیده گرفته است.
      امیدوارم علاوه بر شما بتوانم برای فرزندان عزیزتان هم دوست خوبی باشم.

      واقعیت این است که از نظر من هم «دانستن» مقدس است که اگر نبود زندگی را به خواندن و نوشتن و معلمی نمی‌گذراندم.
      البته طبیعی است وقتی در فرهنگی، یک «گزاره» به صورت نیندیشیده ارزش می‌شود، برای به چالش کشیدن چارچوب‌ها، شاید چاره‌ای جز حرف زدن مطلق نباشد.

      من هم بر این باورم که تا جامعه‌ی ما «تشنگی دانستن» را درک نکند، طعم «درک و فهم» را نیز نخواهد چشید. اما چه کنیم که اینجا بسیاری از ما «تشنه» دانستن چیزهایی هستیم که هیچ چیز به wisdom ما نمی‌افزاید…

      شاد باشی و آرام
      و فکر می‌کنم دعای آلبرتینی که تو نقل کرده‌ای، بهترین جمله برای پایان این گفتگوست:

      “پروردگارا، برای آنچه اهمیتی ندارد، چشمانی ضعیف به من بخش، و برای حقیقت خود، چشمانی روشن.”

      • بهاره گفت:

        اقای شعبانعلی ببخشید من نمیتونم مثل شما درباره دانستن حرف بزنم اما میشه بگید…پس ما چی رو بایدبدونیم؟؟؟؟؟؟
        خدا خودش همه جا توی قران میگه اگه من چیزی افریدم برای خردمندان بوده و برای کسانی که تفکر میکنند…
        حالا ما اگه خودمونون رو به ندونستن و نفهمیدن بزنیم باز هم مشکلی حل نمیشه چون اون اتفاقات رخ میدن…
        و تا اونجایی که من از زندگی فهمیدم … خدا ما رو روی زمین فرستاده تا فکر کنیم و بفهمیم…نه اینکه نادیده بگیریم تا رنج نکشیم…

        • بهاره‌ی عزیز.

          من حکم ندادم که دانستن بد است یا خوب است. راجع به هزینه‌ی دانستن نوشتم.

          به مفهوم عام آن هم نوشتم.

          آنچه من به عنوان دانستن نوشتم در زبان عربی به «علم» تجربه نمی‌شود (که شما آن را با اطلبوالعلم… مقایسه کنید)

          آنچه من نوشتم دانستن چیزهایی است که هیچ «چیز» به روح و جان من و شما اضافه نمی‌کند. معادل عربی آن همان مفهوم قرآنی «و لا تجسسوا» است.

          در واژه غرق نشویم. به مفاهیم فکر کنیم… هر دانستنی «مقدس» نیست. بسیاری از دانستن ها تجسس، فضولی و شهوت دخالت در چیزهایی است که کمکی به زندگی بهتر نمی‌کنند.

          باور نمی‌کنم خداوند ما را برای فضولی به زمین فرستاده باشد…

          • كيان گفت:

            خداوندباريتعالي شما را قطعاً بدين منظور نفرستاده است
            ولي رسالت برگزيده بسياري از افراد تجسس بي مورد در
            كار خدا و بندگان خدا صرفاً بخاطر امر به معروف و نهي از
            منكر است!
            لطفاً اين دسته افراد را از كار بيكار نكنيد!
            در ضمن واقعاً جالب است كه فردي بعد از مطالعه اين مطلب و ساير مطالب وبلاگ شما
            به اين نتيجه برسد كه نسخه شما اينست كه همه ما خود را به ندانستن و نفهميدن بزنيم
            و دم را غنيمت شمريم !!!!

            • بهاره گفت:

              اقای کیان از نظر شما اینکه من بدونم …انسان ها دارن انسانیت خودشون رو فراموش میکنند و این ینی اینکه دارن خدا رو از یاد میبرن ینی تجسس بی مورد… اینکه بدونم ما هیچ کدوم نمیدونیم چرا داریم زندگی میکنیم ینی تجسس بی مورد…
              نمیدونم نظر اقای شعبانعلی چیه…شاید من واقعا از مطلبشون برداشت سویی داشتم…
              اما از نظر من خدا من رو فقط برای اینکه انتگرال و دیفرانسیل و فلسفه بخونم نفرستاده…

          • بهاره گفت:

            اقای شعبانعلی من هم با فضولی به شدت مخالفم… اما اینکه من بدونم اطرافم چی داره میگذره فکر نمیکنم فضولی باشه… اینکه من درد دیگران رو ببینم و ازش رنج ببرم حتی اگه نتونم کمکی کنم این فضولی نیست… اینکه یه زن نتونه به کسی اعتماد مطلق داشته باشه این فضولی نیست …(چون اگه الان نفهمه چند روز بعدش میفهمه،و از نظر من فهمیدنش الان بهتره تا …)
            به ادامه ش کاری ندارم چون اونا رو میشه یه نوعی فضولی دونست … چون با ندونستنش راحت تریم…
            و بقول مولانا من اگه دارم جبر و فلسفه و ریاضیات یا هر چیز دیگه ای میخونم بخاطر خودمه…نه خدا …
            بخاطر اینکه بتونم راحت تر زندگی کنم…
            پس من چی رو باید بدونم؟؟؟؟؟؟

  • محمد گفت:

    سلام
    دانستن توام با رنج است اما رنج دانایی هزاران بار از بی رنجی نادانی ارزشمندتر و حتی لذت بخش تر است. دوست میدارم دانا باشم و در رنج تا نادان بدون رنج.

  • مهسا گفت:

    درد من حصار برکه نیست، درد من زیستن با ماهیانی است که فکر برکه به ذهنشان خطور نکرده است…

  • مستانه گفت:

    this is a little story about 4 people named everybody”somebody”anybody and nobody.there was an important job to be done and everybody was sure the somebody would do it.anybody could have done it but nobody did it.somebody got angry about that because it was everybody”s job.everybody thought that anybody could do it but nobody realized that everybody wouldn”t do it
    it ended up that everybody blamed somebody when nobody did what anybody could have done

  • رها گفت:

    ندانستن،دانش راستین است.تلاش برای انباشتن دانش،بیماری است. ابتدا بدانید بیمارید سپس برای سلامتی تلاش کنید(لائوتسه)

  • الهه.د گفت:

    سلام
    به قول اسماعیل نواب صفا : نادان مباش اگرچه ازین روزگار تلخ دنیا به کام مردم دانا نمی شود.
    اما استادجان دانش باید درک و هضم بشه و عقل و احساس توامان به ما بگن این دانش رو مبنای حرکات بعدیم بذارم یا نادیده و نشنیده بگیرمشون ، مسئله انتخاب اینکه از چه چیزایی و چقدر بدونیم هم خیلی مهمه ضمن اینکه ما عمرمحدودی داریم شاید حکمتش اینه که هرچیزی رو اینقد دنبال نکنیم و نچسبیم .

  • علیرضا گفت:

    به نظر من دانستن هیچگاه، به هیچ روی، تحت هیچ شرایط، بدرد نخور و مایه عذاب نیست. آنچه در این نوشته درست است در مورد “نیم دانستن” صدق میکند. هرگاه احساس کردی از دانستن عذاب نمیکشی بدان که داناییت در حال تکامل است. و چه دور است…

  • عليرضا داداشي گفت:

    سلام
    با همه رنج هايي كه داره .. با همه سختي هايي كه مياره. اين عطش رو خيلي دوست دارم:«عطش دانستن.»
    اين عطش، روزهاي كودكي شايد يه ذره احساس تشنگي بود. ولي بعدها با هر جرعه نوشيدن،‌اين احساس بيشتر و بيشتر شد تا اينكه اسمش شد:«عطش»
    حالا هم كه هرچي مي نوشم، تشنه تر ميشم. چه تشنگي دلنشيني!
    از آدمها توقع زيادي براي دانستن نداشته باشي،‌ دانستن خودت خيلي اذيتت نمي كنه.
    همين آشنايي پيش بيني نشده من با محمدرضا، نقطه اي بود براي وارد شدن به يك چشمه سار تازه و زلال كه فكرمو براي انديشيدن متفاوت و دستمو براي نوشتن از جنسي متفاوت فعال مي كنه. با قبل كه خودمو مقايسه مي كنم مي بينم انگار جديداً خيلي با حسم مي نويسم ولي خيلي منطقي. اين آشنايي رو و اين روزها رو خيلي دوست دارم.

  • احمد گفت:

    استاد شعبانعلی
    سلام . توجه تان را به این نکته جلب می کنم که تقریبا تمام کامنت های گذاشته شده در تائید نوشته جنابعالی است و ابراز شکایت از اینکه همه آگاهند و در رنج !
    اینجا داور کیست ؟ کی می دونه که آگاهی از آن کیست ؟ ( عطف به کامنت قبلی ام ؛ لطفا )

    • بهاره گفت:

      هیچ کس نمیتونه یه معیار برای اگاهی به شما بده…چون اگاهی نسبیه…
      و اینکه دانستن با حرف زدن خیلی تفاوت داره…دانستن با عمل همراهه اما حرف زدن نه…
      موفق باشید…

  • اشكان گفت:

    مام كه همه از دم دانا …. D:

  • حامد ميم گفت:

    محمدرضا جان، دغدغه ي زندگي شما چي بوده؟ توي دوره هاي مختلف زندگيتون مثلا نوجواني و جواني و الان…
    دونستن و فهميدن بوده يا آموزش عمومي يا… آخه انگاردغدغه است كه عشق رو ميسازه .. عشقي كه حاصلش اين همه كنش و فعاليته و ازش انرژي ميگيرين.

  • الناز گفت:

    سختی مسئله اونجاست که ،با اینکه میدونی ندانستن رهایت میکند ولی باز نمیتوانی انتخابش کنی…………

  • milad گفت:

    من هرچه می نویسم اینجا تایید نمی شود.نمیدانم مشکل از من است یا از اینترنت یا از…

  • مریمی گفت:

    نوشته های زیباتون منو یاد کتاب گفتگوهای تنهایی دکتر شریعتی افتادم.
    این حس در جملات شما رو زمان خوندم اون کتابها رو نیز داشتم

    “چقدر ندانستن ها و نفهمیدن ها که از دانستن ها و فهمیدن ها بهتر است.”
    “”تو هرچه می خواهی باش ، اما … آدم باش !!!

    چقدر نشنیدن ها و نشناختن ها و نفهمیدن ها است كه به این مردم،

    آسایش و خوشبختی بخشیده است !!!

    مگر نمی دانی بزرگ ترین دشمن آدمی فهم اوست؟

    پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی.

    امروز گرسنگی فكر ، از گرسنگی نان فاجعه انگیزتر است .

    برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن !””

  • آساره گفت:

    پدرم معلم بوده، روزی که براى اولین بار سر کلاس درس در جایگاه معلم ایستادم به من گفت براى دانستن آنچه شاگردانت را به خنده و شیطنت وادار کرده تلاش نکن که صد البته ندانستش بهتر است

  • ساغر گفت:

    سلام و درود
    چون لینک حریم خصوصی را گذاشت اید، می توان فهمید که بیش تر از چه نوع دانستن هایی رنج می برید و پرهیز می کنید. من هم خودم قربانی رعایت نشدن حریم خصوصی ام هستم و اینقدر از این موضوع می رنجم که بارها به فکر خروج از ایران افتاده ام. فکر می کنم این دخالت ها در بسیاری از موارد به شدت عزت نفسم را پایین می آورد. این قصه سر دراز دارد.
    اما ظاهرا برخلاف شما، من عاشق آن آگاهی هستم که:
    “هر آن چیزی است که درک بهتری از محیط ایجاد می‌کند و آگاهی می‌بخشد. آنکس که اقتصاد می‌آموزد، مدیریت می‌فهمد، مغز را می‌شناسد، فلسفه را درک می‌کند، روانشناس می‌شود، جامعه‌شناسی دغدغه‌اش می‌شود، «آگاه‌تر» می‌شود و آگاهی یعنی رنج.”
    می دانم که هزینه بر است، ولی من با جان و دلم می پذیرم و چنان از آگاهی مست می شوم که رنج ها را با همه ی تلخی شان می پذیرم. خوشا آن درد دیدن ها و طرد شدن ها.
    رنج ناشی ار آگاهی خودم که هیچ، من حتی ذره ای هم دلم برای یکی دو تا از دوستانم که بخاط دوستی با من به این رنج ها گرفتار شده اند، نمی سوزد، همانطور که خودم عاشق دوستان آگاهی دهنده ام هستم.

  • سیما گفت:

    رنجش را دیدم و دردهایی که نمی دید ویا نمی فهمید،
    به خاطر چیزهایی که دیگران می‎خواهند و من نمی خواهم ویا برعکس،
    در رفتار و گفتارو زندگی ام چیزهایی دید که هرگز ندیده بودم وبه آن فکر نکرده بودم،
    رنج اینکه در میانه‎ی جمع تنها شدم،
    فقط و فقط در موردم قضاوت کرد،
    ،خیلی رنج کشیدم.
    اما مطمئنم.
    کاش خیلی دیر به حرفهایم نرسد چون مسیر اشتباهی را با اطمینان کامل انتخاب کرده،
    چون دیگر نخواهم بود که دانسته هایم اذیتم کند، ولی اذیتش خواهد کرد.

  • azam گفت:

    چه رنجی دارد دانستن
    ولی هنوز در پی دانستنم.

  • سما گفت:

    سلا استاد.. من اصلا” خودمو در حدی نمیبینم که بگم جزء آدمایی هستم که دانستنی های زیادی دارم.. اما با همین اندک دانسته ای که دارم هرروز چندین بار بغضمو فرو میبرم.. قبل از خوندنه این متن فکر میکردم زیادی حساسم به رفتار و گفتار اطرافیانم 🙂

  • تاجیک گفت:

    محمد رضا عزیز علی رغم اینکه مدتهاست نام استادی چون شما را بارها و بارها شنیده بودم و در وبلاگها و وبسایتها به نقل از شما مطالبی را خوانده بودم مجالی برای مراجعه به سایت شما نیافته بودم، اما دیروز و امروز تمام وقت بنده در سایت و میان نوشته های شما میگذرد.
    بسیار پر بار می نویسید و از نحوه گفتارتان در کامنت ها حس خوب یک استاد واقعی را گرفتم.
    سپاس / امیدوارم پاینده باشید.

  • عظیمه گفت:

    با سلام خدمت شما معلم گرامی
    باز هم با نوشته هاتون درس زندگی آموختید تا بدانیم که دانستن نیز معنا و مفاهیم متفاوتی دارد…

    اینکه دانستن به نوبه خود می تواند رنج ها و مسئولیت ها را در فرد پرورش دهد، من نیز قبول دارم. اما تاریخ نیز نشان میدهد که آنچه موجب معایب دانستن می باشد در حد بسیار پایین، نداستن و در حد بسیار بالای کامل دانستن نیست؛ بلکه دلیل زخم خوردن از دانسته هایمان برای “نقصان در دانستن” هست…
    با ناقص دانستن، ادراک و برداشت ما از وقایع نیز دچار خلل و اشتباه می شود و این قضاوت ها، رفتار و عملکرد نادرست ما را میسازد.
    یاد گرفته ام که هر آنچه میبینم و میشنوم را براساس فی ما وقع تحلیل و درک نکنم؛ بلکه با علت و دلایل برای آنچه میبینم و میشنوم تحلیل کرده و بدانم…
    و به همین خاطر هست که میدانم، هنوز هیچ نمیدانم… داستان همسفر شدن حضرت خضر و حضرت موسی را که به خاطر دارید…!
    وقتی ابلیس نیز به حضرت ایوب از خیانت همسر پیامبر گفت؛ پیامبر نیز بدون دانستن علت امر، با قضاوت شخصی تصمیم گرفت… که بر ایشان از خداوند به داشتن همسری مومنه و پاک دامن وحی آمد…
    استاد گرامی آقای شعبانعلی؛ همانطور که در کلاس مذاکره حرفه ای نیز یادآور هستید که “ندانستن بهتر از ناقص دانستن است” 🙂

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser