لحظه ها ناپیوسته نیستند
و هیچ مرز و دیواری این سال را از سال دیگر جدا نمیکند
تمام آنچه هست یک زندگی پیوسته است و اگر مرزی هست
همین لحظه است که آنچه بر ما گذشته است را
از آنچه بر ما خواهد گذشت جدا میکند
این مرزها میتوانند جاودانه شوند اگر در آنها تصمیمی مهم و متفاوت بگیریم
نشانه ی چنین تصمیم هایی هم معمولاْ این است که
همان مردمی که آن مرزهای ناموجود را در کنارمان جشن میگیرند
تصمیم های بزرگ ما و ساختن این مرزهای جاودانه را
با دیده ی شک و تردید و شاید تحقیر نگاه میکنند
لحظات تان ماندگار
مرزهایتان استوار
سلام.
وقتی لحظه ها پیوسته اند و مرزی بین سالها نیست، اجازه بده به جای تبریک برای سال نو و هر واژه ی دیگری از این قسم واژگان، برایت آرزو کنم همه ی لحظه هات برایت دوست داشتنی باشد و سرشار از رضایتمندی.
من، قبل از آشنایی با تو معلم عزیزم بسیار کتاب خوانده ام. به واقع شیرین ترین لحظات زندگیم لحظاتی بوده که صرف آموختن کرده ام. آموختن تنها چیزی است که هیچ چیز دیگری نتوانسته بین من و آن فاصله بیندازد حتی سر دردهای عجیب و ممتد این چند روزه ام.
با همه ی اینها، به شکل محسوسی از پس آشنایی با تو محمدرضا شعبانعلی، نگاهم به زندگی، به آدم ها،به ارتباطات، به آموختن، به آموزش دادن، به دنیا، به سازمان، به علم، به کتاب، به مسئولیت، به زندگی و به روزگار، و به … تحت تاثیر قرار گرفته است.
کلمات بسیاری را از این نوشته ام حذف کردم چون قرار است از قتل کلمات نهراسم؛ ولی چیزی هست که تا به حال جایی نگفته ام و تصمیم گرفته ام اینجا درباره اش بنویسم:
عجیب ترین ویژگی که من در محمدرضا شعبانعلی دیده ام این است که «خیلی دمِ دست» است. آدمی با این سطح دانش و این سطح مسئولیت و این حجم کارهای بزرگی که کرده و می کند، چطور این همه «نزدیک» و «ملموس» و «خودمانی» است. یک کم غرور، یک کم فاصله، یک کم به حساب نیاوردن دیگران نباید در کسی با این جایگاه باشد؟!
الان که این را می نویسم، ناگهان یاد آن سوال خنده دار و ناشیانه ی مجری سیما افتادم که پس از گفتگو با دکتر سیاری عزیز رو به شما کرد و گفت:«خوب، آقای دکتر [سیاری] پدرشون دکتر بوده اند، پدر شما چی؟» و شما با زیرکی خاص خودت کوتاه گفتی:«دکتر نبوده اند.»
—
و اما، نمی توانم در این خانه ی امن و دوست داشتنی باشم و از اندوه این روزهایم نگویم. ویدئویی از استاد بی نظیر آواز کشورم دیده ام که ذهنم را تسخیر کرده. من از مرگ خودم نمی هراسم ولی حتی از تصور مرگ عزیزان، به هم می ریزم. خدا کند که این استاد بی بدیل، دیر بماند و طولانی بزید. مباد که بدین زودی «یاد ایام»ش خاطره مان شود و دیدگان مان را خیس کند.
روزگار عزتت مستدام باشد و رضایت سهم تو از زندگی باد.
سلام
وقتی زندگی پیوستۀ خودمو مرور می کنم می بینم توی هر مقطعی یکسری آدمها توی زندگیم بودن و شرایطی برام بوجود اومد که شاید بشه گفت آدمهای نابی بودن و همین طور شرایط خاصی رو داشتم و از سرگذروندم تا بهتر رشد کنم.
در طی این سالها سعی کردم خودمو به دست فراوانی ها از هر نوع و طیفش نسپرم و با همون اندکش، بیشترین لذت رو ببرم. به طور مثال توی دنیای پر تلاطم مجازی یکی دو تا سایت بیشتر رو سر نمی زنم و فقط عضو متمم و روزنوشته ها هستم. دوستان ناب و متفاوتی دارم که خیلی خیلی کمند ولی دنیاهای بزرگی دارند. شاید بشه گفت بهترین خانواده رو دارم و بهترین، از نظر من با بهترین از نظر دیگران خیلی متفاوت باشه. توی تمام دنیا یه برادر دارم که وجودش برام تمام دنیاست. سال ۹۴ سال پرتلاطمی برام بود و حسابی روح و جسمم صیقل خورد. گمان نمی کنم سالی اینچنینی توی دوران زندگیم داشته باشم که انقدر برام تکان دهنده و پر از تجربه و پراسترس و پر از لحظات متفاوت باشه. شایدم طی کردن اون روزها و لحظه ها و شرایط و سختی هایی که از سرگذروندم منو به قدری قوی کرده باشه که پذیرشم رو برای شرایطی اینچنینی و یا متفاوت اما با همون فشار و سختی رو تاب بیارم و راحت تر و آرووم تر ازش گذر کنم.
اینها رو براتون نوشتم تا بگم ممنونم محمدرضای گرامی که هستید. ممنونم که برای ما خونه ای مهیا کردید که امنه، جوری که بشه بیاییم و بنویسیم . ممنونم که با آموخته ها و آموزش هاتون دیدمون رو نسبت به دنیای کوچک درونی و دنیای بزرگ بیرونی وسیع و دقیق و عمیق تر کردید.
پایدار و برقرار باشید.
چقدر آدم نگران میشه که ممکنه این مرزها تو زندگیش کمرنگ باشن…کمی نگران شدم برای خودم…
فکر میکنم هنوز خیلی فاصله دارم که بتونم افسار زندگی ام رو دست خودم بگیرم و هنوز یه سری از آشفتگی ها و پریشان احوالی هام سرجاشه اما این مدت تغییرات کوچکی داشتم که خوشحالم بابت آنها اینکه
هدفگذاری کنم حتی اگه نتونم برنامه ریزی کنم برا رسیدن بهشون… حداقل میفهمم چی میخوام
درباره خودم بیشتر بنویسم.
منطقی شده ام و توانسته ام روی بعضی تعصب های بیجایم پابگذارم.
یکجوراحساس بی نیازی و عدم وابستگی پیدا کرده ام به بعضی آدمها و رابطه ها…
کمتر دلخور می شوم و با هرچیز کوچک خنده داری می خندم و می خندانم و کمترچیزی راجدی می گیرم.
سربه زیرتر و آرام شده ام چون فهمیده ام چیزی نیستم و هیچ کاری برای خوب شدن دنیا نکرده ام.
اینروزها همانطور که گفتی من هم سعی در معنادار کردن اطرافم دارم.
همه این تغییرات کوچک را به خاطر شاگردی در متمم و روزنوشته ها دارم هرچند شاگرد خوب و منظمی نبوده ام که با نظم سر ناسازگاری دارم و کمی هم دچار حواس پرتی و فراموشی ام…
عجب شاگردی داری محمدرضا خداصبرت بده.
خیلی وقت ها هم ناراحتم به خاطر هر لحظه ای که با متمم و روزنوشته ها نیستم…
مرا ببخش که آنطور که باید از امکانی که برایم ساخته ای استفاده نمی کنم.
ممنونم هم به خاطر خودت و هم خیلی از دوستیهای واقعی که اینجا برایم پیش آمد. دوستانی که روشنترین نقطه زندگی ام هستند.
قربانت معصومه
محمدرضای عزیز، معلم دوست داشتنی ام.
سال نو را بهت تبریک میگم، مهمترین درسی که از شما یاد گرفتم تغییر و تغییر بود با علم و آگاهی و فرار از دنیای امن و به ظاهر خوبی که دور بر خودم ساخته بودم، آشنایی ام با شما و متمم واقعا کمک کننده بود و خوشحالم که شاگرد شما هستم، آنقدر که وقتی داشتم به یکی از سوالات امنیتی برای یکی از اکانتهام جواب می دادم وقتی پرسید تاثیر گذار ترین فرد در زندگی شما نوشتم شعبانعلی.
پایدار و برقرار باشید.
نیما جان.
با خودم قرار گذاشته بودم کامنت‌های زیر این نوشته رو حتماً تک به تک جواب بدم که به خاطر برخی مشکلات و تراکم کاری، به تاخیر افتاد.
امیدوارم تاخیر من رو ببخشی. ولی برام مهم بود که یکی دو تا نکته رو که برای خودم هم جالب بود بگم بهت.
یه جایی تو متمم توی یکی از کامنت‌هات گفته بودی که کاش متمم درس آینده پژوهی بذاره.
ما مدت زیادیه که این درس رو در برنامه‌ی محتوامون داریم و اتفاقاً تا حد خوبی (حدود ۱۲ درس اول) رو در لحظه‌ای که الان دارم برات مینویسم، آماده کرده‌ایم.
به نظرم هم، به اندازه‌ی کافی در مقایسه با مطالب سخت و دشوارفهمی که الان عموماً به عنوان آینده پژوهی مطرح میشه، قابل فهم‌تر و بهتر هست.
میدونی.
گاهی فکر میکنم ما با تلاش برای عمیق‌تر کردن حرف‌هامون، صرفاً اونها رو عقیم میکنیم. طوری که با خواندن یا شنیدنشون، احساس نمی‌کنیم که درک‌مون از دنیای اطراف بیشتر شده.
با شناختی که از سبک نوشتن من داری، احتمالاً دقت داری که منظورم از دنیای اطراف، شامل دنیای فیزیکی اطراف و همینطور یکی دو میلیارد سال قبل و بعد هم میشه!
به هر حال، اگر اتفاق غیرقابل پیش بینی نیفته، امیدوارم که وقتی سال ۹۵ رو به پایان می‌بریم، مجموعه درسهای مقدماتی آینده پژوهی رو هم به پایان برده باشیم.
فقط همچنان اون قید سابق کمی دست و پای ما رو بسته که تا مطالب باز قبلی، به سرانجام نرسیده‌اند، موضوعی در این حد متفاوت و جدید رو باز نکنیم.
در مورد سینمای معناگرا برام خیلی جالبه که بهش علاقه داری.
از تو چه پنهون جزو فانتزی‌های من، فیلم‌نامه‌نویسیه و اگر بخوام یه روزی چنین کاری انجام بدم، چقدر دوست دارم که به فضای “معناگرا” نزدیک باشه.
راستش گاهی اوقات که از بعضی حرفهای یونگ شاکی میشم باز ته دلم میگم همین که یونگ، سهمی قابل درک و غیر قابل انکار از جریان معناگرایی رو در هنر و ادبیات در اختیار داره، باعث میشه که دوستش داشته باشیم و بهش احترام بگذاریم.
به هر حال، در دنیای امروز که درک و فهم بشر به حدی رسیده که معناسازی‌های کهن رو چیزی جز “معنابازی” نمی‌بینه، اگر ابزاری وجود داشته باشه که بتونه برای تعریف و تزریق و دمیدن معنایی جدید در نگاه و نگرش ما قابل استفاده و اتکا باشه، به احتمال بسیار زیاد، اون ابزار، ادبیات و بیش از ادبیات ( و یا حتی شاید پیش از اون) سینماست.
امیدوارم همیشه شاد و خوش باشی.
یادمه یه روز رفته بودم خونه پدربزرگم ( که ۲۰ روز قبل به رحمت خدا رفت) و دیدم داره شبکه ۴ نگاه میکنه یه برنامه نشون میداد به اسم معرفت که دکتر ابراهیمی دینانی مهمون برنامه بود موضوع بحثشون فلسفه و عرفان بود. بابابزرگم که داشت این برنامه رو نگاه میکرد به شوخی بهش گفتم من که سر در نمیارم چی میگن شما متوجه میشی؟ بهم گفت راستش متوجه خیلی از حرفاشون نمیشم اما مشخصه که حرفهای قشنگی میزنن و آدمهای باسوادی هستن واسه همین دوست دارم تا آخر برنامه رو ببینم. واقعا هم تا آخر برنامه پای صحبتهاشون مینشست.
منم که اوایل با متمم و روزنوشته آشنا شده بودم همچین حسی داشتم خیلی از حرفهای شما رو متوجه نمیشدم، وقتی کامنت بچه ها رو میخوندم و میدیدم چقدر اهل مطالعه و تفکرن از خودم بدم می اومد. منی که تو این سی سال عمرم شاید مجموع کتابهای غیردرسی که خونده باشم در بهترین حالت ممکن سی تا میشد یا نه . تا یه مدت فقط گیج میزدم اصلا نمیدونستم چی رو باید بخونم و از کجا باید شروع کنم اما پس نزدم و نترسیدم مثل بابابزرگم سعی کردم اول گوشم رو به حرفاتون آشنا کنم و بعد کم کم دست به کار بشم. اگه بخوام صادقانه اعتراف کنم تا قبل از این، اصلا فکر کردن رو بلد نبودم، هیچ شناختی از خودم و دور و برم نداشتم اما الان حداقل چیزی که ازت یاد گرفتم و به عقیده ام چیز کمی نیست “فکر کردنه”. اینها رو گفتم که ازت تشکر کنم. امیدوارم همیشه سلامت و سرزنده باشی.
مائده جان.
جوابی که برات نوشته بودم رو در قالب یک پست جداگانه منتشر کردم.
http://www.shabanali.com/ms/?p=6919
سلام به معلم عزیزم
لحظه‌ها ناپیوسته نیستند و مرزی بین اونها نیست، اما گاهی اوقات یک اتفاق خاص در طبیعت، یک همراستایی، یک زاویه‌ی خاص تابش خورشید نسبت به استوای زمین بهانه‌ای میشه برای ما که بیشتر به یاد هم، به فکر هم و قدردان هم باشیم. قدردان لحظات خوبی که در کنار هم ساختیم، چیزهایی که از هم یاد گرفتیم و به هم یاد دادیم و حس‌های خوبی که در دل هم ایجاد کردیم. قدردانت هستم برای تمام درس‌هایی که به من یاد دادی و همچنین بستر و ظرفی که برای یاد دادن درس‌ها به علاقه‌مندانی مثل من فراهم کردی. امیدوارم همیشه شاد و سلامت باشی.
محمدرضاجان
در هفته گذشته داشتم به تصمیم های مهم سال ۹۴ خودم فکر می کردم ،مخصوصا تصمیم اخیرم که گزارش اون رو در نیمه دوم فروردین ۹۵ تقدیمت می کنم و حین این تفکرات کلمات خاص تو در قسمتهایی از این پست مثل خیلی اوقات باز هم به کمکم اومدند و حال و روزم رو شرح داده اند منظورم چند جمله آخره :
“نشانه ی چنین تصمیم هایی هم معمولاْ این است که
همان مردمی که آن مرزهای ناموجود را در کنارمان جشن میگیرند
تصمیم های بزرگ ما و ساختن این مرزهای جاودانه را
با دیده ی شک و تردید و شاید تحقیر نگاه میکنند”
می دونم که جملات و کلماتی رو که مفهوم ستایش و قدردانی دارند بارها شنیدی و خوندی و من این کلمات آخر رو اینجا برای دل خوذم می نویسم .( اگر خودخواهانه به نظر میرسه پیشاپیش عذرخواهی می کنم)
چند سال قبل که کتاب هفت عادت مردمان موثر استفان کاوی و چند کتاب مرتبط با اون رو خوندم مثل خیلی از دوستان برای خودم رسالت فردی تعیین کردم و نوشتم :
من متعهد هستم با همدلي ، تلاش ، جديت و نشاط بتوانم همدلي ، آرامش ، اعتماد به نفس وموفقيت روز افزون را براي تمامي انسانها در جهان هستي بوجود آورم .
آرزو و هدفهای دوردست بالا انرژی خیلی زیادی رو از من می گرفت و حس خوبی هم بهم نمی داد تا اینکه بادنیای دوست داشتنی شعبانعلی دات کام و متمم(که برای من همان متمر _محل توسعه مهارتهای رسول_است) آشنا شدم و زندگی کردم و وقتی در فایل صوتی نقطه شروع ،جمله “همیشه در زندگی خودتون یک هدف بزرگ داشته باشین و برای اون بجنگین و بدونید که بهش نمی رسید” رو از قول یک سرباز انقلابی آمریکای جنوبی بازگویی کردی خیلی آروم شدم و یاد گرفتم هدفها رو درست تر تعریف کنم و در اولین روز کاری سال ۹۴ هدفم رو ایجاد تمایز و تفاوت درافکار و گفتار و رفتار در زندگی شخصی و شغلی قرار دادم و خیلی خیلی خوشحالم که در سال ۹۴ قدمهای اجرایی مناسبی رو به سمت این هدف برداشتم و صمیمانه قدردانت هستم و به شکرانه این حرکتها و شادی ها تصمیم گرفتم قانون مهم ارتقای متوسط اطرافیان رو کمی در سال ۹۴ و به صورت خیلی جدی در سال ۹۵ اجرا کنم و در این مسیر با کمال میل نیازمند یادگیری از تمامی متممی های پرتلاش هستم .
برایت افزایش سلامتی و رضایت در زندگی رو آرزو می کنم و امیدوارم برای سال ۹۵ مثل خیلی از تجربه های موفق گذشته ات به مردم ایران کمک کنی چندین دانشگاه متمم در کشور فعال بشه و ایرانی ها متممی فکر کنند و زندگی بهتری رو برای خودشون و همه مردم جامعه بسازند .
ارادتمند همیشگی – رسول
سلام
وقتی مدتی پیش تصمیم گرفتم مراحل درس با متمم تا عیدنوروز رو شروع کنم به خواندن،بعد از چندی با خودم فکر کردم چون برای من و شاید خیلی های دیگه نوروز یک نقطه شروع سنتی هست این نامگذاری روی درس ها انجام شده و دنبال کردنش برام جذاب تر هست.اما به تدریج فهمیدم که واقعا تو نوروز شاید اتفاق خاصی برای من نیفته و هرچه هست نه در لحظه ای که در لحظات مداومی رخ میده.کلاً به هر تغییر یکهویی در خودم و اطرافیانم با دقت و شک کافی بیشتری نگاه میکنم.از این اتفاقی که در ذهنم و فکرم ایجاد شده خوشحالم که باعث شده واقعا نه در حرف که در عمل در افقی بلند مدت تر مسایلم رو بخوام طرح و حل کنم و با اعتقاد بیشتری به “استمرار”، فعالیت هام رو دنبال میکنم.اگر اینگونه نبود به درسی که در این نوشته دادید جوری مینگریستم که به جملات قصار و کوتاه.(که هنوز مهارت خواندنشان را کسب نکرده ام!) در حالیکه الان تصور میکنم با همه وجود منظور این درس شما رو فرا گرفتم.
فکر میکنم این تغییر برای من با پیگیری دروس مرتبط متمم و حل تمرین های عملی و خواندن روزنوشته ها با کامنتهاش و فکر کردن به تجربه های قبلی خودم در زندگی با نگاه جدید به وجود اومده و برای این اتفاق خوشحالم و از شما معلم دوست داشتنی ام بسیار بسیار سپاسگزارم.
سلام به دوستان عزیز و محمد رضا
خواستم از اتفاق های خوبی که با وجود متمم و محمد رضا توی زندگیم افتاده بگم دیدم همه گفتن وگفتن من لطفی نداره
خواستم از تغییراتی که توی این یک سال به وجود اومدن بگم دیدم بازم گفتن نداره
خواستم از محمد رضا نقد کنم دیدم در جایگاهی نیستم که بتونم نقد کنم
خواستم تعریف کنم دیدم به تعریف من نیازی نداره.
خواستم براش دعای موفقیت کنم .دیدم اگه من میتونستم کاری کنم برای خودم میکردم
خواستم چیزی ننویسم دلم نیومد
فقط و فقط میتونم ازت تشکر کنم .
یک اعتراف هم باید بکنم
شرمنده خودم و تو هستم که این روزها کمتر به متمم سر میزنم. شرمنده به این خاطر که بی انصافی هست که آدم نسبت به همچین منبعی که توی هر جایی پیدا نمیشه بی تفاوت باشه نه این که وقت نداشته باشمو از این چیزا احساس کردم اونجور که باید و شاید از متمم استفاده نمیکنم.با کیفیت ترین ساعات زندگیم رو متمم و اینجا به خودشون اختصاص میدن .دوس دارم با کیفیتم ازشون استفاده کنم .چند وقت بود که درگیر امتیاز متمم شده بودم نه این که دنبال امتیاز باشم .ولی نمیدونم چرا هی میرفتم چک میکردم.
گفتم چن وقت خودمو کنترل کنم.و بشینم فک کنم
فعلا وقتمو دارم صرف کشتی گرفتن با اقتصاد توجه میکنم .قبلا اعداد رو بر عکس میشمردم ولی نمیدونستم کار خوبیه.
امیدوارم همه بچه های متمم عیدو تونسته باشند توی دل خودشون هم تبریک بگند و از خودشون راضی باشند به نظرم هدف اولو آخر همینه.
با این که هیچکدومتون رو ندیدم ولی همتون رو دوست دارم .گر چه دوست داشتن نیازی به دیدن نداره
سلام محمدرضای عزیز،
در آخرین روز کاری سال گذشته وقتی داشتم از سر کار به خانه بازمی گشتم، برای رسیدن به تاکسی باید مسافت زیادی را پیاده می رفتم که باران تندی گرفت ، قدمها را آهسته کردم تا بیشتر از این نعمت الهی بهره ببرم و در تمام طول مسیر به لحظات سال گذشته فکر کردم، دیدم خدا رو شکر با تمام مشکلات و سختیهایی که گذراندم، برعکس هرسال که احساس پشیمانی به خاطر کارهای انجام نداده داشتم، امسال حالم خوب است. با دلی پر از احساس قدرشناسی و شکر گذاری با چشمانی خیس از اشک شوق، زیر باران، بسیار برایتان دعا کردم. ممنون از این که ارزش زمان را به ما یادآور شدید و باعث شدید تا از تمامی لحظاتی که در اختیار داریم استفاده کامل ببریم.
سال خوب و خوشی را برای شما و دیگر متممی های عزیزم آرزومندم.
راستش محمدرضا نمیدونستم امروز جواب بچه ها رو میدی وگر نه همون دیشب حتما یه کامنت میذاشتم ؛)
چند روزه که به خودم قول داده بودم کارهای قبل ترم رو جمع. بندی و تمومش کنم برای همین حتی نتونستم درست و حسابی درس های متمم رو بخونم و طبق گام های تا نوروز درست پیش برم اما همونها رو هم که انجام دادم رو زیر همون نوشته ها مینویسم.
بخاطر زحمت های نوروز! تا همین حالا و تا چند روز بعد حسابی از کارها و درس هام عقب موندم و میمونم!
امیدوارم امسال با همین گام های کوچیک که احساس میکنم حداقل کمی از سبک زندگیم شده و تغییرات جزیی رو وارد سیستم فکریم می کنم بتونم کاری کنم که سال بعد همین موقع ابسارم دست خودم باشه.
به امید روزهای بهتر برای خودم و تو و متممی ها هستم، دورود بر تو و سه رود! بر متممی های تلاشکار ؛)
پیش نوشت:
فکر کنم خیلی پراکنده نوشتم. از ذوق داشتن این فرصت برای گفتن حرفهام از همه چی نوشتم. ببخشید که انقد طولانی شد. این اولین کامنت من بعد از گرفتن کد از متممه و حس خیلی خوبی دارم از داشتن این کد. احتمالا خودتم متوجه شدی که این گذاشتن حداقل امتیاز ۱۵۰تایی نقش موثری در بهبود عملکرد ما در متمم داشته، کاش بازم ازین شرطها بذاری!
اصل کامنت:
محمدرضای عزیز، آقا معلم دوست داشتنی، سلام
من هم مثل همه دوستانی که در این خانه و متمم رفت و آمد میکنن خیلی چیزها ازت یاد گرفتم. اگر محدود باشم که فقط یکی از چیزهایی که ازت یاد گرفتم رو بگم، اون “توجه بیشتر به ارزش زمان” هست. من این روزها بیشتر از گذشته برای وقتم ارزش قائلم و “سعی میکنم” بهتر از وقتم استفاده کنم.
من با این گامهای تا نوروز “اندکی” تغییر کردم و در آغاز سال، جزء خوشحالان راضی از تغییر (ولو اندک) هستم و نه برنامه ریزان در پی تغییر. این تغییر رو زمانهای ثبت شده توسط نرم افزار aTimeLogger میگه و براشون مدرک دارم! من الان حدود یک ماهه که “هر روز” دارم زمانهام رو ثبت میکنم و خودم رو کنترل میکنم.
زمان مطالعه من از ۲ درصد در هفته به ۵٫۵ درصد رسیده. (نسبت به کل زمان موجود هفته یعنی ۱۶۸ ساعت)
زمانی که صرف متمم میکردم از ۳ درصد در هفته اونم بصورت نامنظم به ۴٫۷ درصد در هفته اونم بصورت منظم تر رسیده و پروژه من برای درسهای تصمیم گیری و استعدادیابی پذیرفته شده.
زمان خوابم از ۳۳ درصد در هفته به ۳۰ درصد رسیده.
تغییرات کمه ولی یاد گرفتم که همین تغییرات کم اگر ادامه داشته باشه موثر خواهد بود.
محمدرضا، من یک وبلاگ زدم، انگیزه این کار هم توصیه های تو بوده. یادمه که گفته بودی اگر قرار بود بین شروع دو مقطع تحصیلیت و نوشتن یکی رو انتخاب کنی لحظه ای در انتخاب نوشتن تردید نمی کردی.
به توصیه تو وقتی ۵ تا مطلب داشتم تازه معرفیش کردم. آخرین مطلبم هم در مورد “بادیگارد” حاتمی کیاست. نوشتت رو در مورد “چ” و نظرت رو در مورد حاتمی کیای عزیز هم میدونم، امیدوارم وقت کنی و این فیلم رو هم ببینی.
محمدرضا من به لطف چیزهایی که از تو یاد گرفتم بیشتر کتاب میخونم و آخرین کتابهایی که خوندم هم همه از اینجا یا متمم توصیه اش رو گرفتم. دوست دارم این چندتای اخیر رو بهت بگم:
– کودک، خانواده، انسان؛ نوشته دکتر هایم جینات؛ ترجمه گیتی ناصحی (دخترم، یگانه، یک سال و هفت ماهشه، نامه هایی که به رها نوشتی رو حتما روزی براش میخونم…)
– اقتصاد برای همه؛ علی سرزعیم (فوق العاده بود، برای من که یک بیسواد اقتصادی بودم خط به خطش آموختنی بود)
– پیشوایی فراتر از زمان؛ دکتر سریع القلم (درباره امام موسی صدر)
– بایدها و نبایدها؛ شهید بزرگوار بهشتی (چقدر جای این نوع تفکر خالیه این روزها)
– قطعه حیوانات؛ جرج اورول
راستی من یک احساس خاصی نسبت به متمم پیدا کردم، شبیه احساسی که نسبت به ایران دارم و نمیخوام کسی بدش رو بگه و دوست دارم که روز به روز بهتر و بهتر بشه. (که البته اینطوری هم هست) خیلی احساس عجیبیه. محمدرضا متمم و اینجا دیگه برای من فقط یک مجموعه آموزشی نیستند، یه چیزی فراتر از این حرفهان.
محمدرضا، چقد خوب که انقد حواست به پدر و مادرت هست، ۹۴ برای من سالی بود که توی اون پدرم از این دنیا رفت. یه مطلبی هم راجع به پدرم توی وبلاگم نوشتم، اگه فرصت کردی بخونش. (میدونم که وقتت خیلی ارزشمنده و واقعا هم ناراحت نمیشم اگه سر نزنی به وبلاگم)
من کلی حرف دیگه دارم باهات، ولی بیشتر از این وقت گرانبهات رو نمیگیرم. ببخشید که به یاد عیددیدنی ها از هر دری باهات حرف زدم.
راستی آقا معلم، عیدت مبارک، سرت سلامت باشه. برات دعا میکنم محمدرضا و واقعا امیدوارم شاگرد خوبی برات باشم، چون میدونم یک معلم واقعی با دیدن پیشرفت شاگردهاش و دیدن تاثیر کارشه که حالش خوب میشه.
دوستدارت
امین
امین جان.
با کلی تاخیر سلام.
ممنونم که برام، گزارشی از تغییرات ماه‌های اخیر نوشتی.
این روزها، مثل همیشه و اگر صادقانه بگم، بیشتر از همیشه، “نیازمند” شنیدن حرفهای خوب هستم.
خوشحالم که تونستی وقت بیشتری برای مطالعه بگذاری.
زندگی خیلی از ماها، مثل سیستم مزخرف دولتی کشورمون شده.
همیشه قرار بوده یک دولت کوچیک مراقب یک اقتصاد خصوصی و یه ملت بزرگ باشه.
الان ملت کوچیک با یه اقتصاد ضعیف و درمونده شبیه گربه‌ای شده که در بغل یک فیل خوابیده و با هر تکون فیل، باید آرزو کنه که زیر دست و پای این “غول بی شاخ و دم” له نشه.
چرا میگم زندگی هم شده مثل ساختار دولتی‌مون؟
به خاطر اینکه درس و تحصیلات و شغل و حقوق ماهیانه و ازدواج کردن و غذا خوردن و دستشویی رفتن و عبادت کردن و …، اینها همه کارهای ستادی هستند. مثل دولت.
بودنشون ضروریه. اما به خودی خود، ارزشی ندارند.
اونها هستند و باید باشند تا فضا برای تنفس و زندگی و بهبود کیفیت زندگی ایجاد کنند.
اما الان خودشون به “زندگی” تبدیل شده‌ان.
کتاب خوندن، عشق ورزیدن، نشستن و با تعجب به کوه یا درخت یا رودخونه یا گربه‌ی سر کوچه یا یه سنگ زیبای تزئینی نگاه کردن، بخشی از دستاوردهای مادی و غیرمادی‌مون رو به دیگران دادن، اینهاست که زندگیه.
جالب اینجاست که همین آدمهاسس که تمام زندگی شخصی‌شون رو در مالکیت دولت درون دارند، گله‌مند هم هستند که چرا دولت بیرون، به سمت کوچک‌سازی نمیره و فضا رو برای تنفس اونها باز نمی‌کنه.
دیدن اینکه کتاب می‌خونی خوشحالم کرد.
و امیدوارم این فرصت و نعمت رو همچنان داشته باشی که باقی بخشهای زندگیت رو هم از حاکمیت مطلق بخش های ستادی نجات بدی و به اون بخش‌ها صرفاً‌اجازه بدی که خدمت‌گزار “زندگی کردن” و “تجربه‌ی هستی” باشند و نه هدف زندگی.
پیشوایی فراتر از زمان و اقتصاد برای همه رو نخوندم. حتماً تهیه میکنم و میخونم.
خوشحالم که وبلاگ می‌نویسی: http://justwriting.blogfa.com
و ناراحتم که کمتر می‌نویسی.
امیدوارم لحظه لحظه‌ی زندگیت، باعث غرور مرحوم پدرت باشه و حال “ننه” با همون تلفظ خاص خودت و نسبت دو به یک، خوب و امیدبخش باشه.
قربانت
محمدرضا
سلام، سال نو شما هم مبارک باشه، سالی همراه با تغییرات خوب هرچند کوچک در پیش داشته باشید، از مطالب خوبتون استفاده کردم و توی زندگیم خیلی موثر بود بابت زحماتی که می کشین ممنون و سپاسگزارم.
محمدرضای عزیز
امیدوارم همه لحظه هایی که ما اسم‌شان را گذاشته ایم سال ۹۵ سرشار از تصمیم هایی از همان جنسی که خودت گفتی باشه. حدود ۱۱ ماهه همراه شما هستم و به اندازه یازده سال چیز یاد گرفتم و لذت بردم.
پاینده باشید
محمدرضای عزیزم خوشحالم که یک سال دیگه رو هم در کنار تو و متمم و تیم متمم و دوستان متممی عزیزم بودم.
هرسال پایان سال میومدم و برات مینوشتم که امسال هم برام پر از تغییر بود, تغییر در فکر و نگاه و باورها و مهارتهام. امسال هم میخوام بگم که نسبت به سال پیش خیلی تغییر کردم و خدارو هزاران بار شکر میکنم که در مسیر این تغییر و رشد و بزرگ شدن کنار شماها هستم.
بهترین اتفاق سال گذشته ی من حضور در سمینار و دیدن تو و دوستان عزیزم بود. لطفی که به من داشتی هرگز یادم نمیره.
سال خوبی رو برای تو و شادی و سمیه ی عزیزم و همه ی متممی های عزیز که به بودن در جمعشون افتخار میکنم, آرزو دارم.
سلام محمدرضای عزیز،
سالی که گذشت برای من سال خیلی خوبی بود، مخصوصا همراهی بیشتر با متمم و روزنوشته‌ها و به کارگیری آموخته‌هایم در زندگی روزمره باعث شده که الان احساس سبکی و آرامش و رضایت بیشتری رو در وجود خودم احساس کنم. به نظرم یکی از مهمترین آموخته‌هام در این سال که برای من بسیار ارزشمنده، بحث “میکرواشن‌ها” بود. میکرواکشن‌ها برای من مثل معجزه‌های کوچکی بودن که باعث شدن خیلی از خواسته‌های خودم رو از حرف به عمل تبدیل کنم.
هر سال وقتی نزدیک به آخرای سال می‌شدم، منتظر می‌موندم تا سال جدید بیاد و بعد شروع کنم به عملی کردن خواسته‌ها و اهداف مورد نظرم. ولی امسال با سری درسهای با متمم تا عید نوروز، یک فرق اساسی با سالهای دیگه داشتم. اون هم اینکه تغییر کردن رو پیش از سال نو آغاز کردم. تغییراتی که همیشه به بهونه‌های مختلف به آمدن سال جدید، موکول میشد.
این سری از درس‌ها به من آموخت که برای شروع هر تغییری چه کوچک و یا چه بزرگ به انتظار روز خاصی ننشینم و بعد از مشخص کردن اولویت‌هام و گرفتن تصمیم، اقدام عملی رو با تعریف میکرواکشنی برای آن بی‌درنگ شروع کنم.
همونطور که خودت هم در شروع این گام‌ها توضیح دادی من الان در دل خودم برای تغییراتی که این مدت داشتم جشن گرفتم و وجودم سرشار از امید به روزهای بهتره.
امیدوارم برای همه این سال، سالی توام با بهترینها باشه و همگی مشمول دعای “حول حالنا الی احسن الحال” بشیم.
الهی آمین
سلام … نمیدونم باور میکنید یا نه سال ۹۴ بدون استثنا حداکثر ظرف فاصله دو روز با شما و سایت متمم بودم . در واقع آنچه بر من گذشت حضور پر رنگ شما بود . انتخابم در این لحظه اینه آنچه بر من خواهد گذشت در سال نو باز هم بودن مستمر با شما باشه . من هم برای شما آرزوی لحظاتی ماندگار و مرزهای استوار دارم .
محمدرضا جان. عیدت مبارک.
امیدوارم سال جدید برات پر از لحظه های شاد باشه و این دو خونه ی قشنگ و پر از مهر و صفایی که برامون ساختی، همیشه و مثل همیشه، برای تو، و برای ما، شاداب و پرانرژی بمونه.
مهم تر از هر چیز… خوشحالم که هستی. و امیدوارم امسال و هر سال همیشه سلامت و شاداب و موفق باشی.
سلام محمدرضای عزیز
فارغ از مرزهای واقعی و مرزهای ساختگی، به قول خود شما اگر عقیده ای باعث حس خوب میشه،(تخم مرغ غورباقه ای مادربزرگ) و ضرر ندارد مبارزه با آن چرا:) فهمیدم که هدف از نوشتن این پست تون چی بوده، ولی این مقدمه رو گفتم که با خیال راحت بتونم سال جدید رو تبریک بگم.
ایشاا… بتونیم از ظرفیت هامون بیشتر استفاده کنیم.در سال جدید.
——————————————–
لحظه سال تحویل حرم امام رضا بودم.(توفیق اجباری). داشتم اتفاقات ۹۴ و دستاورد هاش رو مرور میکردم. به پدرم گفتم ۹۴ با این که سال خیلی خیلی خوب و پردستاوردی بود، باز هم اشنایی با محمدرضا شعبانعلی و متمم مشترکا با یک اتفاق دیگه در صدر جدول دستاورد های ۹۴ قرار میگیرند.امیدوارم که بتونم استفاده کنم از این موقعیت.
——————————————
می دونم که احتمالا رفتار کاربران رو پایش میکنید، و اگر از غیبت و سر زدن سرسری در اسفند ماه بپرسید باید بگم که ترافیک اتفاقات و تصمیم ها در این ماه خیلی بالا رفت. فقط یک موردش این که صدها صفحه از یادداشت هام در وان نوت( که خلاصه برداری و حاشیه نویسی از متمم هم جزوشون بود رو یک شبه از دست دادم و هنوز هم در حال ایمیل بازی با پشتیبانی مایکروسافت هستم برای بازیابی وان درایو) انگیزه هام کمی تحلیل رفت اما بزودی برمیگردم 🙂
صدرا جان.
فارغ از همه‌ی تخم مرغ‌ها و قورباغه‌ها، من از تخم‌مرغ‌دارها و قورباغه‌دوست‌هایی می‌ترسم که آن “داشتن‌ها” و این “دوست داشتن‌ها” نهایتاً باعث بشه که هر چی “مرغ” و “باغ” هست، در رویای قورباغه‌ای که داخل تخم مرغ نیست، نابود شه!
————————-
مستقل از این حرف‌ها. آره اتفاقاً دیده بودیم که کم هستی. کلاً استفاده از تکنولوژی‌های مدرن (وان نوت) در مقایسه با تکنولوژی‌های سنتی (دفترچه) به نظرم شبیه تفاوت هواپیما با الاغه!
با هواپیما زودتر به مقصد می‌رسی و راحت‌تر. احتمال خیلی کمی هم داره که سقوط کنه. اما اگر سقوط کرد، هیچی ازت باقی نمی‌مونه.
با الاغ دیرتر به مقصد می‌رسی و سخت‌تر. احتمال سقوط از روی الاغ هم (مثلاً در فاصله‌ی تهران تا همون مشهد که تو گفتی) بیشتره و چند بار ممکنه سقوط کنی. اما آسیب جدی نمی‌بینی.
دیتای دیجیتال به صورت ناگهانی و کلی می‌پره. دیتای فیزیکال، فوقش آبگوشت می‌ریزه روش!
دو تا نکته باقی می‌مونه:
اول اینکه امیدوارم مشکلت با مایکروسافت حل شه. من پارسال مشکل مشابهی باهاشون داشتم. خیلی همکاری خوبی کردن. به طرز اعجاب انگیزی. آخرش هم یه ایمیل فارسی زدن بهم و فهمیدم یه ایرانی اونجا بوده و تصادفی دیده و …
تجربه‌ی عجیبی بود برام.
دوم اینکه لطفاً دقت کن که مثال هواپیما و الاغ، یک مثال بومی نیست. اگر بخوای بومی فکر کنی، هواپیما تاخیرهای زیادی در مبدا و مقصد داره و با محاسبات ترافیک شهری تا فرودگاه و از فرودگاه، الاغ و هواپیما تقریباً با سرعت یکسانی مبدا تا مقصد رو می‌رن.
به همین دلیل، من همچنان به نظرم الاغ، در بستر فرهنگی ما، برتری همه جانبه ی خودش رو به هواپیما حفظ کرده!
(یکی می‌گفت: لامبورگینی بهتر راه میره یا پراید؟ و با جدیت می‌گفت: در تهران پراید. لامبورگینی روی اولین سرعت گیر، برای همیشه گیر میکنه!)
خلاصه در شرایطی که به هر علت و ناعلتی، اینترنت قطع میشه و دسترسی به هیچ جا نداریم، من هنوز حس خوبی به Cloud Storage ندارم و مثل قدیمی‌ها که به جای اعتماد به سوپرمارکت، همیشه شکر و آرد و برنج انبار می‌کردن، من خاطرات و اطلاعات و دانسته‌هام رو روی کاغذ انبار میکنم که مطمئن باشم دسترسی بهشون برام باقی می‌مونه!
راستی. توی یکی از همین دفترها، نوشته بودم که یه جا گفتی (الان هر چی سرچ کردم ندیدم کجا گفتی) که از دست دادن زمان، گاهی میتونه برای انسان به دستاورد حکمت منتهی بشه. منم باهات موافقم. اما به نظرم گرون‌ترین شکل حکمت محسوب میشه. تقریباً مثل حکمت ایرانی ما که الان بعد از چند هزار سال، داریم یه چیزهایی می‌فهمیم! به نظرم “فکر کردن” و “ساختن یک ساختار فکری منسجم” و “خودسازگار” با پذیرش “عدم امکان پاسخ‌گویی به همه‌ی سوالات” و مهم‌تر از همه “مهم نبودن پاسخ بسیاری از سوالات” و “توانایی تشخیص سوالات مفید از سوالات غیرمفید به جای دعوا بر سر سوال‌های مهم و سوال‌های غیرمهم” میتونه ما رو سریع‌تر به “حکمت” به عنوان یک “چشمه‌ی زاینده و مولد و پایان ناپذیر از شناخت جهان اطراف” برسونه.
البته توی دفترم نوشتم که یه روز درست حسابی راجع بهش بنویسم. اما نشده.
شاد باشی و روزهای خوب و خوش در انتظارت باشه صدرا جان.
سلام
نمی دونید این چند وقته چقدر تلاش کردم که امتیازم ۱۵۰ بشه بتونم کامنت بزارم. دوبار امتیاز کم شد، جا خوردم ولی دوباره سعی کردم امتیاز رو به ۱۵۰ برسونم. دیروز کم مونده بشه ۱۵۰ که دوباره کم شد. امروز صبح اومدم سری بزنم دیدم باز نمی تونم کامنت بزارم. سر صبحی داشتم فکر می کردم کاش می شد من امتیاز داشتم می تونستم بیام اینجا و آخرسالی از شما تشکری کنم. خلاصه سرتونو درد نیارم گفتم بزار امتحان کنم ببینم میشه یا نه که شد و من یه کد دریافت کردم 🙂 و خیلی ذوق دارم که می تونم اینجا بنویسم 🙂 فکر کنم باید مجموعا ۱۵۰ امتیاز می داشتم که من اشتباه فکر می کردم.
خواستم بدونید که چقدر برای ماها ارزش دارید و خیلی ممنون که هستید و از خدا خیلی ممنونم که من رو با این سایت و شما آشنا کرده 🙂 آشنا کرد و من خیلی چیزها رو فهمیدم، فهمیدم که چه اشتباهاتی دارم فهمیدم که تقصیر از خودمه و باید تلاش کنم و خیلی چیزهای دیگه که باید یاد بگیرم و بدونم. حرفای شما رو شاید جای دیگه و جور دیگه شنیده بودم که راحت از کنارش گذشته بودم ولی شما متفاوت هستید و دغدغه تون همینه. یه طور دیگه ای هستید. بدونید که چقدر به شما غبطه می خورم.
انشالله همیشه سلامت باشید تا بتونیم از حضور ارزشمندتون استفاده کنیم.
خدا رو شکر که تونستم از زحماتتون تشکر کنم.
خیلی خوشحالم و حس بسیار خوبی دارم 🙂 این بهترین عیدی من بود 🙂 و شاید یه عیدی خوب برای یه معلم مهربون و توانا این باشه که ما به حرفاتون عمل کنیم و نمره ۲۰ بگیریم 🙂 امیدوارم روزی این اتفاق بیافته که بیایم و بگیم که چه تغییراتی داشتیم (یعنی با تغییرات کوچکی که الان آغاز کردیم بتونیم تغییرات بزرگی ایجاد کنیم) تا شرمنده ی معلم زحمتکشمون نباشیم.
سعیده‌ی عزیزم.
اولاً در مورد امتیازها درست گفتی. حاصلجمع امتیازها مهمه (اگر چه سیستم ما دائماً کامنتها رو آنالیز میکنه و بر اساس محتواشون بین عمومی و تخصصی جابجاشون میکنه).
دوم اینکه من رو هم حساب کنیا. هم به پروژه‌ی تفکر سیستمی‌ات امتیاز دادم هم به تحقیق گوگل ترند!
سوم اینکه امیدوارم وقت کنی و بیشتر برام کامنت بگذاری و بدونی که کامنت‌های تو رو مثل کامنت‌های همه‌ی بچه‌های دیگه‌ای اینجا، با عشق و علاقه میخونم.
چهارم اینکه مهمترین انگیزه‌ی زندگی من، همین جمع کوچیکیه که دور هم هستیم و با هم فکر میکنیم و حرف می‌زنیم و سعی میکنیم چیزهای بیشتری یاد بگیریم و مهم تر از همه‌ی اینها “دنیای اطراف خودمون رو بهتر بفهمیم” و اگر دقیق‌تر بگم: “به دنیای اطراف خودمون، معنای بیشتری بدیم”.
خوشحالم که این جمع کوچیک همون‌قدر که حال من رو خوب میکنه حال تو رو هم خوب میکنه و برات لحظاتی خوب و شاد و تجربه‌ی عمیق زندگی رو آرزو میکنم.
خیلی ممنون:) معلومه که حساب می کنم. خیلی خوشحال میشم که کامنتم از نظر شما و دیگر دوستان متممی آموزنده باشه:) پایدار و سلامت باشید
محمد رضاى عزيز نزديك به دو سال است كه با روزنوشته و متمم همراه هستم . در طول اين مدت چيزهاى زيادى آموختم ولى يك تجربه كسب كردم كه قبلا آن را تجربه نكرده بودم !
اين كه چطور نفوذ معنوى در دل ها شكل مى گيرد طورى كه دلت مى خواهد تمام توصيه ها و حرف هاى كسى را به گوش جان بشنوى و به آن عمل كنى . اين رو در طى همراهى با شما حس كردم و ازت بخاطر اين تأثير گزارى ممنونم .
تمجيد كردن رو خيلى دوست ندارم چون فكر مى كنم لذت كوتاهى به شخص ميده ، ولى انگار يك بارى هم روى دوش آدم ميذاره . به همين خاطر حرفم رو كوتاه مى كنم و برات اين آرزو رو دارم كه در لحظات پيش رو ( در قالب سال جديد ) ، اوقات شاد و پر بار بيشترى داشته باشى .
رحیمه‌ی عزیز.
شاید باور نکنی که با وجودی که من هم ندیدمت، برام کاملاً دوست و نزدیکی. نزدیک‌تر از خیلی از آدمهایی که به صورت فیزیکی میبینم.
امیدوارم سایه‌ی مادر مهربونت همیشه بالای سرت باشه و دختر نازنینت هم امسال، نتیجه‌ی خوبی از کنکور بگیره.
فکر کنم همین که روز اول سال نشستم و دارم اینجا جواب تو و بچه‌ها رو مینویسم نشون میده که “خانواده‌ی واقعی من” کجاست.
همیشه آرزو میکنم بتونم توی جمع گرم این خانواده باقی بمونم و لذت و خوشی رو تجربه کنم.
برای تو هم آرزو میکنم که در تراکم کارهای بیرون و دغدغه‌های خانه و خانواده، همیشه بتونی برای خودت وقت پیدا کنی. حتی اگر یک ربع باشه و صبح‌ها بعد از بیداری.
یکی از چیزهایی که در شلوغی دنیای امروز به آسانی گم میکنیم و به سختی پیدا میکنیم، “خودمون” هستیم.
راستی نمیدونم در خونه‌ی طراحی مینیمال خودت عود روشن می‌کنی یا نه. اما اگه روشن می‌کردی Seven African Lion رو امتحان کن. حداقل به من خیلی تمرکز میده.
با سلام محمد رضا جان
امسال سال خوبی برای من بود سالی که هر روزم با تو یکی بود ،اگر روزی نمی دیدمت طاقتم کم بود . تصویرت در کنار تصویر نسیم طالب برایم تداعی کننده حسی است که هیچگاه طعم و مزه اش را نمی توانم از یاد ببرم . کلماتت شراره آتش بر جانم است ،امسال من هم می توانم ادعا کنم کمی فرق سبک زندگی و سطح زندگی را فهمیده ام و این را مدیون ایثار تو هستم . امیدوارم این نقشت همه گیر شود ،تا بتوانیم معنی ایثار را دوباره بفهمیم و درک کنیم . آرزوی روزهای پر باری را برایت از خدواند رحمان مسئلت دارم . دعای خیر دوستان بدرقه سال نو .
حسن عزیز من.
ممنونم که وقت گذاشتی و کامنت گذاشتی.
خوشحالم که حس تو به سال قبل خوب بوده.
وقتی حرفهای تو رو توی متمم میخونم احساس میکنم اگر پیش هم نشسته باشیم خیلی حرفهای مشترک داریم که بزنیم (البته در واقع تمام این دو سال رو پیش هم نشستیم و حرف هم زدیم و حس خوب هم داشتیم).
خوشحالم که نسیم طالب رو می‌خونی و همینطور دن اریلی رو.
ما کلاً هم در علم و هم در کسب و کار، عده‌ای متفکر دگراندیش داریم. نه به معنای سیاسی رایج. به معنای مثبت علمی.
کسانی که گرفتار چارچوب‌های متعارف نیستند و همین باعث میشه که بتونن دنیا رو راحت‌تر ببینن. هم امروز دنیا رو و هم فردای اون رو.
به نظرم دن اریلی در رفتار انسانها، نسیم طالب در تحلیل سیستم‌های پیچیده با تعداد زیادی تصمیم گیرنده (که بازارهای مالی هم جزو اونهاست)، ست گادین در کسب و کارهای کوچک انعطاف پذیر و خصوصی و دیوید بروکس در شناخت نقش غریزه‌های درونی انسانی در رفتارهای بیرونی، جزو این گروه هستند.
گفته بودی که در حوزه‌ی تولید محتوا کاری رو شروع کردی. امیدوارم موفق باشی و بعداً برای من هم از کارهات بگی.
نمیدونم هنوز هم یونگ می‌خونی یا نه. اگر در ایران، کمی به سمت کاسبکاری نرفته بود و از سوی دیگه ابزار توجیه متافیزیک خرافیکی قرار نگرفته بود، چقدر دوست داشتم راجع بهش بیشتر حرف بزنم و بنویسم.
نه فقط نوشته‌های خودش که زیبا و دوست داشتنیه. بلکه نسل بعدی یونگین‌های بعد از خودش مثل کارول پیرسون و شینودا بولن (که البته فقط پلتفرم رو حفظ کرد) و جیمز هالیس.
خلاصه. جدا از فضای درسی متمم که من هم مثل تو و بقیه، اونجا درس‌هام رو میخونم و مشق‌هام رو مینویسم، امیدوارم وقت کنی و اینجا هم بیشتر صحبت کنی.
برات آرزو میکنم که “هر روزت بدتر از فردات باشه!”
سلام محمدرضای گرامی
سالی که گذشت برایم متفاوت بود، در کنار شما و تیم متمم و دوستان متممی بسیار آموختم و سعی در بکارگیری آنها در زندگیم داشتم که تا حدودی موفق بودم، البته امیدوارم فاصله دانستن و عمل کردنم کمتر شود. بسیار سپاسگذارم از حضورتان و آرزوی سلامتی برایتان دارم.
سالی پر از شادی، آرامش، رضایت و سلامتی را برای شما، خانواده محترمتان و تیم محبوب متمم آرزومندم.
معصومه‌ی عزیز.
به جرات میتونم بگم که کم پیش میاد در متمم تمرینی نوشته باشی و من نخونمش (مگه زمان‌هایی که به خاطر مسافرت کاری، چند روزی دستم به متمم نمی‌رسه و عقب میفتم از بچه‌ها!)
خوشحالم که فردی مثل تو در حوزه‌ی نیروی انسانی کار میکنه و میتونم حدس بزنم که چقدر اثرات خوبی در محل کار خودت داشته‌ای و خواهی داشت.
حالا که این حرفهای مثبت رو زدم. بذار یک نق هم بزنم.
کلاً حسودیم میشه بهت. احساس میکنم برای خودت و طبیعت و محیط، به صورت “کیفی” وقت می گذاری.
از شنا کردن و توجه به گل‌ها که توی کارگاه زندگی شاد گفته بودی حدس میزنم و البته تشبیه سختی‌ها به باد.
همینطور عکس‌های گل‌های اطرافت که زیر تصاویر باغهای گل، گذاشته بودی.
کلاً رنگ و بوی طبیعت خیلی زیاده توی فکر کردنت.
نمیدونم چقدر حدسم درسته. ولی احساس میکنم کسانی که با طبیعت نزدیکی زیاد دارند و گل‌ها و گیاهان رو می فهمند، باید آروم‌تر باشن.
شاید حتی حوصله‌ی بیشتر. اونها خوب می‌دونن که “زندگی” به تدریج و به آهستگی پیش میره و تنها چیزی که به سرعت به وجود میاد و به نقطه‌ی آخر میرسه مرگه.
برات لحظات خیلی خیلی خوب و آروم آرزو میکنم و امیدوارم سال آینده هم، همچنان کنار هم باشیم.
محمدرضای عزیزم
از پاسخت بی نهایت ممنونم، خوشحالم کردی، از فرط خوشحالی اشکم دراومد.
سلامت و پاینده باشی.
سلام
قرار نبود اینارو بگم ولی نمیدونم چرا دلم خواست براتون اعتراف کنم : ) از خیلی وقت پیش براتون تو تدارک هدیه عید بودم که پستش کنم، آماده اش هم کردم ولی براتون پست نکردم، اولش که اصلا نمیدونستم بهتون دسترسی پیدا خواهم کرد یا نه، که فکر کنم نشدنی بود : ) البته با کلی ذوق اونا رو درست کردم چیز خاصی نبود ولی با علاقه و عشق درستش کردم و کار دست خودم بود، دوست داشتم تو سفره هفت سینتون بگذاریدش ولی یه حسهایی اومد سراغم این که شاید دوست نداشته باشید و آدمی مثل شما کجا و هدیه من کجا :|و …(میدونم حسهام قشنگ نبوده و شاید غیر واقعی ولی اذیتم کرد) که آخرش دنبال پیدا کردن آدرستون نرفتم
میخواستم کنار هدیه ام یه نامه بگذارم و توش ازتون تشکر کنم و بنویسم که لیلا تو چه شرایطی بود و با شما چه فرق هایی کرد، تو دو سه ماه حدود ۲۰۰۰ هزار صفحه کتاب خوند، تغییراتی رو شروع کرد و بهشون پایبند هست و دلش تغییرات دیگه میخواد و داره تلاش میکنه، لیلا تو شرایط سختیه خیلی سخت چون نمیدونه چقدر دیگه تنها تکیه گاه زمینیش کنارش نفس خواهد کشید و از وقتی فهمیده بود بهم ریخته بود، پایان نامه اش رو تعطیل کرد و خط رو همه آرزوهاش کشید، آرزوهایی که با شما کم کم دارن برمیگردن هر چند شرایط زندگی لیلا همچنان سخت هست و داره سخت تر میشه ولی شما بهش امید رو هدیه دادید، تلاش کردن تو اوج سختی های زندگی رو، یادش دادید درسته که وقتی برای خودش نداره شاید یه ساعت یا دو ساعت در روز ولی از همون میتونه استفاده کنه برای کارهایی که دلش میخواد، حتی همون هدیه رو هم که کار دست بود و چیز خاصی نبود شجاعت انجامش رو شما بهش داده بودید مدتها تو ذهنش بود و دوسش داشت ولی تو شرایط سختی که داشت دنبال هیچی نمیرفت.
ممنونم برای همه چیزهایی که ازتون یاد گرفتم. برای بودنتون و برای بودن موثرتون. برام دعا کنید که به راحتی کنار نزنم و بایستم
براتون آرزوی بهترینها رو دارم، آرزوی چیزهایی که آرزوتون هست و امیدورام که دل نوشته ام نرنجونتون : )
ایام به کام
لیلا جان.
هدیه‌ی من رو نگه دار بالاخره یه جوری ازت می‌گیرمش.
من سفره‌ی هفت سین ندارم و معمولاً نمی‌ندازم. بنابراین هر موقع از تو بگیرمش برام تازه است و فرصتی رو از دست ندادم.
اما یه کمد دارم یادگاری دوستای عزیزم رو می‌ذارم اونجا. این رو هم ازت می‌گیرم می‌ذارم اونجا.
تصور اینکه “ممکنه در آینده چیزی یا کسی رو از دست بدیم” تصور ساده‌ای نیست.
اما از طرف دیگه دنیا، محل از دست دادنه.
“کل” باقی می‌مونه و “اجزا” به در هم حل میشن و به هم می‌پیوندند و از هم جدا میشن و همین تجزیه‌ها و ترکیب‌هاست که زنده بودن “کل” رو شکل میده.
امیدوارم بتونی شرایط سخت زندگیت رو همونطور که تا الان مدیریت کردی مدیریت کنی و قدر لحظاتی رو که کنار “تکیه گاهت” هستی بدونی.
یک بار توی یکی از سخنرانی‌هام یه خاطره‌ای رو گفتم که شاید شنیده باشی و البته مستقیم ربطی به حرف تو نداره، اما دلم میخواد به خاطر جمله‌ی آخرش، اینجا تکرار کنم.
دوستی داشتم که گرفتار سرطان بود و طبق تشخیص پزشکان، بدنش بیشتر از چند ماه نمی‌تونست با سلول‌های سرطانی (که همیشه می‌خوان مثل اکثر ما آدما، سهمی بیشتر از سهم مناسب و واقعی خودشون رو به دست بیارن) مبارزه کنه.
برای ما روزهای سختی بود و من به صورت منظم بهش سر میزدم.
اما برام جالب بود که اون همچنان سرحال بود و هر چه اضطراب و نگرانی بود، در چهره‌ی ما بود.
یک بار به من گفت:
محمدرضا. من برای شماها نگران هستم. خیلی نگران هستم. چون زندگی نمی‌کنید.
من میدونم که فرصت زندگیم بر روی این خاک به سختی به شش ماه خواهد رسید و به همین خاطر، هر روز رو با تمام وجود “لمس” میکنم و “زندگی” میکنم.
من شش ماه “زندگی” میکنم.
اما خیلی‌ها چون فراموش میکنند که فرصت زندگی همیشگی نیست، در روزمرگی‌ها غرق میشن. صبح که از خواب بیدار میشن، اینکه زنده هستن، هیجان زده شون نمی‌کنه.
اون معتقد بود که “اخطار پزشکان در مورد زندگی شش ماهه” یک هدیه‌ی مهمه. چون به آدم فرصت “شش ماه” زندگی میده. فرصتی که گاهی اوقات ما طی شصت یا هفتادسال زندگی هم ازش محرومیم.
اصل خاطره الان برام مهم نیست.
میخوام بگم ما در کنار کسانی که دوستشون داریم، چه همسر و/یا شریک عاطفی، چه پدر و مادر، و چه دوستان، حتی اگر سالها کنار هم هستیم، معمولاً فقط چند ساعت یا چند روز هست که “واقعاً بودنشون رو حس میکنیم و باهاشون زندگی میکنیم و با تمام وجود می‌فهمیم که کنارشون هستیم.
فکر میکنم حتی امروز هم برای تجربه‌ی این حس دوست داشتنی نادر، دیر نباشه و احساس میکنم تو خیلی خوب این رو می‌فهمی.
قدیم‌ها هم نوشته بودم که “جاودانگی وجود نداره. چیزی اگر هست، لحظات جاودانه هستند”. برات لحظاتی رو آرزو میکنم که شیرینی شون، یک عمر برات جاودانه باشه.
به روی چشم، نگهش میدارم
خاطره اتون رو نشنیده بودم، ولی خب مثل داستان من هست.
ممنونم
چقدر شیرین نوشتی از سختی هات لیلا…
سلام
رسیدن سالی دیگر برایتان پر سلامت و شادمانه…
لحظات و تصمیمهایی سازنده تر و سالهایی پربارتر برایتان.
سلام آرام.
اتفاقاً همین هفته‌ی پیش داشتم کتاب دستهای طلایی دانلد ترامپ و کیوساکی رو که تو و لیلی ترجمه کردین میخوندم.
یعنی راستش داشتم یه سری کتابهای خونده شده رو به کتابخانه‌ی دیگه‌ام منتقل میکردم که دیدم این مونده. نصفش رو خونده‌ام و وقت نشده بقیه‌اش رو بخونم.
نشستم و کامل خوندمش.
ببین. این رو بدون تعارف میگم (کلاً من تعارف بلد نیستم و نق زدن رو بیشتر بلدم و بنابراین همه می‌دونن که بدون تعارف حرف میزنم).
سبک نگارش تو و لیلی خیلی روان و خوبه.
نمیدونم ناشر کارتون رو ادیت کرده یا نه. اما توی شناسنامه ندیدم اسم ویراستار خورده باشه و از طرفی این جنس کتابها معمولاً به صورت جدی ویراستاری نمی‌شن. اگر متن این کتاب ویرایش نهاییش توسط خودتون انجام شده، به نظرم (این رو جدی میگم) کاش کار ترجمه رو جدی‌تر انجام بدید.
من با وجودی که سواد انگلیسی درست و حسابی ندارم، تقریباً هرگز حاضر نیستم ترجمه بخونم. چون احساس میکنم متن انگلیسی که نمی‌فهمم، از متن فارسی ترجمه شده، قابل فهم‌تره. کلاً زبان ترجمه‌های فارسی (خصوصاً در حوزه‌ی مدیریت) بسیار از زبان قابل فهم و روان روزمره فاصله گرفته.
اما این کتاب رو واقعاً ساده و راحت خوندم و تموم کردم.
یه خاصیت دیگه هم داشت. اینکه سهم ترامپ توی کتاب زیاده. الان اکثر کتابهای کارآفرینی بیشتر سبک کیوساکی هستند. آدمهایی که در فضای دیجیتال کارآفرینی کردن (مثلاً Rework هم همینطوره). خیلی‌ها هم به حوزه‌ی تکنولوژی مربوط هستند. مثل کتاب زیبا و خواندنی و الهام بخش آیساکسون راجع به استیو جابز. کتابهای ایرانی هم که معمولاً با اسپانسر شدن کارآفرینان منتشر میشن و میشه حدس زد توشون چی نوشته میشه. ضمن اینکه ما هنوز برامون حرف زدن از شکست‌ها عادی نشده و جراتش رو نداریم.
یه ژستی میگیریم که ما قدیم توی “توالت” زندگی می‌کردیم و بعد یهو میایم سراغ “فتوحات امروزمون”.
اونم ژسته. یادمه قدیم که از تجربه‌ی گلدون فروشی خودم می‌گفتم، همه با تعجب نگاه می‌کردن. الان همه ظاهراً بچه بودن گلدون می‌فروختن!
هنوز در فرهنگ ما، اینکه از شکست‌های کسب و کارمون حرف بزنیم و انتخاب‌های نادرستمون و تجربه‌های خوب و بد رو با “اسم” و “شناسنامه” بگیم، خیلی رایج نیست. از شکست‌های دور می‌گیم و از موفقیت‌های نزدیک و تصویری کاریکاتوری ازمون ایجاد میشه.
در چنین فضایی، ترجمه کردن کتابهای کارآفرینان خصوصاً کسانی که در حوزه‌ی تکنولوژی و دیجیتال نبوده‌اند میتونه ضمن اینکه الهام بخش باشه، به تدریج زبان مدیران و کارآفرینان داخلی رو هم برای حرف زدن باز کنه.
بگذریم. خیلی درد و دل شد. همه‌اش هم ربط پیدا کرد به این کتابه.
اما خوب وقت نکرده بودم بهت بگم.
راستی! نمیدونم حرفهای ترامپ رو دیروز در جمع اسرائیلی‌ها (آیپک) شنیدی یا نه. این آدم در عین اینکه بیزینس رو خیلی خوب می‌فهمه، واقعاً گیجه. خیلی من رو یاد جرج بوش پسر می‌ندازه.
انقدر براش اسرائیلی‌ها مهم بودن که بر خلاف همیشه، نطقش رو نوشته بود.
همه هم می‌دونستن که رای ترامپ تا حد زیادی به اسرائیلی‌ها بستگی داره. چون ترامپ مخالف منافع ایران و توافق هسته‌ای ماست و اسرائیل و هم پیمانانش هم، مخالف توافق هسته‌ای هستن.
وسط سخنرانی کلی ضد مسلمان‌ها حرف زد و اینکه از من حمایت کنید تا نذارم مسلمان‌ها وارد آمریکا بشن.
بعد از سخنرانی، حرفهای حاشیه‌ای جالب بود. از جمله اینکه حتی اسرائیلی‌ها هم شاکی شده بودن و می‌گفتن: ترامپ نمیدونه تو خود اسرائیلی‌ها، از هر ۵ نفر یه نفر مسلمونه!
خلاصه. منظورم اینه که با وجودی که حرف‌هاش در حوزه‌ی سیاست و اقتصاد کلان، عموماً سطحی و نسنجیده است، اما در حوزه‌ی کسب و کار برای من که ساده و جذاب و کاربردی به نظر میرسه.
شاد باشی و سال خوبی در انتظارت باشه.
سلام به محمدرضای عزیز و بزرگوار که بودنش از نعمت گذشته.
نمیشه شرح داد که جوابتون چه اندازه برام شادی آفرین و ارزشمنده.
اونم به چند دلیل عمیق و معنادار. در شرایطی که اصلا حال خوبی نداشتم و هیچ چیز هم نتونسته آرامش رو به من برگردونه امروز دیدن این پاسخ روز من رو ساخت و توان و امیدم رو زنده کرد. من هم شاید بیش از شما کاری به تعارفات معمول ندارم و میرم سر اصل ماجرا.
بارها سوالم این بوده که آیا کاری که من انجام دادم واقعا ارزش داشته یا نه. منظورم ارزش حرفه ای و کارشناسانه هست. خودم حس میکردم کارم روان و خوب و دوست داشتنیه اما از دید کارشناسان و متخصصان آگاه نبودم. قبلا ازتون پرسیده بودم و گفته بودین خیلی کار خوبیه اما راستش از اون روزها هرچه گذشت اعتمادم به کارم کم شد. چون برخورد ناملایم بازار نشر رو دیدم که چطور کار دوست داشتنی من رو دوست نداشت و میخواست به هیچ از من بگیره. البته نهایتا به لطف دوستانی کتاب از من خریداری شد و درحال توزیع در کشور هست. با اینکه واقعا در برنامه داشته ام که دوره ای تخصصی برای ترجمه شرکت کنم و یک بخش همیشگی در زندگی رو به ترجمه و بعدها نوشتن اختصاص بدم اما پراکندگیهایی که مدیریت توجه رو از ما میگیرند تاخیری در این مساله انداختند هرچند نه طولانی.
خیلی خیلی خوشحالم که اینقدر مورد رضایت بوده و باید بگم فقط یک بار ترجمه و دوبار روخوانی و تصحیح رو خودم با سواد کم انجام دادم و ویراستاری در کار نبوده. لیلی خواهر عزیزم حمایت کرد تا بتونم کتاب رو به زیر چاپ ببرم. خب متاسفانه نمیدونم چطور کار رو پی بگیرم که این اندازه تطویل و اتلاف و معطلی نداشته باشم. چون برای دیده شدن در این وادی نیاز به حمایت زیادی هست که از طریق ناشران بزرگتر شاید بشه به اون دست یافت وگرنه چاپ به هزینه خود با این دسترسی اندک من به بازار نشر و منتظر خریدار ماندن قدری دشواره. تلاشهایی قبلا انجام شد که احساس کردم وضع بازار نشر اونقدر بده که نمیشه خیلی امیدوارانه و مستقل کار کرد.
مصاحبه اخیر ترامپ رو ندیدم اما حال و هواش رو حس میکنم. بله من هم از سبک مدیریتی او نکات جالبی دریافتم و راستش خوشم میومد که زیاد به کیفیت اصرار داره و کنترل و استاندارد بالا در کار داره و بزرگ کار میکنه و گاهی با نوعی بدجنسی خوب کار رو به پیش میبره. خیلی موافقم که لازمه بازتر از اینها و بدون روتوش درباره فراز و فرودهای کارآفرینی (بخصوص مدیریت روی زمین بیش از فضای دیجیتال) با مخاطب حرف زد. این فرهنگ جاری در جامعه ماست که سانسور بخشهای بد خودمون رو خیلی ماهرانه انجام میدیم و با تصور حل شدنُ اما مسایل کار و زندگی همچنان لاینحل و برهم انباشته مونده و به زودی تبدیل به مصایب میشن.
بازهم ازتون ممنونم و سال و سالهای خیلی خوبی براتون آرزومندم.
و به دعای خیرتون نیازمند…
معلم عزیز و بزرگوار من
لحظه آشنایی با تو هم برای من عیـدی بزرگ و سالی نـو بود، همان چیزی که «نقطه عطف» می نامند!
نوروز و اعیاد دیگر قومی-دینی-ملّی اگر برای تکرار و پاسـداشت هستند و در نهایت آموزش و انتقال به نسل بعد، اما «تصمیم ِ حاصل ِ از آموختن» عیـدی است که هـر دم و هر لحظه از سال و هر جایی رخ می دهد و شـروع ِ پس از آن، دنیایی جـدید است
می دانم که میدانی، اما دوست دارم بگویم که جنس ِ تکــرار ِ عیـدی که با آموختن و انتخاب میگیریم، «ساختن» است. ساختن عیـدی دیگر و جشنی نو و مـــرزی جدید، تکرارش در تعدد و زایایی است، نه در پاسداشت!
.
از تو بینهایت ممنونم که ســهم ِ بسیار بالایی در تعـداد انتخاب ها و عیـدهای من داری
از تو بینهایت ممنونم که جنس ِ اعـیاد من، جنس ِ رشـد است و تکامل
از تو بی نهایت ممنونم که قـدرت تحمل و مواجه با «دیده ی شک و تردید و شاید تحقیر مـردم» را میدهی
از تو بینهایت ممنونم که آموزگار «حول حالنا» بوده ای
از تو بینهایت ممنونم که هستی و خستگی ناپـذیر به من و ما می آموزی
دلت شاد.
يادم مياد بعضي كارهارو كه مي كردم خب مي اومدم وبراي بقيه تعريف مي كردم عموما خوششون مي اومد وبه به،چه چه مي كردن .تنها دونفر بودن كه مي گفتن:چه حركت زشتي به فلان دليل! ومن هميشه ازين نظرات استقبال مي كردم و…مي خوام بگم حامي اين روحي ات هستم كه بخاطر نگاه ملت! همراه نمي شي بلكه كنار هستي وازون كنار متناسب با فرديتت به مسائل نگاه مي كني.اگه حتي خودمم اينجوري نبودم باز تحسينت مي كردم بخاطر اين صفتت(البته بايد بگم احتمالا!) اميدوارم روزهاي بعدي بتونم بيشتر بهت نزديك بشم به خودم وبه چيزهاي خوب.هروقت از سردردهات و…مي گي مكث مي كنم وحالم حتي ذره اي هم شده بد ميشه ،الان هم اشك تو چشام جاري شد.سلامتيت رو از خداوند بزرگ خواهانم.
محسن.
کلاً یه چیزهایی هست که یه آدمهایی رو زیاد تو ذهن آدم موندگار میکنه. یا زیاد اونها رو برای آدم تداعی میکنه.
در مورد تو، با وجود همه‌ی حرف‌هایی که توی این سالها گفتی و گفتیم، یه مورد ساده هست که باعث میشه خیلی زیاد یادت بیفتم: پیتزا.
شاید به خاطر اشاره‌های خودت. از سابقه‌ی داشتن پیتزا فروشی تا استعدادت در تشخیص و ترکیب رنگ‌ها روی پیتزا!
نمیدونم. شاید ترجیح می‌دادی که تداعی فلسفی‌تری از تو داشته باشم! اما چون نسبتاً زیاد پیتزا میخورم یا پیتزا میبینم، تقریباً محاله چند روز بگذره و یاد تو نیفتم.
(و البته وقت‌هایی که “برمیگردم” یه چیزی میگم!)
در مورد همراه نشدن با آدمها، به نظرم یکی از درست‌ترین تعبیرهاییه که در مورد من (لااقل به نظر خودم) تا حد زیادی مصداق داره.
کلن هر چی می‌گذره مردم گریزتر هم میشم.
چند روز پیش یک زن و شوهر ولگرد (از نوع سگ) دیدم. احساس کردم گرسنه و بی حال هستن. رفتم براشون غذا گرفتم و اومدم نشستم پیششون.
نمیدونم چرا مردم از سگ ولگرد خوششون نمیاد. یا می‌ترسن هار باشه. به نظرم خطر اینکه با آدمها بشینی و بعداً بفهمی هار بودن یا اینکه بی دلیل گازت بگیرن، خیلی بیشتره.
خلاصه. نشستم و غذا بهشون دادم و کلی باهاشون حرف زدم و چقدر هم توجه می‌کردن! اصلاً باور نمی‌کنی. در گونه‌ی انسان، چند ساله این قدرت توجه رو ندیدم. که بتونه یک ساعت بهت نگاه کنه و گوش بده.
تحقیقات میگن متوسط Attention Span برای ماها بین ۸ تا ۱۲ دقیقه است.
خلاصه. غذاشون رو خوردن و دیدم رفتن پشت دیوار. بچه‌هاشون رو قایم کرده بودن. اونها هم اومدن. یه تشکری کردن و بعد از هم خداحافظی کردیم و جدا شدیم.
به نظرم با وجودی که فردگرایی منطقاً ویژگی انسان‌هاست و حیوانات جمعی‌گرایی (و به قول علما Mob Mentality) رو باید بیشتر دوست داشته باشن، به نظرم توسعه‌ی رسانه و تکنولوژی و قدرت دولت‌ها و تولید “ملت‌ها”، باعث شده که الان فردگرایی واقعی رو در سایر حیوانات بهتر بشه دید.
یعنی من اونقدر تنوع رو که در رفتار گربه‌های محل سراغ دارم، در الگوهای رفتاری مردم در اینستاگرام سراغ ندارم!
بگذریم. زیاد حاشیه رفتم. اما خوب. الان توی متمم که نمیشه حاشیه رفت. توی روزنوشته هم که انقدر همه بعد از امتیاز گرفتن و کد گرفتن، باکلاس شدن و باکلاس می‌نویسن که فکر کنم این مطلب جزو معدود مطلب‌هاییه که میشه راحت و بی چارچوب نوشت.
محسن.
امروز صبح، وقتی مثل خیلی از روزها، ساعت ۴ صبح نشسته بودم دم پنجره و بیرون رو نگاه میکردم و به برنامه‌ی روزانه‌ام فکر میکردم. با خودم احساس کردم که از زندگیم تا امروز راضیم.
شاید هیچوقت نتونستم زندگی متعارف داشته باشم یا معمولاً توی این سالها تحویل سال رو تنها بوده‌ام و برای اینکه حوصله‌ام سر نره، توی خیابون قدم زده‌ام و چرخیده‌ام و با معیارهای خیلی از آدمها، نباید از زندگی یا دستاوردهام (حداقل به نسبت تلاش‌هام) راضی باشم.
اما احساس میکنم که چقدر حس و حال خوب رو تجربه کردم. چقدر سوال‌های مهمی داشتم که پاسخ‌هاش رو کم کم فهمیدم. چقدر سوال‌هایی داشتم که فکر میکردم پاسخش مهمه یا خیلی‌ها رو دیدم که باور دارن پاسخ اون سوال‌ها مهمه. اما یادگرفتم بهشون فکر نکنم.
در کل احساس خیلی خوبی داشتم. احساس اینکه چیز خاصی نمیخوام. هر چی میخواستم داشتم یا ندارم و نمیخوام. احساس اینکه از روند سالهای قبل راضی‌ام. از خوبی‌هاش و سختی‌هاش.
حتی از چند روز اخیر که به خاطر یه سری مسائل تکنیکی، با همکارام چند شبانه روز نخوابیدیم و باز هم حالمون خوب بود. هر چند جسممون گاهی همراهمون نبود.
نمیدونم. شاید آرزوی احمقانه یا دعای ساده لوحانه یا نادرستی باشه.
اما آرزو میکنم اون حس خوبی رو که داشتم تو هم تجربه کنی.
میدونم که شاید تو یا هر کس دیگری، حس‌های بهتری رو تجربه کرده باشید.
اما این عادت احمقانه‌ی ما آدمهاست که وقتی خودمون با یه چیزی حال میکنیم، برای بقیه هم آرزو میکنیم. مثلاً می‌گیم الهی پیر شی. الهی ازدواج کنی و سر و سامان بگیری. الهی بری دانشگاه و همه‌ی آرزوهای دیگری که فقط نفهمی باعث میشه فکر کنیم برای دیگران هم میتونه آرزوی مناسبی باشه!
من هم خواستم یه بار به همین سبک احمقانه برات دعا کنم 😉
توی روزنوشته هم که انقدر همه بعد از امتیاز گرفتن و کد گرفتن، باکلاس شدن و باکلاس می‌نویسن که فکر کنم این مطلب جزو معدود مطلب‌هاییه که میشه راحت و بی چارچوب نوشت.
ها ها ها ها ها کلی به این مطلب خندیدم محمدرضا ….تقصیر خودته که به ما کد دادی و ما فکر میکنیم واقعا باید اینطوری صحبت کنیم 🙂 :)
خب.بهرحال خودمو رسوندم به کامپیوتری!
محمدرضا یک دوستی داشتم این بنده خدا با هر دختری در هر جایی آشنا می شد سریع می رفت تو فاز ازدواج! و همیشه هم حرف مشترکش این بود : من آدم جدی ای هستم! یک روز از سرهم صحبتی بهش گفتم بابا تو که اهل طنز هستی خب یه کم رد شروع روابطت شوخی کن،چیزی بگو و…بر گشت گفت (با حالت جدی! واندکی تهاجمی) : تا دیگه روزای بعد ولم نکنه و هی ازم جوک بخواد!! خلاصه خندیدیم.حالا می خوام بگم نسبت پیتزا به سنم یک به سی و دوه.(کمتر از یه سال درگیر پیتزا بودیم.و وااقعادرگیر بودم و الان که گذشته هر چی فکر می کنم به چه علت و از چه روی! اون همه تلاش کردم خودم تعجب می کنم.اون همه تنوع در پخت، رنگارنگی و… در قالب تلاشی بیست ساعته یا بیشتر!)
ولی الان که فکر می کنم همین که باعث شده در ذهن تو بمونه راضی ام ازون شب نخوابی ها.باور بفرما!
.
.
یه حسی از بچگی باهام بود محمدرضا ،بهم بر می خورد حیوونی ازم فرار می کرد.نمی دونم اینو قبلا هم گفتم یا نه.ولی بعدا هم که خونده بودم عرفابه جان جهان متصل هستند و جان جهان پر از مهر و لطفه ،دیگه بدتر بهم بر می خورد که ازم بترسند. حالا بماند به جای اینکه ضمیر خودم رو پرورش بدم، موجودات خدارو می ترسوندم که ازم نترسند!(با نزدیک شدن بهشون) چند روز پیش نزدیک مغازه دیدم یه کودک(بروزن زن و مردی که گفتی!) از نوع سگش نشسته نزدیک مغازمون یه لحظه ذوق کردم و دیدم ترسید دستمو کشیدم وصدایی درآوردم دیدم با ولع تمام اومد و بهش شیر دادمو…پدرم هم کشی که گردنش رو زخم کرده بود باز کرد از گردنش.خب چه قرد خوبه که نیاز نیست بهت بگم : چه حس خوبی ازین کارا بهم دست میده! همون که می دونی 🙂
تو یه واحد توجه می دی اونا حداقل دو واحد.حداقل.تازه ممکنه در توجه ما ناخالصی هم باشه(که دیگران بهمون توجه کنند به خاطر توجه به این موجود) ولی ظاهرا اونا توجه می کنن توجیها!(بقول اعراب که برای تاکید می گویند) یعنی توجه می کنن بخاطر توجه.اصل جنسه.
راجع به فردگرایی و…بگم که مثلا این bleck ما گوشت خام خوب نمی خوره ولی sonia مون خووب! بلکمون شدید نوازش می خواد سونی اما وحشیه و…ولی تو اینستا وقتی درخواست کمک به حیوونا میشه “همه” به جای کمک، لایک می کنند!
واقعیتش محمدرضا من یه مشکلی دارم.این حسی که تو بخاطر واقعیت خوبت،زندگی پربارت داری من هم دارم.باید بگم متاسفانه چون خیلی زمانم رو از دست دادم و کاری به اون صورت نکردم ولی از لحاظ چیزی نخواستن مشکل دارم.خودم هم نمی دونم پوستم کلفته؟ ادای عارفارو درمیارم؟ بی برنامه ام؟ زیادی تو حالم ووو…به هر حال ممنونم از حسن توجهت و لطفی که همیشه داری.قدرتو می دونم هر چند بصورت عملی نیست این قدر دونستنت ،ولی فعلا از نظر احساسی وبیانی درنظرش بگیر، تاپیش بریم ببینم می تونم کاری بکنم یا نه.
رضایت وحس خوبت ممتد.
خب.بهرحال خودمو رسوندم به کامپیوتری!
محمدرضا یک دوستی داشتم این بنده خدا با هر دختری در هر جایی آشنا می شد سریع می رفت تو فاز ازدواج! و همیشه هم حرف مشترکش این بود : من آدم جدی ای هستم! یک روز از سرهم صحبتی بهش گفتم بابا تو که اهل طنز هستی خب یه کم رد شروع روابطت شوخی کن،چیزی بگو و…بر گشت گفت (با حالت جدی! واندکی تهاجمی) : تا دیگه روزای بعد ولم نکنه و هی ازم جوک بخواد!! خلاصه خندیدیم.حالا می خوام بگم نسبت پیتزا به سنم یک به سی و دوه.(کمتر از یه سال درگیر پیتزا بودیم.و وااقعادرگیر بودم و الان که گذشته هر چی فکر می کنم به چه علت و از چه روی! اون همه تلاش کردم خودم تعجب می کنم.اون همه تنوع در پخت، رنگارنگی و… در قالب تلاشی بیست ساعته یا بیشتر!)
ولی الان که فکر می کنم همین که باعث شده در ذهن تو بمونه راضی ام ازون شب نخوابی ها.باور بفرما!
.
.
یه حسی از بچگی باهام بود محمدرضا ،بهم بر می خورد حیوونی ازم فرار می کرد.نمی دونم اینو قبلا هم گفتم یا نه.ولی بعدا هم که خونده بودم عرفابه جان جهان متصل هستند و جان جهان پر از مهر و لطفه ،دیگه بدتر بهم بر می خورد که ازم بترسند. حالا بماند به جای اینکه ضمیر خودم رو پرورش بدم، موجودات خدارو می ترسوندم که ازم نترسند!(با نزدیک شدن بهشون) چند روز پیش نزدیک مغازه دیدم یه کودک(بروزن زن و مردی که گفتی!) از نوع سگش نشسته نزدیک مغازمون یه لحظه ذوق کردم و دیدم ترسید دستمو کشیدم وصدایی درآوردم دیدم با ولع تمام اومد و بهش شیر دادمو…پدرم هم کشی که گردنش رو زخم کرده بود باز کرد از گردنش.خب چه قرد خوبه که نیاز نیست بهت بگم : چه حس خوبی ازین کارا بهم دست میده! همون که می دونی 🙂
تو یه واحد توجه می دی اونا حداقل دو واحد.حداقل.تازه ممکنه در توجه ما ناخالصی هم باشه(که دیگران بهمون توجه کنند به خاطر توجه به این موجود) ولی ظاهرا اونا توجه می کنن توجیها!(بقول اعراب که برای تاکید می گویند) یعنی توجه می کنن بخاطر توجه.اصل جنسه.
راجع به فردگرایی و…بگم که مثلا این bleck ما گوشت خام خوب نمی خوره ولی sonia مون خووب! بلکمون شدید نوازش می خواد سونی اما وحشیه و…ولی تو اینستا وقتی درخواست کمک به حیوونا میشه “همه” به جای کمک، لایک می کنند!
واقعیتش محمدرضا من یه مشکلی دارم.این حسی که تو بخاطر نتیجه واقعیت خوبت،زندگی پربارت داری من هم دارم!کلا خیلی سرخوشم!باید بگم متاسفانه چون خیلی زمانم رو از دست دادم و کاری به اون صورت نکردم ولی از لحاظ چیزی نخواستن مشکل دارم.خودم هم نمی دونم پوستم کلفته؟ ادای عارفارو درمیارم؟ بی برنامه ام؟ زیادی تو حالم ووو…به هر حال ممنونم از حسن توجهت و لطفی که همیشه داری.قدرتو می دونم هر چند بصورت عملی نیست این قدر دونستنت ،ولی فعلا از نظر احساسی وبیانی درنظرش بگیر، تاپیش بریم ببینم می تونم کاری بکنم یا نه.
رضایت وحس خوبت ممتد.
پی نوشت : بلک و سونیا دوتا گربه حیاطمونن.
سلام محمدرضا
سال خوبی رو برای تو، عزیزانت و متممی ها آرزو می کنم.
چندین بار دیده ام که بچه های متمم – و من کوچک ترین متممی – رو دوستان خودت خطاب کردی. این مسئولیت ما رو سنگین تر می کنه؛ که سخت تر کار کنیم تا لایق دوستی با تو باشیم. (البته ما سعی کردیم تغییر رو – هر چند جزئی – دو ماه مونده به عید شروع کنیم و انشاا.. ادامه بدیم.)
میدونم میدونی که خیییلی عزیزی. ممنون که هستی 🙂
سلام مَرضا.
ممنون از آرزوی خوبت که البته یه جوری دعا کردی که در دو طرف از سه طرف، شامل خودت هم میشه. اما خوب اشکال نداره!
به بهانه‌های مختلف با همدیگه حرف زدیم و الان خیلی حرف خاص نگفته‌ای ندارم که بخوام بزنم.
جز اینکه سبک تمرین حل کردنت رو توی متمم دوست دارم. حداقل به عنوان ناظر بیرونی احساس می کنم چقدر وقت می‌گذاری تا تمرینت رو بنویسی یا نظری بدی و مشارکتی داشته باشی.
خصوصاً در ترکیب عکس و متن، جزو نمونه‌های خوب محسوب میشی. عموماً عکس‌هایی که حاصل مشق‌ها و کارهای خودته و معمولاً هم به اینکه بهتر پیامت رو به ماها که خواننده‌ات هستیم برسونه.
راستی از همدان چه خبر؟ پنج سال میشه نیومدم همدان. البته دوستان همدانی خیلی زیاد دارم.
نمیدونم کارهای یاکوپ چطور پیش میره. معمولاً سعی میکنم حدس بزنم.
تنها چیزی که میتونم پیش بینی کنم اینه که احتمالاً طی سالهای بعد، به سمت این میره که چه جوری حوزه‌ی کارش رو عمیق‌تر و محدودتر کنه.
نمیدونم. مثلاً شاید به کسب و کارهای دیجیتال (که مشاور جوان بودن در اون، نه تنها نقطه ضعف نیست. بلکه میتونه نقطه قوت هم محسوب شه).
ما اوائل توی متمم همه اش فکر می‌کردیم چیکار کنیم که آدمهای بیشتری بیان متممی بشن. فکر میکنم ویژگی همه‌ی پروژه‌ها در سالهای اول همینه.
الان هفته‌ای یه بار جلسه می‌ذاریم که چیکار کنیم آدمهای سطحی‌تر یا آدمهایی که کمتر با استراتژی آموزشی متمم هم خوانی دارند نمونن! و مستقیم و غیرمستقیم تلاش میکنیم که تو یه جمع کوچیک و محدودتر اما جدی‌تر و عمیق‌تر کار کنیم.
ببخش. خیلی نامربوط شد. اما به هر حال خواستم بگم که بدونی به یاکوپ فکر می کنم. زیاد. و البته به تو 😉
سلام دوباره
ممنونم از لطفت. خوشحالم که از تمرین ها راضی بودی.
همدان هم بد نیست. سلام میرسونه! (راستی با افتتاح آزاد راه همدان – ساوه رفت و آمد به تهران نسبت به ۵ سال پیش خیلی راحت تر شده. خدا رو چه دیدی. شاید با بچه های متمم – در قالب اردو – اومدید “غار علی صدر”؛ نزدیک ما!)
حال یاکوپ خیلی خوب نیست. راستش اصلا خوب نیست. تقریبا دیگه فعالیتی نداره. فکر می کنم این وضعیت تا حد زیادی به خاطر بی تجربگی من در سرپرستی گروه بوده. میدونی. من فکر می کردم اینکه یک کاری انجام بشه خوبه و لزومی نداره هدف افرادی که کار رو انجام میدن یکسان باشه؛ ” مهم اینه که کار خوب پیش میره ..” . این بود که اوایل خیلی خوب بود. کارهای خوبی کردیم. کم کم داشتیم – حداقل برای چند نفر – شناخته شده تر می شدیم. حتی چند تا کار نسبتا خوب هم بهمون پیشنهاد شد.. اما کم کم اوضاع عوض شد. متفاوت بودن اهداف کار دستمون داد. مثل وقتی که یک کشتی بخواد همزمان به چند جهت مختلف حرکت کنه… باید دوباره شروع کنم و اشتباهات قبلی رو نداشته باشم.
درباره محدود تر و تخصصی تر شدن درست میگی. لاقل الان دیگه میتونم بفهمم “بازاریابی، برندسازی، تحقیق و توسعه کسب و کار” (شعار ما!) صرفا سالادی از کلمات قلمبه سلمبه است! (قبلا خودم رو اینطوری راضی کرده بودم که در شهرستان باید جنرالیست بود تا زنده موند!)
درباره ی پیشنهادت (مشاور کسب و کار دیجیتال) هم فکر میکنم. به نظر پیشنهاد قابل تاملی هست. مخصوصا که دیگران معمولا سن من رو کم تر از سن واقعی ام حدس میزنن! البته باید زمینه کاری اش رو تو اینجا بررسی کنم.
خیلی خواستم خلاصه بنویسم ولی فکر کنم طولانی شد. ببخشید.
سلام محمدرضا
قسمت آخر کامنت شما منو ترسوند، چون وقتی خودمو با اکثر دوستان متممی مقایسه میکنم(با اینکه میدونم اشتباهه)، اختلاف زیادی میبینم(یکی از دلایل ترسم از کامنت گذاری در متمم هم همین اختلاف زیادی که میبینم) و وقتی هم خودمو با قبل از متممی شدن مقایسه میکنم بازم اختلاف زیادی میبینم طوری که زندگیمو به قبل و بعد از متممی شدن تقسیم کردم.
در کل میخواستم خواهش کنم در این محدود کردن جمع متممی ها، پیشرفت هر کس را هم در نظر بگیرید یا حداقل در مورد من با اغماض برخورد کنید.
امیر جان.
نمیدونم اینجا جای مناسبی هست که توضیح بنویسم یا نه.
اما فکر کنم باشه چون میشه بدون چارچوب‌ترو غیررسمی‌تر نوشت.
منظور من از استراتژی‌های آموزشی متمم، فقط تمرین حل کردن یا شیوه‌ی تمرین حل کردن یا کیفیت تمرین حل کردن نیست. ضمن اینکه همین الان هم متمم، توی تمام مکانیزم‌های ارزیابی، هر کس رو با خودش می‌سنجه و اساساً آموزشی که این شیوه رو رعایت نکنه (مثل نظام آموزشی رسمی در اکثر نقاط جهان) اثربخشی خودش رو از دست میده.
این مطلبی که میگم خیلی مربوط به پشت صحنه‌ی متمم هست و معمولاً ترجیحم این بوده که خیلی در فضای عمومی راجع بهش حرف نزنم. اما زیر کامنت یک مطلب پرت در روزنوشته‌ها، خیلی محل مراجعه‌ی غریبه‌ها نیست.
ببین. ما در اواخر سال ۹۴ با همکاران و دوستانم و مجموعه‌ای که همفکری و هدایت و تصمیم‌گیری کلان متمم رو بر عهده دارند، نشستیم و فکر کردیم که آینده‌ی متمم چی هست.
آیا متمم می‌خواهد یا قرار است یک مجموعه‌ی بزرگ باشد؟ به یک کسب و کار بزرگ و ثروت آفرین تبدیل شود؟
یا قرار است همیشه کوچک یا متوسط باقی بماند؟
ما به نتیجه رسیدیم که تلاش یا هدف گذاری برای بزرگ شدن بی‌رویه‌ی متمم، اگر چه کاملاً امکان‌پذیر است، اما خواسته‌ی ما نیست.
کم نیستند مجموعه‌هایی که کار آموزشی میکنند، اما عمده‌ی تلاش آنها بیشتر بر “ایجاد حس خوب” متمرکز است.
همین که کسی “فکر کند” دارد چیزهایی یاد می‌گیرد یا خودش یا دنیا را بهتر می‌فهمد.
این کار واقعاً سودآفرین است و مخاطب زیاد هم دارد.
می‌شود مثل همکاران، یک ساعت در مورد قانون راز حرف بزنیم و هفتاد هزار تومان بفروشیم و مردم هم زود و زیاد بخرند و ما هم پولدار شویم و بعد هم راز پولدار شدنمان را برای بقیه بگوییم.
یا بگوییم بیایید خودتان را در یک کارگاه نیم روزه به خودتان بشناسانیم و چند صد هزار تومان هم به ما بدهید.
یا شعار بدهیم که خودتان و کسب و کارتان را متحول میکنیم و …
نه من اهل این کارها بوده‌ام و هستم و نه همه‌ی کسانی که در این سالها کنارم ایستاده‌اند و با همه‌ی تلاش و توان و تعصبی که دارند، از ما و از بودن و ماندن ما حمایت کرده‌اند.
به جای “راز فروشی” یا “فروختن حس خوب”، چهار ساعت راجع به مدیریت توجه حرف می‌زنیم و بعد هم برای همه کاربران ویژه هدیه می‌فرستیم و منتظر می‌مانیم که شاید دیگرانی هم باشند و بیایند و آن را بخرند! تازه در داخل آن هم، وعده نمی‌دهیم که قرار است هستی و کائنات و علم و دانش روز بیاید و کسی را یک شبه نجات بدهد!
در کل می‌خواهم بگویم که متمم، “توت فرنگی” آموزشی نیست که زیبا و جذاب باشد و هر کسی بخواهد آن را زیر دندانش فشار دهد.
در بهتری حالت، “گوجه فرنگی” آموزشی است که اگر همه هم مفید بودنش را تایید کنند، باز هم به سادگی در ظرف میوه قرارش نمی‌دهند و حتی اگر خودشان بخورند، به سادگی به دوست‌شان تعارف نمی‌کنند!
ارزش های آموزشی و استراتژی آموزشی ما، همان چیزی است که تو و خیلی دوستان دیگر، به خوبی شناخته‌اند و می‌دانند.
همین که یک نفر، متعهد باشد که برای بهتر شدن خودش تلاش کند. حتی نه فقط در متمم. در زندگی روزمره.
همین که کسی اگر احساس کرد آخر امسالش مانند اول سال است، بغض کند.
همین که وقتی درسی را خواند، تا چند روز به مصداق‌هایش در محیط کار و زندگی‌اش فکر کند.
مصداق‌ها را بیابد و از دیدن و فهمیدنشان لذت ببرد. مثال‌های نقض را بیابد و به ریشه‌ی این تناقض‌ها فکر کند. بکوشد معنای رویدادهای اطراف خود را بهتر درک کند و هر وقت چیزی را دید یا فهمید که احساس کرد دیگرانی هستند که یا آن را ندیده اند یا نفهمیده اند (که عموماً احتمال ندیدن بیشتر است. چون تجربه‌های هر یک از ما با دیگری فرق دارد) بیاید و آنها را برای دیگران شرح دهد.
متمم را به جای خواندن از روی موبایل و در رختخواب، لحظاتی پشت کامپیوتر بخواند و با تمرکز هم بخواند و دقت کند و یادداشت هم بردارد.
در یادگیری شتاب نداشته باشد و عمق یادگیری برایش مهم‌تر باشد.
برای رشد و پیشرفت و بهتر کردن کیفیت زندگی خودش و جامعه‌اش، دنبال “راه ساده‌ی میان‌بر” نباشد و …
تا به حال هم، به شیوه‌ای کار کرده‌ایم که کسانی که چنین نیستند، یا از اول همراه متمم نمی‌شوند و یا اینکه به سرعت دلزده می‌شوند و می‌روند.
اما نباید هزینه‌ی این تصمیم را فراموش کنیم.
این نوع هدف گذاری، هرگز به Scale و مقیاس بزرگ دست پیدا نمیکند.
چون چنین افرادی با چنین نگرشی و چنین سطحی از تلاش در جامعه‌ی ما و حتی در تمام دنیا، کمیاب هستند.
به عبارتی، همین که توانسته‌ایم تا همین جا جلو برویم و جمع کوچکی با چنین علایق و استانداردی را کنار هم جمع کنیم، در حد خودمان و هدفمان به “مقیاس نسبتاً بالایی” دست یافته‌ایم.
با هم که ناآشنا نیستیم. من تقریباً به تمام رسانه‌های بزرگ کشور دسترسی دارم و همه‌ی دوستان، همیشه لطف دارند و می‌گویند هر زمان می‌خواهی بگو تا در مورد متمم بنویسیم و اطلاع رسانی کنیم.
من همیشه به آنها می‌گویم که جمع متممی‌ها را با فشار بیرونی نمی‌توان زیاد کرد. اگر هم این کار را بکنیم، احتمالاً افرادی می‌آیند که کیفیت خودشان و فکر کردنشان و حرف زدنشان و نحوه‌ی تحلیل کردنشان و انگیزه‌هایشان، با آن چیزی که ما امروز می‌بینیم متفاوت است.
خیلی حرف زدم. اما دلم میخواست دو نکته را بگویم:
اول اینکه مجموعه‌ی ارزش‌ها و الگوهای آموزشی مد نظر ما در متمم، چیست. اگر چه می‌دانم که تو و هر کسی که اینجاست آنها را می‌داند و درک کرده است و این الگو را دوست دارد.
دوم اینکه بگویم من هرگز طمع بزرگ شدن سرطانی متمم را ندارم. عقده‌ی اینکه در کناره‌ی شهرها یا بالای سایت‌ها، بیلبوردها و بنر‌های متمم را هم ببینم ندارم.
متمم همیشه در ابعاد کوچک و متوسط باقی می‌ماند و ترجیح می‌دهد از لحاظ مالی هم در نقطه سر به سر یا کمی بالاتر باشد، اما مسیر آموزش را آرام‌تر و محکم‌تر برود.
همین که طی سه چهار سال، چند صد نفر باشند که بتوانند زندگی بهتری را تجربه کنند یا اینکه منشاء تحول مثبت در کسب و کارهایشان باشند و برای خودشان و چند نفر دیگر ارزش اقتصادی و موقعیت شغلی ایجاد کنند، به نظرم آرامش‌بخش و رضایت‌بخش خواهد بود.
همین که تو احساس می‌کنی کیفیت زندگی‌ات در مسیر بهبود است، هم من و همکارانم را خوشحال خواهد کرد و هم خودت را و هم تاییدی بر اینکه تو هم، جزو آن اقلیتی هستی که گوجه فرنگی را به توت فرنگی ترجیح داده‌اند و می‌دهند!
سلام
دوست ندارم تعریف و تمجید کنم. اما بهتر است نظرم را بگویم.
محمدرضای گرامی ممنوم.
راز ماندگاری و بقا و رشد متعادل یک مجموعه به اندیشه های اینچنینی است.
“آهستگی و پیوستگی” در عین تفکر عمیق و والا بر اساس ذهنیتی فراتر از مجموعۀ بزرگی از اجتماع.
اینکه نخواهید از اندیشه های دیگران برای خود کوهی از ثروت بیافرینید چرا که در حیطۀ آموزشی موارد متعددی را خود من شخصا درک و حس کردم و همین طور فضاهای آموزشی شان را یکی دو دوره شرکت کرده ام و بعد از مدتی خودم دریافته ام که با مطالعه عمیق تر چند کتاب مرتبط می توانم مسائلم را حل کنم و نخواهم که هزینه ای مازاد بر آنچه به من از لحاظ آگاهی و دانش افزوده خواهد شد بر خود اعمال کنم.
این به من ثابت شده که گاهی شرکت در کلاس هایی که هزینه مادی کمتری برایم داشته اند در عین اینکه روی اصل و اصول اینچنینی پایبند و معتقد بوده اند – برعکس گمان خیلی از افراد که به ظاهرِ چیزی دل می بندند- ثمرات و نتایج بهتری از کارگاهها و کلاس هایی داشته است که هزینه های نجومی از مخاطبینشون می گیرند.
گاهی فکر می کنم بودنِ من در مقاطعی از زندگی ام در کنار اشخاص و افراد و مجموعه هایی به واقع برای رشد و تعالی من تعیین و مقدر شده است.
خدارو شاکرم که در این دوره از زندگی ام عضو روزنوشته ها و متمم هستم.
ممنون از پاسخی که دادی و خوشحالم کردی.
اگر دستاورد تمام سالهایی که به عنوان شاگرد با شما همراه هستم و تمام چیزهایی که از شما یاد گرفتم، فقط آشنایی با دن اریلی به واسطه شما و بعد خواندن یکی از کتابهایش بنام نابخردی های پیش بینی پذیر(که اخیرا خواندم)،باشد همین یک مورد از بین همه آنها ارزش یک عمر سپاسگذاری از شما را دارد.
(این مورد را هم چون احتمال میدادم به عنوان معلمم خوشحالتون میکنه نوشتم)
سلام محمد رضا امیدوارم همه ی ما سال جدید رو با انرژی بیشتر شروع کنیم و عاشقانه زندگی کنیم و مسیر شخصی و مرز جدیدمان را بسازیم دوست داشتم این جمله رو هم از موراکامی نقل کنم .
” وقتی چیزی مرا رنج میداد، در مورد آن با هیچ کس حرفی نمی‌زدم. خودم در موردش فکر میکردم، به نتیجه می‌رسیدم و به تنهایی عمل میکردم. نه اینکه واقعاً احساس تنهایی بکنم، بلکه فکر میکردم که انسانها، در آخر باید خودشان، خودشان را نجات دهند” موراکامی
سلام فواد جان.
من هم مثل تو امیدوارم که در سال جدید انرژی بیشتر و لحظه‌های عاشقانه‌تری رو تجربه کنیم.
بابت جمله‌ای که از موراکامی نقل کردی ممنونم.
برای من تداعی کننده‌ی همون حرف فروغه که باور داشت نام نجات دهنده را از آیینه باید پرسید.
حیف که اکثر آنها که باید این پیام را به دیگران برسانند، یا “آیینه شکن” هستند و یا “آیینه فروش”.
از تاسف‌های زندگیم اینه که هنوز هیچ کتابی رو ازش کامل نخوندم. هر وقت توی کتابفروشی‌ها دیدم که کتابی ازش در ردیف کتابهای پرفروش هست، خریدم. اما هنوز توی کتابخونه کنار میز منه و دیدنشون آزارم میده! (وقتی کتابها رو میخونم به سایر کتابخونه‌های خونه منتقل میکنم و تصویری که معمولاً از خونه‌ی خودم و کتابخونه‌های اطراف میزم می‌گذارم، کتابهای باقیمانده است).
البته به هر حال باید بپذیرم که تو در کتاب خوندن، لااقل در حوزه‌ی ادبیات، حرفهای تر از منی.
از هدف ادبیات ماکسیم گورکی بگیر تا شور زندگی ون گوک.
چند تا کامنت توی پستهای اخیر داشتی که دوست دارم راجع بهشون حرف بزنم باهات و بنویسم. اما اگه اینجا اشاره کنم بحث قربانی میشه. می‌ذارم برمیگردم سر همون کامنتها و بعداً در موردش بیشتر مینویسم.
همیشه توضیحت رو در مورد علاقه به فروش محصولات پیچیده با جزییات زیاد، نقل میکنم و مثال میزنم.
فکر میکنم همه‌ی آدمها به نوعی درگیر فروش محصولات پیچیده با جزییات زیاد هستند. حداقل وقتی خودشون رو عرضه میکنند دقیقاً در این وضعیت هستند!
امیدوارم سال آینده برای کارین هم سال خوبی باشه. به فرزاد صلواتی هم سلام برسون. نحوه‌ی نگارشش رو دوست دارم. ساده و روان می‌نویسه.
پی نوشت: یکی از حسرت‌هام اینه که آخرین سمینار من رو نشد بیای. اما مطمئنم به جاش یه روز من میام سنندج.
یا اینکه همدیگر رو تو یه کلاس جمع و جورتر پنجاه یا صد نفری از متممی‌ها می‌بینیم. شک ندارم.
ممنونم محمد رضا از لطفی که به من و شرکت و همکارم داری .
واقعیتش علاقه ام به ادبیات خیلی زیاده و زیاد هم مطالعه میکنم. کتاب همیشه برایم مثل دارویی بوده که زخمهام رو باهاش مداوا کنم و تنها چیزیه که ازش خسته نمیشوم.
خودم هم خیلی حسرت اون سمینار آخر رو میخورم ولی باور کنید واقعا چاره ای نداشتم و نمیتونستم بیام . ما یک باغ داریم اطراف شهر سنندج با درختهای گردو و زردآلو و چشمه ی خیلی قشنگ و یک کلبه کوچک اگه اینجا بیای احتمالا خوشت میاد. برای کلاس یا سمینار بعدی هم اگه برنامه ای باشه حتما میام و باعث افتخاره که شما و متممی ها رو از نزدیک ببینم.
در مورد اون کامنتها هم مخصوصا میدونم کدوم کامنت منظور شماست و میدونم چرا جواب ندادید و منتظرم که در این مورد بنویسید شاید تصویری که من دارم شفاف تر شود.
امیدوارم سال بعد خانواده متمم بزرگ تر شود هم از لحاظ کمی و هم از لحاظ کیفی . زنده باشی
ما رو هم به کردستان و این باغ دعوت کنید (شوخی) البته من امسال حتما برنامه سنندج و صعود به قله چهل چشمه رو دارم صفا و صمیمیتی که در سنندج دیده ام و روح عجیب زندگی که در این شهر و مردمانش جاری است قابل وصف نیست. همیشه دوست داشته ام چندسالی هم در این شهر زندگی کنم.
چرا که نه خانم شیخ مرادی . قدم همه متممی ها روی چشم .
خیلی از جاهای کردستان شبیه شمال است ولی بدون رطوبت به قول مهران مدیری هی همگی تصمیم نگیرید برید شمال 🙂
یه بار هم تصمیم بگیرید واسه عید برید غرب .
سلام محمدرضا
آرزو میکنم که سال خیلی خیلی خوبی پیش روت باشه و خدا روشاکرم که در این چندماه پایانی سال ۹۴ خیلی که عضوی از این خانه مجازی بودم خیلی کمکم کردی که یاد بگیرم این لحظات رو چه جوری برای خودم بسازم و کاری هم به شک و تردید دیگران نداشته باشم…
برات بهترین هارو آرزو میکنم
سلام جواد جان.
ممنونم از لطفت و آرزوی خوبت.
برای تو هم سلامت و سعادت آرزو میکنم.
اولین بار که اینجا کامنت گذاشتی رو خیلی خوب یادمه.
بعد از اون مقطعی بود که تصمیم گرفتم حضور در شبکه های اجتماعی رو کمرنگ کنم و دیگه مطلب در اینستاگرام منتشر نکنم.
خوشحالم که بعد از اون اینجا دوستان زیادی مثل تو پیدا کردم. دوستیهای کمتر، ساده‌تر اما جدی‌تر و عمیق‌تر.
لااقل همدیگر رو می‌شناسیم و از همدیگه سابقه‌ی ذهنی داریم و این باعث میشه که با کمترین خطای ممکن (والبته نه بدون خطا) حرفهای همدیگر رو بفهمیم.
و مگر نه اینکه یکی از مهمترین نیاز ما آدمها اینه که بتونیم با کسی حرف بزنیم که احساس کنیم حرفمون رو با کمترین خطا می‌فهمه؟
یه بار یادمه از امام علی نقل کرده بودی که همنشین خوب بهتر از تنهایی و تنهایی بهتر از همنشین بد است.
فکر میکنم دنیای امروز و تکنولوژی‌های ارتباطی، شرایطی رو پیش آوردند که این چالش، بیشتر از گذشته پیش روی ماست.
با این تفاوت که تنهایی و “تنها ماندن” وضعیتی است که “ایجاد آن” و “تحمل آن” هر روز و هر لحظه دشوارتر میشه و فکر میکنم ما ناگزیریم که بین “همنشین بد” و “همنشین خوب” انتخاب کنیم.
خوشحالم که دوری از اون فضا و نزدیکی به این فضا، لااقل برای من فرصت چنین هم نشین‌هایی رو فراهم کرده.
بازم برات لحظات خوب آرزو میکنم.
خيلي ممنون كه به تك تك ماها توجه ميكني و جوابمون رو با حوصله ميدي
اينكه خووب يادته كه از كجا اومديم و چي گفتيم يا حتي چه مدلي فكر ميكنيم… خدا به حافظه و دركت بركت بده ان شاء الله
اينها همش دليليه كه اينجا خونه مجازيم نباشه و واقعي باشه، چون جريان داره اونم جريانات واقعي نه دلبستگي هاي مسخره و زودگذر مجازي
يه بار به اقاي جواد ظريف ايميل زدم و ازش تشكر كردم، خيلي زود جواب داد (نميدونم خودش بود يا كسي رو گذاشته تا جواب بده) براشون ٢تا آيه نوشتم كه دوست دارم براي شما هم بنويسمشون:
١. ان الله يدافع عن الذين آمنوا
٢. هو الذي انزل سكينة في قلوب المومنين ليزدادوا ايمانا مع ايمانهم و لله جنود السماوات و الارض
اين ٢ ايه خيلي به من روحيه ميدن تو هر شرايطي. احتمال زياد شما هم دوستشون خواهي داشت.
در اخر هم اينكه طبق سنت ما ايراني ها، عيد هرجا ميريم دوست داريم عيدي بگيريم.
پس لطفن با ماها عيدي بديد و البته كه عيدي لزومي نداره پول باشه حتمن.
بازم خيلي خيلي ممنون.
سلام جواد
نمیدونم فایل های مدیریت توجه رو گوش دادی یانه ولی فکر کنم اون عیدی امسال متمم به ما بود
یه فرصت هم دادن که دانلودشون کنیم
دوست عزیز سلام
آره اون ها با دقت دارم گوش میدم ولی خب اون عیدی به متممی ها بود. خیلی از متممی ها هستند که اینجا سر نمی زنند و خیلی ها هستند که اینجا میان و متممی نیستند. در ضمن حالا اگر بتونیم یه عیدی دیگر هم از آقای شعبانعلی بگیریم خیلی خووبه و حس خوبی داره ولو اینکه این هدیه یه روز نوشته باشه به این مناسبت یا هر چیز دیگه.
به نظرم شما ها هم عیدی بخاین. 🙂